Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Μια εποχή στην Ποίηση
31/03/2016, 1:04 μμ

Μια εποχή στην Ποίηση

Γράφει η Πωλίνα Γουρδέα //

 

«Η Θάλασσα με τα 150 επίπεδα» του Φάνη Παπαγεωργίου, εκδ. Κουκούτσι

 

Εδώ και κάποια χρόνια μια νέα αξιόλογη γενιά ποιητών έχει κάνει δυναμικά την εμφάνισή της. Σε μια πλήρως αντιποιητική εποχή, όπως αυτή που βιώνουμε, η αναζήτηση ενός λογοτεχνικού καταφυγίου μοιάζει η μόνη διέξοδος για πολλούς νέους ανθρώπους. Οι περισσότεροι ζητούν μια πυξίδα για να βρουν λίγο φως στην απέραντη σκοτεινιά που σκεπάζει την πνευματική ζωή του τόπου. Ο κόσμος αποτυπώνεται στην ευαισθησία των ποιητών, εξού και η μελαγχολική ατμόσφαιρα που υπάρχει στις περισσότερες ποιητικές συλλογές. Όπως αναφέρει ο Φάνης Παπαγεωργίου στην ποιητική συλλογή του Η Θάλασσα με τα 150 επίπεδα (εκδ. Κουκούτσι, 2015): Φραντς, η πόλη σε πλημμύρισε/ και δεν μαζεύεσαι/ ούτε με σφυρί/ ούτε με καλέμι// Είναι καιρός να γίνεις το ποτάμι (Μια πόλη για τον Φραντς, σελ. 18).

Οι στίχοι του Παπαγεωργίου έχουν ως απώτερο σκοπό τη μετάδοση της συγκίνησής του στους άλλους, ο ποιητής την ώρα που δημιουργεί γράφει σαν ν’ απευθύνεται κυρίως στον εαυτό του. Έτσι, η ανάγκη της έκφρασης όλων των εικόνων και των συναισθημάτων που κατακλύζουν μια ψυχή βρίσκει τον χώρο της γεμίζοντας τη λευκή σελίδα. Εφόσον το ποιητικό υποκείμενο νιώθει στο πετσί του την ιστορική αγωνία μιας σκληρής και απάνθρωπης εποχής στρέφεται στον πλούτο του λυρικού λόγου. Διαφαίνεται καθαρά μία τάση προς τον νεορομαντισμό χρησιμοποιώντας δεξιοτεχνικά τον επιγραμματικό λόγο.

 

Ο ύπνος συστρέφεται συνέχεια/ κουλουριάζεται στο βάδισμα του προέδρου Μάο/ που αντηχεί στο πεζοδρόμιο ανάμεσα/ στους αιχμαλώτους/ με τον συνεχή ήχο που βγάζουν/ κάτι κουρδισμένα πουλιά {-ΚΤΟ (Ήχος του ύπνου) σελ. 49}.

Τα σαράντα εννέα ποιήματα της συλλογής περιέχουν διανοητικές εμπειρίες που βγήκαν στον αφρό έπειτα από επεξεργασία των συναισθημάτων που τις γέννησαν. Ο τίτλος, Η Θάλασσα με τα 150 επίπεδα, μιλά για επιφανειακά στρώματα που καλύπτουν τη βαθιά ευαισθησία του νεαρού ποιητή. Η γλώσσα της ποίησής του διεγείρει στον αναγνώστη το υπέδαφος των κοινών συναισθημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης. Κατορθώνει να βρει ανταπόκριση με τον δέκτη, αφού μπορεί και επικοινωνεί με εκφραστική διαύγεια τη συγκίνησή του. Και ενώ η σύγχρονη ποίηση γίνεται σκοτεινή και δύσκολη, σε ποιητές όπως ο Παπαγεωργίου αναγνωρίζεις την ικανότητα να συντονίζουν την ευαισθησία τους με το ποιητικό ρήμα.

 

Πόσοι άνθρωποι χωράνε σε ένα όνειρο/ να τους απλώσεις σε γενετήσια στάση/ να τους αρθρώσεις σε στοίβες/ να τους δώσεις χώρο/ να ξεστρατίζουν/ από την τροχήλατη πραγματικότητα (Επιτάφιος, σελ. 29)

Ο δεσμός του ποιητή με την εποχή του είναι ένας ομφάλιος λώρος, ένας δεσμός απόλυτα βιολογικός, όπως το έμβρυο με τη μητέρα του. Ο ποιητής καθρεφτίζει τον κόσμο που τον περιβάλλει μέσα στους στίχους του. Το πιο σημαντικό στοιχείο σ’ αυτή τη φωνή είναι ο ποιητικός τρόπος που ο Παπαγεωργίου διαθέτει ώστε να περιγράφει ό,τι βρίσκεται γύρω μας ως πάρεργο, ως φόντο μιας εποχής επώδυνης και αντιλυρικής.

 

ήταν Μάρτης μήνας/ σαθρός καιρός// περιμέναμε τη Λαμπρή (Ανοιξιάτικη αριθμητική, σελ. 42)

 

 

Ο Φάνης Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε οικονομικά σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο. Είναι Διδάκτωρ Πολιτικής Οικονομίας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το πρώτο του βιβλίο είχε τιμηθεί συμμετέχοντας στην βραχεία λίστα για το βραβείο Γιάννη Βαρβέρη (2013). Έχει δημοσιεύσει ποιήματα του σε περιοδικά και εφημερίδες.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top