Fractal

Ποίηση Fractal: “Εξομολογήσεις…”

Τρία ποιήματα της Ελένης  Χωρεάνθη //

 

 

Εξομολογήσεις ενηλίκου

 

Νύχτες ολόκληρες

ερημίτης απόκληρος

στο κορμί της ερήμην περπάτησα

ψηλαφώντας τις ουλές των τραυμάτων

Ευλαβικά την ασπάστηκα

καιόμενη βάτο τη σάρκα της

τα μυστηριώδη σημεία του σύμπαντος

παραβιάζοντας εύσχημα

 

Σκόρπισα την ψυχή μου

στους ανελέητους ανέμους της νύχτας

λεηλατώντας το άπειρο

στων παθών μου τον τάραχο

τα ξωτικά της ερήμου προσφάι τη ζωή μου

μοιράστηκαν

Τους καημούς στην οδύνη της πέτρας

ιστόρησα

ψηφιδωτό των ερώτων

στης νύχτας το πρόσωπο κέντησα

με θυελλώδεις ανέμους να δονούν

να δωροδοκούν

να καραδοκούν

να διεκδικούν την ψυχή μου τριβόλια και δαίμονες

 

Στη φυγή

την αντοχή των υλικών μου ακόνισα

στου φθαρτού μου αιώνα το χάος

τον στερνό σπαραγμό μου απόθεσα

 

Οίμοι

Γαία

σκοτεινή ειμαρμένη

 

Π. Φάληρο, 5/6 Ιουνίου 2017

 

 

Ο “Ελκόμενος”

 

Βαθιά χαράματα

η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας

δυο χέρια πάνω από το βουνό διαμέλιζαν

διαμέριζαν στα δυο τη νύχτα

κι άνοιγαν δρόμο να διαβεί

η μεγαλόπρεπη αυγή

να βγει το φως από το σκοτάδι

 

Κι όπως η αργοπορημένη απερχόταν η νυχτιά

πρόβαλε η ροδοδάκτυλος Ηώς από την αλισάχνη

με ροδοπέταλα λιλά φωτός στεφανωμένη

κίτρινα και πορτοκαλιά

τριαντάφυλλα

έρρεαν από τα σγουρά μαλλιά της

κι ακολουθούσε ολοπόρφυρος

πάνω σε τέθριππο “ελκόμενος”

ο ήλιος τηλαυγής της ωραιότητας

 

Κι ανέβαινε

και ψήλωνε στο γαλανό που ανοίγονταν στερέωμα

απλώνοντας άναρχο φως

γλυκύ φάος αμέρας

πάνω από τον ρημαγμένο κόσμο

 

Κι ως ανεβαίνανε

ρόδινους φθόγγους απ’ τα μάτια του

πετούσαν

κι απ’ το στόμα του

έβγαιναν λέξεις άναρχες αλλού

κι ενίοτε πλέκονταν φράσεις ακατάληπτες

και πότε γνώριμες

με όνειρο και φως περιχυμένες

 

Κι απλώθηκε ασπίδας δέρας φαεινό

και κάλυψε τον κόσμο

 

Πρωταπριλιά

Πρωτομηνιά –Χρόνια πολλά

Χρόνια καλά

Καλό μας μήνα

 

Καλημέρα

 

Παλαιό Φάληρο, 1 Απριλίου 2017

Π. Φάληρο, 17 Ιουνίου 2017

 

 

Περί γενεθλίων

 

Ποτέ δεν γιόρτασα γενέθλια με τούρτες
ποτέ δεν άναψα
ποτέ δεν έσβησα κεράκια

έβλεπα πάντοτε μπροστά “τα αναμμένα μου κεριά”
Εξήντα τόσα -μετρημένα- χρόνια
ήμασταν εφτά – από τα δέκα – εν ζωή αδέρφια
πού να ‘βρισκε η μάνα μας καιρό
για τούρτες γενεθλίων
για κεράκια
-ήτανε πόλεμοι και χαλασμοί
ξεσπιτωμοί-
Ετούτα ήταν τα πρώτα μου
– διαδικτυακά κι αυτά-
γενέθλια
ανέλπιστα και ξαφνικά
χορταστικά
γέμισε το κενό λουλούδια και ευχές
“Χρόνια πολλά
Χρόνια καλά

Χρόνια απίκραντα”
μου άλλαξαν προς το καλύτερο τη μέρα
φίλοι πολλοί διαδικτυακοί και τιμημένοι
Κέρδισε μια ακόμα μέρα η ζωή μου γελαστή
με δίχως τούρτες
και χωρίς κεριά για σβήσιμο
Τα προτιμώ αναμμένα τα κεριά μου
Και όλους σας ευχαριστώ
που γιόρτασα τα πρώτα μου
-διαδικτυακά-
χαρούμενα γενέθλια
Έτσι απλά
σαν την απλή μου τη ζωή

 

Π. Φάληρο, 17 Ιουνίου 2017

 

(Προδημοσίευση από τη συλλογή που τυπώνεται)

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top