Μικροδιήγημα: “Φθινοπωρινὸ δειλινό”
Του Οδυσσέα Νασιόπουλου // *
«Ἄσε μὲ νὰ σὲ κοιτῶ, δεν ἔχω ἄλλο τρόπο πια, ὁ ἀέρας μοῦ φέρνει το ἄρωμα σου, ἡ νύχτα μοῦ ψιθυρίζει τὰ μυστικά σου. Ὅχι! Δίχως δάκρυα, μὰ γιατί, να ὑπάρχουν δάκρυα, δεν ταιριάζουν στους ἀνθρώπους που χαρίστηκαν ἀγάπη». Να! Αὐτό θα ἧταν ἡ ἀρχή σ’ ἕνα ὑπέροχο ποίημα, σαν ἐρωτικό. Και γιατί «σαν», ρώτησε ἐκείνη. Ἐπειδή, γιὰ νἆναι ἀληθινό, πρέπει νὰ χαριστεί κάπου, νὰ βρεῖ, ν’ ἀγγίξει μιὰ καρδιά. Ἐκείνη χαμογέλασε. Προς τι τὸ χαμόγελο, εἶπε, ἐκείνος. Τα λές, τόσο ὅμορφα, τόσο ποιητικά ὡραία. Και ὕστερα, πῶς ξέρεις, ὅτι ἐμεῖς θα’ μάστε, ἔτσι γιὰ πάντα, σαν φίλοι. Και γιατί «σαν», ρώτησε. Ἐπειδή ἔγινες ἡ ἀνάγκη που μὲ προσπερνᾶ, που γκρέμισε τὰ τοίχοι, που ἔχτισα για ὅλους τους ἄλλους, ἔγινες ἡ ἀγάπη μου, το φῶς μου, ἐσύ μόνο, κατάλαβες τώρα. Για μένα, δεν τα γράφεις ὅλα αὐτά, πες μου; Ἀπ’ την ἀρχή, μέχρι τώρα. « Και θὰ γίνω το εἶναι σου, κι συ τὸ δικό μου, κι θα τ’ ὀνομά σού με, ὁ ἔρωτας μας. Κι κᾶθε που λές, σ’ἀγαπῶ, ἐγώ θὰ δημιουργῶ ἕνα κόσμο ἀπό καθάριο φῶς για σένα, κι συ, ἕνα ταξίδι μέσα του, για μας». Εἶπε, ἐκεῖνος, καὶ συνέχισαν ἔτσι ἀγκαλιασμένοι νὰ περπατοῦν στο δειλινό, ἐνῶ ἀπό πάνω τους ἔρεναν τὰ ξανθοκκόκινα φύλλα, κι ἔνα γλυκό ἀεράκι τους χαΐδευε, τὰ μάτια. Ἔμπαινε φθινόπωρο.
* Ο Οδυσσέας Νασιόπουλος γεννήθηκε το 1982, σ’ ένα ορεινό χωριό της επαρχίας Καλαμπάκας-Τρικάλων, ονόματι Κακοπλεύρι. Μαθήτευσε στην Καλαμπάκα, οι σπουδές του στο Τ.Ε.Ι. Κοζάνης Ηλεκτρολογίας, έμελλαν να μείνουν ανολοκλήρωτες, λόγω δυσμενών οικονομικών συγκυριών, και κατά κύριο λόγο στροφής του προς το γράψιμο, και δη πρώτιστος την ποίηση, διήγημα, σενάριο. Η αδιάλειπτη και συνεχής μελέτη των αρχαίων Ελληνικών, το διάβασμα και όχι μόνο, τον βοήθησαν, ως προς την βελτίωση του τρόπου γραφής. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος λογοτεχνικών διαγωνισμών διεθνούς και πανελλήνιας εμβέλειας αποσπώντας πολλά βραβεία, επαίνους, τιμητικές διακρίσεις, όπως επίσης και συμμετοχές σε ποιητικές ανθολογίες και Καλλιτεχνικά ημερολόγια. Έχει εκδώσει δύο συλλογές την «Ματαιοπονία», ως αποτέλεσμα, Α’ Βραβείου Πανθεσσαλικού λογοτεχνικού διαγωνισμού των Εκδόσεων Ήρα Εκδοτική το 2012, Βόλος. Και την «Πάλη για ήλιο» η οποία αποτελείται από φωτογραφίες της φωτογράφου Βασιλένας Μητσιάδη (Μηχανολ. Μηχαν. Δημ. Σύμβουλος Δ.Τρικκαίων, Ερασ. Φωτογράφος), Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, Θεσσαλονίκη 2016. Ζει και δημιουργεί στα Τρίκαλα, ενώ παράλληλα βοηθάει στην οικογενειακή επιχείρηση Αρτοποιείο. Επίσης, μεταξύ άλλων συμμετέχει κατά καιρούς σε θεατρικές ομάδες του δημοτικού θεάτρου Τρικάλων, και σε χορευτικούς συλλόγους.