Αφήγημα: “Ουσία”
Της Φιλιώς Ροτσίδου //
Δεν σάπισαν μωρέ τα μέσα σου ακόμη από τα πρόσκαιρα; Εσύ που ήθελες ουσία που πήγε η ουσία που ζητούσες ; Πώς αντέχεις τον εαυτό σου και δεν τρελάθηκες ακόμη; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να ζει σε τόση επιφάνεια πια; Δεν βαρέθηκες μωρέ να γεμίζεις τα κενά σου
μ’ ότι φτηνό βρεθεί μπροστά σου; Που πήγε η αγάπη μου λες; Που πήγαν οι υποσχέσεις…τα μεγάλα ωραία λόγια τα σπουδαία; Που τα καταχώνιασες όλ’ αυτά και υποφέρεις κι εσύ και οι γύρω σου; Έχεις μεταμορφωθεί σ’ ένα ζωντανό πτώμα
κι ακόμα επιμένεις να χάνεις τον εαυτό σου! Έφτασες στο πάτο και μυαλό δεν βάζεις! Ως πόσο μωρέ θα σε παιδεύει μονάχα η σάρκα σου; Που πήγε η ψυχή που κουβαλούσες κάποτε; Ξεψύχησε κι αυτή μαζί με όλα τ’ αλλά
στο βωμό τον αισθήσεων και των παραισθήσεων; Σου μιλώ για το εφικτό κι εσύ για το ανέφικτο! Πως επέτρεψες στον εαυτό σου να πάθει τέτοιο κακό; Τον δολοφόνησες εν ψυχρώ,
σπαρταρά και σέρνεται σαν σκουλήκι
στις λάσπες και στα χώματα κι εσύ επιμένεις! Καημένε άνθρωπε πλανάσαι πλάνην οικτράν
αλλά ο μικρόκοσμος σου δε σε αφήνει να δεις πέραν της μύτης σου! Άνοιξε μωρέ τα μάτια να ξεστραβωθείς λιγάκι μπας και συνέλθεις! Είσαι με την ιδέα ότι θα ζεις για πάντα; Για άκου και το νέο : το “πάντα” δεν υπάρχει!
Υπάρχει το τώρα και το σήμερα… το αύριο δεν υπάρχει
κι αν έχεις κότσια κι αντοχές ν ‘αλλάξεις τη ζωή σου
ιδού η ευκαιρία ιδού και η ουσία! Κι αν δεν αντέχεις αλλαγές μείνε στη συν-ουσία !