Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ωδή στην Ελλάδα που χάθηκε και στον Νικόλα Τριανταφυλλίδη
23/11/2016, 11:28 πμ

Ωδή στην Ελλάδα που χάθηκε και στον Νικόλα Τριανταφυλλίδη

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης //

 

gagarinΠέτρος Τατσόπουλος «Γκαγκάριν», εκδ. Οξύ

 

Περισσότερο από περιέργεια και λιγότερο από αναγνωστική ανάγκη αγόρασα το νέο πόνημα του Πέτρου Τατσόπουλου. Αγαπημένου συγγραφέα στα πρώτα μου αναγνώσματα νεοελληνικής λογοτεχνίας. «Οι Ανήλικοι»- «Το παυσίπονο»- «Η καρδιά του κτήνους» μου είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον και είχαν καταφέρει να με ταξιδέψουν. Κάπου στην πορεία τον έχασα ή μάλλον καλύτερα έχασα το ενδιαφέρον μου για τα βιβλία του. Οι «Πικάντικες Ιστορίες» ήταν το τελευταίο που διάβασα κάπου το 2005-2006. Δέκα χρόνια αποχής λοιπόν.

Βρέθηκα σε άσχετο μέρος σε άσχετη ημέρα να κάνω άσχετα πράγματα. Και κάπου εκεί το «Γκαγκάριν» στο ράφι του μου έκλεισε πονηρά το μάτι και με ρώτησε: «Δεν είσαι περίεργος να διαβάσει τι γράφει ο Τατσόπουλος δέκα χρόνια μετά;»  Και εγώ αποδέχθηκα την πρόσκληση-πρόκληση. Το αγόρασα. Αυτός φυσικά είναι ο σκοπός του εκδότη. Να πουλήσει το προϊόν του. Ο κριτικός λογοτεχνίας να το αξιολογήσει και ο αναγνώστης… ο τελικός κριτής. Να το ανεβάσει στον Όλυμπο ή να το ρίξει στα Τάρταρα. Ο αναγνώστης που μπορεί να είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας μα ταυτόχρονα ο πιο δυνατός.

Στα του βιβλίου:

Ο Τατσόπουλος φιλοδοξεί να μας μυήσει σε έναν κόσμο που είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Ξεκινώντας από τον θρυλικό Γκαγκάριν ως πρόσωπο και φτάνοντας στο Γκαγκάριν 205 το συναυλιακό χώρο της οδού Λιοσίων. Διατρέχοντας πέντε δεκαετίες.

Μέσα από τις σελίδες του γνωρίζουμε την Αθήνα του πολιτισμού (Χατζιδάκις, Εμπειρίκος, Κουμανταρέας) αλλά και της παρακμής. Της αθώας παρακμής (Σουγκλάκος, Γκουσγκούνης, Φλωρινιώτης). Μας γνωρίζει το κιτς και το τρας της εποχής του εβδομήντα και του ογδόντα. Γεγονότα των Δεκεμβριανών. Το τρίτο πρόγραμμα του Χατζιδάκι. Το θέατρο τέχνης του Κουν. Τον αμφιλεγόμενο Οικονομίδη. Τον Χάρρυ Κλυνν και την πορεία του στο καλλιτεχνικό στερέωμα και τη σχέση του με το γιο του. Την επταετία. Το «ξεπούλημα» καλλιτεχνών στο καθεστώς. Έχει και Τσιτσιολίνα, έχει και Μερκούρη, έχει και Κρις Σφέτσα, έχει και Σφίνο και Τέρη Χρυσό. Έχει από όλα. Ένα βιβλίο του σαλονιού και του λιμανιού. Αυτήν την αίσθηση μού έδωσε.

Η αφήγηση είναι γραμμική και έτσι έπρεπε να είναι (χρησιμοποιώντας κάποιες φορές την τεχνική του φλας-μπακ). Το «Γκαγκάριν» δεν είναι μυθιστόρημα με την κλασσική έννοια του όρου. Έχει στοιχεία μυθιστορήματος. Έχει προσωπικές μαρτυρίες, έχει συνεντεύξεις, έχει πληροφορίες αντλημένες από εφημερίδες της εποχής, από το διαδίκτυο, από όπου μπόρεσε να τις ξεθάψει ο συγγραφέας.

 

Πέτρος Τατσόπουλος

Πέτρος Τατσόπουλος

 

Καταφέρνει να σε ταξιδέψει στον αφρό αλλά και το λασπωμένο βυθό του ελληνικού πολιτισμού. Γιατί δίπλα ή για την ακρίβεια από κάτω από τον κόσμο του Χατζιδάκι και του Κουν, ζούσε και ανέπνεε ένας άλλος κόσμος. Ένας κόσμος με Τίνα και Κατερίνα Σπάθη, με Ζωή Λάσκαρη στα τολμηρά της, με Γκουσγκούνη και Στηβ Ντούζο. Καταφέρνει να ταιριάξει τα αταίριαστα. Και αυτή είναι η επιτυχία του. Αυτό είναι το στοίχημα που βάζει και τελικά κερδίζει ο συγγραφέας.

Αναφέρεται εκτενώς στη σχέση του με τον Νικόλα Τριανταφυλλίδη. Σκιαγραφεί τον χαρακτήρα του. Μας κάνει γνωστά τα όνειρά του, τις αγωνίες του, τις απόψεις του. Ο συγγραφέας όταν αναφέρεται στην προσωπική του σχέση με τον  Νικόλα είναι συγκινησιακά φορτισμένος.

Τελειώνοντας το βιβλίο είναι σαφές ότι το θέμα του δεν είναι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από μια ωδή στην Ελλάδα που χάθηκε, μια ωδή στον πρόωρα χαμένο Νικόλα Τριανταφυλλίδη και τα όνειρά του.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top