Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Έρωτας είναι…”
17/05/2017, 11:19 πμ

Διήγημα: “Έρωτας είναι…”

Της Κωνσταντίνας Σώζου-Κύρκου // *

 

 

 

Έρωτας είναι όταν κοιμάσαι στον ώμο του και νοτίζεις με το σάλιο σου την καινούρια του πυτζάμα, και αυτός σου προσφέρει και τον άλλο ώμο.

Έρωτας είναι όταν το ροχαλητό του κάνει και τους τοίχους να τρίζουν, και εσύ γυρνάς πλευρό λέγοντας στον εαυτό σου ότι απλά κάποιος κάνει μπουρμπουλήθρες φυσώντας το καλαμάκι του στο αναψυκτικό του, σε κάποια εξωτική παραλία.

Έρωτας είναι όταν σου λέει ότι έχεις Γαλλική μυτούλα, κι ας ξέρεις πολύ καλά ότι έχεις για μύτη τη διαγραμματική απεικόνηση των συντάξεων των Ελλήνων.

Έρωτας είναι όταν σου λέει πόσο καλή οδηγός μπορείς να γίνεις μια μέρα, με το χέρι του γατζωμένο στο χειρόφρενο και το δεξί του πόδι να πατάει το αόρατο φρένο μπροστά του, στη θέση του συνοδηγού.

Έρωτας είναι όταν ταξιδεύετε μ’αεροπλάνο και αυτός σου λέει ιστορίες από τη ζωή του στο χωριό, ως φοιτητής, στο στρατό, στη δουλειά, γρήγορα, ασταμάτητα σα ραπτομηχανή, ενώ το χέρι του σφαδάζει κάτω απ’το δικό σου σαν σουπιά που την γράπωσε μια τεράστια αχιβάδα. Εσύ το μόνο που ακούς είναι το αγκομαχητό των τουρμπίνων, που σ’εμποδίζει να επαναλάβεις το Πάτερ Hμών για πεντακοσιοστή φορά – όσα περίπου υπολογίζεις ότι πρέπει να είναι και τα πουλιά που θα έχουν σφηνωθεί στις τουρμπίνες τόσες ώρες πτήσης από Αθήνα προς Χανιά.

Έρωτας είναι όταν σου ορκίζεται – στο κρασί που πίνει – ότι είσαι η μοναδική γυναίκα που αγάπησε τόσο βαθιά, και – στο σταυρό του – ότι θα μείνετε για πάντα μαζί, και κάνει το σταυρό του πριν πιει το κρασί του – εκτός βέβαια από τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και εκείνη τη φορά πριν μπει στο μαγνητικό τομογράφο-σαρκοφάγο στο Αγρίνιο.

Έρωτας είναι όταν σου λέει – με γεναιοδωρία στη φωνή – πόσο πολύ τα φαγητά σου θυμίζουν της μαμάς του, της οποίας η σπεσιαλιτέ είναι η κοτόσουπα με κοτόπουλο χωριάτικο, μαύρο και σκληρό σαν το χαλάκι της πόρτας, και που προφανώς είχε τρέξει στη σύντομη ζωή του περισσότερο κι από τον Καρλ Λιούις.

Έρωτας είναι όταν σου λέει ότι θα βγει έξω με την αντροπαρέα και εσύ εύχεσαι να ήταν τόσο δημοφιλής όσο κι ο Xίτλερ στους Εβραίους.

Έρωτας είναι όταν σε αγκαλιάζει λίγο πιο σφιχτά όταν περνάτε από τον σωσία του Μπραντ Πιτ γείτονα που πλένει τ’αυτοκίνητό του. Και ξαφνικά σου’ρχεται στο νου ο σκύλος σου όταν κατουράει τον καναπέ για να ορίσει την περιοχή του.

Έρωτας είναι όταν πέφτει ο καθρέφτης που ήταν κρεμασμένος στο χωλ και γίνεται χίλια κομμάτια, και παγώνετε και οι δύο, κοιτάζεστε βαθιά στα μάτια και σκέφτεστε ακριβώς το ίδιο πράγμα, ‘Πώς θα το πείτε τώρα αυτό στη μαμά του που θα βαριαναστενάζει για τα επόμενα επτά χρόνια?’

Έρωτας είναι όταν ακούς, ‘Α ρε μέση, τι μου κάνεις!’ από την κρεβατοκάμαρα και τρέχεις με μεζουλίντ και βολταρέν στο χέρι, για να τον βρεις να χτυπάει το μέτωπό του με την παλάμη του ενώ ο Σωτηρακόπουλος ανακοινώνει το 2-1 Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτη.

