Fractal
Home / FRACT-ALL / Δοκίμιο: “Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου…”
31/05/2017, 10:49 πμ

Δοκίμιο: “Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου…”

Της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη // *

 

 

Η υποκρισία συνιστά το κύριο δεκανίκι ραβδισμού του σύγχρονου ανθρώπου. Οι σχέσεις χάνονται μέσα στην πάλη της αυτό-επιβεβαίωσης, αληθινό και ψεύτικο εξομοιώνονται σαν ανεξιχνίαστοι και διαπλεκόμενοι πυρήνες. Κι αποχωρεί το άτομο στην σιωπή του, καταφύγιο στοχασμού κι έρευνας ή σκίρτημα ασφαλές στα παρασκήνια της ενδοχώρας.

Θα περίμενε κανείς πως μπροστά στον εκκωφαντικό κίνδυνο της αποξένωσης, επιστημονικά και κοινωνικά συμφραζόμενα θα εμφάνιζαν πιο στιβαρές θεωρίες της ταυτότητας του ανθρώπου. Το ερώτημα ωστόσο διαμορφώνεται στην βάση ύπαρξης σημείων εκκίνησης προς συναίνεση των ιδεολογιών.

Η εσώτερη γαλήνη είναι τόσο εύθραυστη και το να μάθει κανείς να την προασπίζει δεν απέχει και πολύ απ’ το να εκπαιδευτεί στην αντιμετώπιση πιθανών εισβολέων. Συνακόλουθα ο άνθρωπος, έρμαιο τεχνικής χειραγώγησης, έχει ανάγκη να εξιδανικεύσει την ίδια του την ενοχή ερμηνεύοντας τη σιωπή ως απόπειρα να πει ψευδίζοντας μιαν αλήθεια, την οποία καθιστά ευκρινή μόνο η ολίσθηση στον αφορισμό, να συμβολίσει το αγεφύρωτο χάσμα που ελλοχεύει εντός του με ποινικοποίηση κάθε μορφής εκφράσεως.

Πως αντανακλάται ο φόβος στους φιλοξενούμενους του απέραντου σύμπαντος; Οι άνδρες επαίρονται για τη γνωστική ικανότητα των πολιτικών αναλύσεων κι επιδίδονται σε πλατυρρήμονες συζητήσεις. Ζεύονται τα όπλα τους και μ’ έπαρση περισσή για του μετώπου κινούν την ερεθιστική ερημία. Οι γυναίκες έχουν διδαχθεί να καθορίζουν πόσο ώριμη είναι η αντοχή τους, πόσους νεκρούς θα χωρέσει η ποδιά τους, και πόσα δάκρυα θα στερέψουν στα μάγουλά τους.

Κι οι δυο μαζί βάζουν κανόνες σφυγμομέτρησης και προφύλαξης, χωρίς ποτέ να κοιτούν κατά πρόσωπο τον κίνδυνο.

Κι οι δυο μαζί εκτοξεύουν κατηγορίες σε αλλήλους. Κι οι δυο μαζί αποφεύγουν την προσήλωση. Μόνο επικεντρώνονται στο ποιος θα προλάβει άραγε να φορέσει τον μανδύα πρώτος της δόξας. Κι ο καθένας χωριστά ανιχνεύει ψυχικές διαταραχές στον άλλον, χωρίς ποτέ ν’ αντιλαμβάνεται πως κι οι δυο μαζί κάνουν κύκλους γύρω απ’ τις προσωπικές τους περιπέτειες, μη καταφέρνοντας να επιψαύσουν ποτέ την ουσία. Ό,τι δημιουργεί η Φύση δεν γίνεται ποτέ μάταια αλλά με σαφή λειτουργία, θα λέγαμε!

Του αλλιώς ωστόσο την παράκρουση διαδέχεται πάντα μια μεσαιωνική νύχτα Σιωπής, με ομοιότητες και διαφορές να πνίγονται σε αυτοσκοπούς θεωρητικής φιλοσοφίας. Ο τρόπος ζωής υπονομεύεται περισσότερο απ’ τους υπερασπιστές του παρά απ’ τους αντιπάλους. Δεν προσφεύγουν πια μόνο οι κυβερνήσεις σε νομοθεσίες «εκτάκτου ανάγκης», αλλά και τα άτομα περιστέλλοντας δικαιώματα κι ελευθερίες προς επίρρωση ομφαλοσκόπησής τους.

Η Σιωπή δεν είναι παρά μια απόλυτη έναρξη μέσα σε σβησμένα μάτια, μια δύναμη εντελώς αυτόνομη, που απολυτρωμένη απ’ τα αμαρτήματά της κι εγκιβωτισμένη μέσα σε δυσερμήνευτα συναισθήματα, αποτραβιέται απ’ της παρηγοριάς την ασέλγεια. Κι ο ποιητής στέκει πάντα στο πέτρινο πεζούλι, με τις λέξεις του μισές να μην μπορούν να βουλιάξουν τα ντουβάρια που ρημάζουν το τοπίο, αφού κανένα ευοίωνο όνειρο δεν είναι παρόν να τον εξοπλίσει με τόλμη, αφού έχει την ελευθερία να δημοσιεύει τη γνώμη του αλλά κανένα μέσον επικοινωνίας δεν είναι υποχρεωμένο να την κοινοποιήσει και κανείς απ’ τους συμπολίτες του δεν είναι υποχρεωμένος να την διαβάσει, επειδή είναι πεπεισμένος πως κανένα ποίημα δεν άλλαξε τον κόσμο….

Εις αύριον τα σπουδαία…

 

 

* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top