Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Στείλε μου κάτι από τη Βολιβία – “Σημαίες”
29/07/2015, 11:02 πμ

Στείλε μου κάτι από τη Βολιβία – “Σημαίες”

Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *

 

18.Σημαίες.foto

 

Διασχίζοντας την απέραντη έρημο αλατιού στη Βολιβία, τη salar de Uyuni, συναντάς όμορφα και μερικές φορές αναπάντεχα θεάματα…ένα ερημωμένο ξενοδοχείο χτισμένο εξ’ ολοκλήρου από αλάτι, ένα μνημείο αφιερωμένο στο Ράλι Ντακάρ, φυσικά “νησάκια” υπερφορτωμένα με τεράστιους κάκτους – τίποτα άλλο δε θα μπορούσε να επιβιώσει εκεί, άλλωστε.

Οδηγούσαμε προς την “έξοδο” της άσπρης ερήμου και πλησιάζαμε σ’ ένα από τα σημεία όπου οι άνθρωποι της περιοχής συγκεντρώνουν κι επεξεργάζονται το αλάτι προς πώληση. Όπως πάντα, ο αέρας δυνατός και η αντανάκλαση του ήλιου πάνω στο αλάτι, εκτυφλωτική. Τα χρώματα που κυριαρχούσαν ήταν το μπλε του ουρανού και το λευκό της επίπεδης επιφάνειας του αλατιού. Όμως, μέσα σ’ αυτή την αυστηρή διχρωμία ξεπρόβαλε μια αναπάντεχη πολυχρωμία: ήταν οι ξύλινοι πάσσαλοι πάνω στους οποίους ανέμιζαν δεκάδες σημαίες. Σημαίες κρατών, εθνοτήτων, ομάδων. Πολλές μαζί να χτυπιούνται βάναυσα από τον δυνατό αέρα. Άλλες ήταν μεγάλες και φάνταζαν ολοκαίνουριες και πεντακάθαρες. Άλλες ήταν μικρότερες και φαινόταν πως “ταλαιπωρούνταν” από τον αέρα.

Φωτογράφισα το θέαμα των χρωματιστών σημαιών με φόντο το μπλε και το άσπρο του τοπίου και συνέχισα να περπατώ. Πλησίασα λίγο ακόμη και προς έκπληξή μου, ανάμεσα στις δεκάδες των σημαιών, είδα μια της Ελλάδας. Κι εγώ, που δεν πιστεύω σε σημαίες, έθνη και λοιπά σύμβολα που ιστορικά χρησιμοποιούνται για να χωρίζουν τους ανθρώπους, συγκινήθηκα. Σκέφτηκα πως η χώρα στην οποία έτυχε να γεννηθώ, μια μικρή κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη, έχει δεμένη μια σημαιούλα μικρή και ξεσκισμένη από τον βασανιστικό αέρα, σε μια απέραντη έρημο αλατιού στη Βολιβία. Ούτε ξέρω ποιος την έβαλε εκεί, ούτε το αντιμετώπισα με “εθνική υπερηφάνεια”, ούτε πιστεύω πως η χώρα που γεννήθηκα υπερέχει άλλων. Θυμήθηκα όμως, πόσο μακριά είμαι και συνειδητοποίησα πως ούτε στιγμή δεν έχει βγει από το μυαλό μου η ανησυχία για το τί θα βρω από την Ελλάδα όταν κάποια στιγμή γυρίσω.

 

* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα;

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top