Fractal

Τρία ποιήματα

της Φωτεινής Αζαμοπούλου // *

 

poetry-sm

 

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΕΙΑ

Μπροστά, στο βλέμμα απέναντι, στέκει μια πολιτεία,
σούρουπο είναι, ταξιδιού, Οκτώβρης του `83.
Η πολιτεία θωρεί τρανή, μοιάζει χαώδης, μυστηριακή,
σου κρύβει τον ορίζοντα
και τον τεράστιο δίσκο του ήλιου ρουφάει βαθιά…
Δυσνόητο το σκηνικό στα άπειρά μου μάτια,
ευδιάκριτες μόνο σκαλωσιές και κάτι… περίεργα
άχαρα οικοδομήματα… ψηλά, ανατριχιαστικά φουγάρα,
που… θα ξερνούν νυχθημερόν το θάνατο…
Ποτέ δεν επιθύμησε τόση ασχήμια η όρασή μου!
Η πολιτεία, ζυγώνοντας, και μένα απειλεί να ρουφήξει
στα ανταριασμένα βάθη της… Άτυχοι κάτοικοι…
Δυο τρία μικρά μηδενικά, θα ναι για τους μεγάλους,
σκουπίδια στον ίδιο σκουπιδότοπο!
Και ποιος είναι που θα νοιαστεί και θα απευθύνει λόγο.
Κανείς! Το χέρι δεν θ` απλώσει ποτέ-ποτέ κανείς!
Ίσως είναι πολυάριθμοι,  ίσως ο καθένας μόνος…
Πυξίδα θα έχουν το άγνωστο…
και όταν θα ρωτούν απόκριση δε θα παίρνουν!
Μα, δεν υπάρχει απάντηση μη απογοητευτική…
Μια πολιτεία σκοτεινή… που μες στο μισοσκόταδο
φαντάζει πιο σκοτεινή απ` τη νύχτα… …
Αίφνης, πυγολαμπίδες, ωωω… υπέρμετρη ομορφιά!
«Προσέξτε, απέναντι, εκεί, σα να ετελέσθη κοσμογονία!»
«Ω, ναι! βιομηχανία είναι γνωστή, τα ελληνικά χαλυβουργεία!»
Μια πολιτεία οκνή, ως πριν, νωθρή σαν κοιμισμένη
ντύθηκε τώρα, στολίστηκε, έλαμψε μες στα φώτα…
Μα, δεν επαρκεί ο ηλεκτρισμός, δε σβήνονται τα σημάδια!
Ψεύτικο σούρουπο, δουλειά σκληρή,
κάθε γωνιά μια αόρατη σκηνή απελπισίας…
Άτοπος θαυμασμός! Οφθαλμαπάτη είναι, γητειά,
Σχέδιο μαύρης μαγείας…

 

ΜΑΖΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ

Μαζί θα προχωρήσουμε, μητέρα
και αν η μοίρα μάς αδίκησε, εμείς την αψηφά με.
Πάνε τα δάκρυα τα παλιά
χαθήκανε τα δύσκολα τα χρόνια
και κει που άλλοτε φώλιαζαν νυχτοπούλια
ήρθαν πια χελιδόνια

Μαζί θα προχωρήσουμε, έρωτά μου
σε πίκρες, ναι, και σε χαρές
σε ήλιο, φως μου, σε βροχή
σφιχτά θα πορευτούμε.
Κοινός ο δρόμος και η καρδιά μονή μας οδηγεί
σε δύσβατο βουνό δε θα κρυφτούμε…

Μαζί θα προχωρήσουμε, παιδί μου
δρόμο σου ανοίγω
ε
γ
ώ, εσύ

ν’ ακολουθείς.
Σκιά θα γινώ και λάμψε, γιε μου εσύ.
Το αίμα μας στις φλέβες θαλερό
σφαδάζει, γίνεται τραγούδι της ελπίδας
στον κήπο μας πλημμύρα το νερό…

Έτσι λοιπόν, μαζί θα προχωρήσουμε…

 

ΟΙ ΜΥΓΔΑΛΙΕΣ

Στοχάζομαι τις μυγδαλιές που τις χτυπά ο άνεμος
μέρα με την ημέρα, απ` το πρωί ως τ` άλλο πρωί.
Και κείνες ακλόνητες, ολόδροσο μπουκέτο
μες στην καρδιά την άγρια του χειμώνα
ενάντια στέκονται σε κάθε φύσημα οχληρό
και παραμένουν πιστές, πεισματικά αιώνιες, στο σκοπό τους.
Να φέρουνε την άνοιξη, πρόωρα, το φως και την ελπίδα
σε κάθε λογής κακοτοπιές, σε κάθε είδους μπόρα…
Περήφανες, ροδί – λευκές, τι κι αν τους πέφτουν τ` άνθη,
στρέφουν τα μάτια τους ψηλά, πάντα στον ουρανό
χορεύοντας ταγκό με τον αγέρα.
Στοχάζομαι τις μυγδαλιές…
Μπορεί άραγε κι ο άνθρωπος στον ίδιο ρυθμό ν` αντέξει;

 

* Η Φωτεινή Αζαμοπούλου γεννήθηκε στο Σαμικό Ολυμπίας. Ήρθε στην Αθήνα δεκαεννιά ετών και είναι μητέρα ενός γιου. Εργάζεται σε μεγάλη ελληνική ιδιωτική εταιρία. Η ποίηση, η λογοτεχνία γενικότερα, είναι για εκείνη ένα δεύτερο σπίτι, μια εξοχική κατοικία όπου δραπετεύει και υπέροχα κατοικεί εκεί. Ήδη απ` τις εκδόσεις Βεργίνα, κυκλοφορεί το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Στην ψυχή μου το άγγιγμά σου.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top