Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “H αυλή των θυμάτων”
20/05/2015, 2:40 μμ

Διήγημα: “H αυλή των θυμάτων”

Της Ευτυχίας Σταματοπούλου // *

 

usnm43843-bw

 

Θυμήθηκε και το άγριο φευγιό της από την Καλαμάτα. Τον Δημήτρη και την Κατερίνα, τους φίλους της, κτηνίατρος του Γκόραν ο μεν, καθηγήτρια φωνητικής η δε.

Τώρα καθόταν και μετέφραζε ένα τεχνικό εγχειρίδιο χρήσης μίας ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής. Μοίρασε τα χαρτιά της εικονικής εγκεφαλικής της τράπουλας και περίμενε. Ο αδερφός της στην κουζίνα μασούλαγε μήλα και διάβαζε αθλητική εφημερίδα. Πού και πού έβηχε. Άκουγε το μαχαίρι και τον ήχο της πορσελάνης και ονειρευόταν συνεντεύξεις σε περιοδικά όπου τη ρωτούσαν πώς εμπνέεται. Η καθημερινότητα με μαγεύει, τους αποκρινόταν.

Τους είχε αφανίσει όλους. Δεν έμεινε ούτε ένας. Και όλα αυτά όταν βγήκε από το δικό της κώμα. Άραγε ήταν λάθος να τη στείλουμε στον Παπαδογιαννάκη για την πλαστική εγχείρηση στη μύτη; Θυμάμαι πώς γελούσε σαν τρελή όταν συνήλθε, το ίδιο γέλιο άκουσα στα αυτιά μου και πριν από λίγο που κατέβηκε στο περίπτερο. Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ: Με λένε Αριστοτέλη και είμαι το ξωτικό της. Αυτή με ζει, εγώ τη ζω. Διαλέγετε και παίρνετε. Δεν μαλώνουμε πια σαν παιδιά, όπως όταν τις λαχτάρες και τις συμβουλές μου τις ονόμαζε φωνές και μας έκανε ρεζίλι στους γιατρούς. Τα βρήκαμε, τουλάχιστον προς το παρόν. Ειρήνη υμίν και εγώ σε λίγο παραδίδω το πνεύμα μου στον Κουρή για λαπαροσκόπηση ή για νεκροτομή. Θα είναι ο ανατόμος μου και εγώ ο δωρητής σώματος. Εκεί με κατάντησε.

Νοσταλγώ κάτι καλοκαίρια καυτά και γεμάτα νωχελική πόζα. Νοσταλγώ το σώμα μου, βεβαρυμένο πλέον με 30 κιλά επιπλέον, νοσταλγώ τις γάτες μου και το παιχνίδι με δαύτες. Η Έβελιν άνοιξε τον υπολογιστή και άρχισε να γράφει (όχι όμως πεζά). Πιο πολύ αυτοσχεδίαζε. Έγραφε ό,τι της κατέβαινε και την έβρισκε απόλυτα. Χτες το βράδυ κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Ξέσπασα επιτέλους. Βρήκα μία άκρη, μία λύση. Θα τα λέω όλα στους γιατρούς. Η μόνη γιατρειά.

Η αυλή μας γέμισε κυκλάμινα, την έβγαλε από τη νάρκη της η μάνα της. Μάνα της και σύντροφός μου. Εγώ σε κάθε λουλούδι βλέπω και από ένα φίλο. Επιτάφιοι παντού. Πώς με κατάντησε! Η διάθεσή μου μαύρισε.

Ξύπνα αγάπη μου, άκουγε στο σι-ντι. Μάλλον τα βρήκαμε. Τα δύο τριαντάφυλλα, και αυτά μαράθηκαν. Πρέπει να φύγεις. Δεν πάω πουθενά, εδώ θα μείνω.

Θυμήθηκε την Ελένη και τη βόλτα τους το μεσημέρι. Από το νοσοκομείο έως το Υπουργείο Εξωτερικών είναι μεγάλη η διαδρομή. Μεταφορικά. Να δώσω τις εξετάσεις ή όχι; Ίσα ίσα τα έβγαζε πέρα. Δεν θα ήταν άσχημα για εξτρά εισόδημα. Πάλι πιστοποιητικά και αηδίες, βαρυγκομούσε. Εγώ δεν της λέω τίποτε. Μόνη της θα αποφασίσει.

Έχετε ένα διαολεμένο χιούμορ, της απάντησε ο εκδότης. Μου αρέσει, θα το βγάλω.

Πάλι ονειρεύεται. Αρκεί να μη του δώσει την αηδία που μου έδειξε. Χρονογραφήματα πρώην γκόμενων που λυσσάνε για εκδίκηση.

Σαν δεσμός με Σκορπιό…εκείνη η Ευαγγελία εξαφανίστηκε. Δεν της κρατάω κακία, της κακιώνω. Λουλουδάκι και αυτή, μαράθηκε, σκέφτηκε τη γιαγιά. Άραγε η μακαρίτισσα σε ποιανού το μυαλουδάκι να έχει τρυπώσει;

Πόσο μου λείπει! συνειδητοποίησε. Πού να ’ξερε πόσο λείπει σε μένα, που ήμουν και γιος της. Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο. Την πείθω και ανάβουμε από κοινού από ένα. Μην με αποφεύγεις μάτια μου, μην με κοιτάς σαν ξένη. Μπαμπά τρέμω, τολμάει να μου πει. Γιατί πέθανε η γιαγιά; Εγώ πού ήμουν; Δακρύσαμε. Μα θα’ταν όλα αλλιώτικα αν λίγο με αγαπούσες. Την αγροικάω. Η καρδούλα της πήγε να σπάσει. Ήταν με κάποιον άλλον και τον αγαπούσε. Για αυτό πονάει τώρα. Η αγάπη τους έχει μείνει γραμμένη στα άστρα. Τόσο πολύ αγαπηθήκανε, τόσο πολύ πονάει. Σειρά μου τώρα. Της κόβω τις ελπίδες. Πάει πέρασε, βρες άλλον.

Δεν πονάω. Νιώθω ένα κενό μόνο. Μην καταφύγεις πάλι στο Σεφέρη, θα μπλεχτείς, ακούω μία φωνούλα μέσα μου.

Όλο αυτό το βάρος που μου απιθώνει, τι να το κάνω; Αισθήματα, ελπίδες, τρέλα. Αχ στην αρχή των τραγουδιών, το αχ είναι γραμμένο. Είναι γλυκό, είναι πικρό…είναι κι ονειρεμένο. Πού πας και ξεμακραίνεις; Την χάνω.

 

* Η Ευτυχία Σταματοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Αγρίνιο, το Λονδίνο και τη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Το 1993 αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και το 2002 από το Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ζει και εργάζεται ως ελεύθερα απασχολούμενη μεταφράστρια στη Μικρή Μαντίνεια της Καλαμάτας. Αυτή είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top