Ποίηση: “Φθινόπωρο, η αγάπη ξαναζεί”
Της Ζωής Δικαίου // *
Τις λέξεις,
μου ζητάς, να τις λερώσω,
δεν είδες φαίνεται
πως λιώνει ο ήλιος
με τη σκέψη σου, στη δύση,
ν’ αντέξεις,
κι ένα όρκο θα σου δώσω
στο φως να κρέμεται
το σ’ αγαπώ
κι εκεί, ο καιρός να το αφήσει.
Τη λύπη,
δε σου γύρεψα να σβήσεις
από το πάθος
κάτι ακόμη μου χρωστάς
κι αυτό μισοσβησμένο έχει μείνει,
στο καρδιοχτύπι
το παλιό μας αν γυρίσεις
με άλλο λάθος
θα σε βρω, άλλη φορά,
όταν χαθείς μες στου μυαλού τη δίνη.
Πως λιγοστεύω,
όταν στα μάτια σε κοιτάζω,
στην πιο αδύναμη μικρή στιγμή,
όλα τα ασήμαντα που ζήσαμε, μαζί,
με τα μεγάλα απόψε θυσιάζω,
κι ό,τι πιστεύω,
στην καρδιά σου το διαβάζω,
στου χρόνου την καινούρια τη ρωγμή,
φθινόπωρο, η αγάπη ξαναζεί…
σωπαίνεις στον καθρέφτη και σου μοιάζω.
Από καρδιάς
Ζωή Δικταίου
* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη. Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Η κατάρα των Καστίγιο
Γράφει ο Μίνως- Αθανάσιος Καρυωτάκης // «Αραμπέλα/ Τα όρια της πίστης» της Ευρυδίκης Αμανατίδου, Εκδ. Σαΐτα, σελ. 268 Ο Άγγελος Κράλης είναι ένα ανήσυχο πνεύμα, που επιθυμεί να δει να ξημερώνει μια νέα μέρα για το νεοσύστατο ελληνικό
Περισσότερα -
Γονείς, έχουμε την ίδια αγωνία: τη μόρφωση των παιδιών σας, των μαθητών μας!
Εμείς οι εκπαιδευτικοί Φίλες και φίλοι Γονείς Θέλουμε να σας επισημάνουμε με τον πιο απόλυτο τρόπο – αν και είναι αυτονόητο – ότι ιδιαίτερα αυτή τη δύσκολη περίοδο η πνευματική καλλιέργεια και η μάθηση, η διαπαιδαγώγηση
Περισσότερα -
«Αν η ερημιά είχε φωνή θα ακουγόταν η απελπισία. Οι κραυγές δεν βγάζουν ήχο απαραίτητα»
Γράφει ο Σίμος Ανδρονίδης // Βαγγέλης Χρόνης «Τα αγάλματα και οι ψυχές», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 60 Η νέα ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Χρόνη, που φέρει τον τίτλο «Τα αγάλματα και οι ψυχές», λειτουργεί έκκεντρα, αναζητεί την ουσία, την
Περισσότερα -
16 Ιουλίου – Χέρμπερτ φον Κάραγιαν
Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν που έφυγε σαν σήμερα το 1989, ήταν Αυστριακός διευθυντής ορχήστρας. Θεωρείται μάλιστα ο κορυφαίος διευθυντής ορχήστρας του 20ού αιώνα, καθώς αποτελούσε τον άνθρωπο με τη μεγαλύτερη επιρροή στον χώρο της κλασικής μουσικής.Συνυφασμένος με τη Φιλαρμονική
Περισσότερα -
«Γιατί ανώδυνα δε δένονται οι μοίρες, αναίμακτα δεν μπαίνεις στον παράδεισο»
Γράφει η Τζένη Μανάκη // Κυριάκος Γιαλένιος «Μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα», εκδ. Ψυχογιός Με μία ιδιότυπη πλοκή, κινηματογραφική γραφή, άρωμα νουάρ και υποφώσκουσα την ποιητική του σκέψη, ο Κυριάκος Γιαλένιος μας κάνει κοινωνούς του μύθου
Περισσότερα -
Ποίηση: “Σκουριά”
Του Γιώργου Γκοτζιά // “Σκουριά” Κατηγορώντας το μπετόν για την αδυναμία μας να νοιώσουμε τη φύση, το στρώσαμε κατά γης για να καλύψουμε τη γύμνια μας. Τα μαδέρια, τα καρφιά στις παλάμες του Χριστού,
Περισσότερα -
Ιστορίες πολέμου και αντίστασης
Γράφει ο Παναγιώτης Τσιαμούρας // * Ζοζέφ Αντράς, “Έτσι τους κάνουμε πόλεμο”, μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας, Αθήνα, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2021, σελ. 96. «Όταν της παρέδιδε τον Μπρίτσες, η παιδίατρος ψιθύρισε στη Βαλ Τώρα βλέπω όλο τον βούρκο
Περισσότερα
