Fractal

Ποίηση: “Περιμέναμε…”

Της Φιλιώς Ροτσίδου //

 

 

f5

 

περιμέναμε ματαίως…

οι αγάπες δεν ήρθανε…

τα τρένα φύγανε..τα λουλούδια στη γλάστρα σάπισαν και ξεράθηκαν..

Τι γύρευες θυμάσαι;

Τα ονείρατα έγιναν σύννεφα ανεμελιάς…τελείως άπιαστα κι αυτά…

Τι βαρύ τίμημα να ζει κανείς στο κόσμο του…!

Δεν βοηθά η φαντασία.. Το γαλάζιο πουκάμισο είναι ο μάρτυρας της απουσίας μου…

το ρούχο ξέφτισε..τα μισά κουμπιά ξηλωμένα… πως έγινα έτσι!

ένα με το πουκάμισο μοιάζω πιά!

Ξεριζώθηκαν τα κουμπιά της ζωής μου και έχω αποσυντονιστεί…

Κάποτε θα μου φαινόταν γελοίο, βεβαίως,

αλλά δεν είχα πλέον άλλοθι για να κοροϊδεύω την κατάντια μου…

κι αυτή η μουσική…δεν αντέχετε ρε γαμώτο!

Και να φανταστείτε πως αγαπούσα το βιολί και θαύμαζα αυτούς που ήξεραν να παίζουν!

Τώρα, το βλέπω σαν ένα εξάρτημα που σου πονάει τα χέρια και

στέλνει μελωδίες από δω κι από κει για να ξεχνάμε τον πόνο μας…

γελοία πράγματα!

Διακατέχομαι από ειρωνεία…

τι περίμενες απ ένα σκάρτο σύστημα; να έρθει να σε σώσει; Χα!

Έχεις μυαλό νεογέννητου μου φαίνεται!

Η λίμνη των κύκνων σε λα μινόρε στριφογυρίζει στη σκηνή του εγκεφάλου μου…

ματαίως περιμέναμε…ματαίως περιμένουμε…

κάνω υπόκλιση..η αυλαία έκλεισε…

Ουφ! Ακόμη μια παράσταση έφτασε στο τέλος της…

ματαίως περιμέναμε…

τώρα σκορπούν λουλούδια στον τάφο μας

διαβάζοντας με στόμφο επικήδειους για κάποιους άλλους όχι για μας…

εμείς είμαστε οι άλλοι όχι αυτοί…

μην μας περιμένετε…

γίναμε ένα με τη γη που μας γέννησε…

ματαίως περιμέναμε…

ματαίως περιμένατε αυτό που δεν ήρθε ποτέ…

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top