Έρωτας είναι όταν σε βάζει να ορκιστείς να μην πουλήσεις ποτέ τα χωράφια του στο χωριό, γιατί είναι σημαντική επένδυση, και να μην πλαντάξεις στο κλάμα μετά το θάνατό του. Να συνεχίσεις τη ζωή σου κανονικά – αρκεί να μην ξαναπαντρευτείς. Δεν θα τ’αντέξει η μαμά του όλα αυτά τα κοφτά και τις δαντέλες που έφτιαξε για τα σεντόνια σας να τα χαίρεται άλλος. Κι όλα αυτά επειδή τον έριξε στο κρεβάτι ένα απλό κρυολόγημα.

Έρωτας είναι όταν σου λέει ότι δεν μπορεί να φανταστεί τι θα’κανε χωρίς εσένα, επειδή κατάφερες έπειτα από μία ώρα και κάτι λεπτά και με δάχτυλα-τανάλιες να του ανοίξεις αυτά τα μάτια ερμητικά κλειστά και να του βάλεις επιτέλους κολλύριο.

Έρωτας είναι όταν δεν έχει ούτε ένα πλυμένο μποξεράκι να φορέσει το πρωί στη δουλειά και για να μη σε ξυπνήσει, πλένει ένα στο νιπτήρα και το στεγνώνει στην τοστιέρα. Πάντα του άρεσαν τα ριγέ εσώρουχα λέει.

Έρωτας είναι όταν ζητοκραυγάζεις όταν βάλει γκολ, ενώ όλοι οι άλλοι τον γιουχάρουν. Πού να’ξερες ότι ήταν αυτογκόλ. Είχες πλύνει την άσπρη του φανέλα με τα σκούρα.

Έρωτας είναι όταν έχετε βγει έξω βόλτα και αυτός θα σκότωνε για ένα καφέ κι εσύ θα πέθαινες για λιγες κοτομπουκίτσες απ’το φαστ φουντ, αλλά συνηδητοποιείτε ότι σας έχουν μείνει μόνο τρία ευρώ. Τότε αρχίζεις να του λες για αυτό το βιντεο στο internet  για τα μεταλλαγμένα, ακέφαλα κοτόπουλα με τους τεράστιους λαιμούς και τον πολτό με αμμωνία και χρωστικά, που μοιάζει σαν κακά άρρωστου σκύλου και που μυρίζει σαν καμμένο πλαστικό. Στ’αλήθεια θα πέθαινες για μια γουλιά απ’τον espresso του.

Έρωτας είναι όταν η καταρρακτώδης βροχή στη στέγη ακούγεται σαν επιδρομή από εχθρικά καταρριπτικά και αυτός βάζει την αγαπημένη σου Μπόνι Τάιλερ στη διαπασών για να ξεχαστείς και εσύ σκέφτεσαι πού να οφείλεται άραγε αυτή η βραχνάδα στη φωνή της Μπόνι, στο τσιγάρο, σε κάποια άσχημη ίωση που πέρασε σαν παιδί, κάποιο άσθμα ή μήπως σε πνευμονία επειδή μούσκεψε μέχρι το μεδούλι σε καταρρακτώδη βροχή?

Έρωτας είναι όταν χάνεστε στα λιθόστρωτα δρομάκια της Πάρου ντάλα μεσημέρι και σου δίνει το καπέλο του γιατί εσύ το δικό σου το ξέχασες στο ξενοδοχείο, και μετά το ένα του σανδάλι γιατί η μια σαγιονάρα σου ξεκόλλησε, και το μπλουζάκι του γιατί εσύ φοράς μόνο το μαγιό από πάνω. Ώσπου να φτάσετε στο ξενοδοχείο έχετε συγκεντρώσει δεκαέξι ευρώ, δύο δολλάρια και πενήντα λεπτά από τουρίστες, ένα καρβέλι ψωμί από μια γριούλα και ένα γλιφιτζούρι από ένα παιδάκι που έπαιζε κουτσό.

Έρωτας είναι όταν ξεκινάτε να δείτε μαζί τη Γαλλική ταινία ‘Αγάπη’ του Heneke και αυτός ξυπνάει στους τίτλους τέλους από τους λυγμούς σου, στο μυαλό σου ακόμα χαραγμένη η εικόνα του σώματος της γυναίκας να σπαρταράει υπό το βάρος της κουβέρτας, του μαξιλαριού και του συζύγου της από πάνω. Τότε σε ρωτάει τί έγινε τελικά, συνήλθε αυτή απ’το εγκεφαλικό και εσύ φυσάς τη μύτη σου και λες ότι η αγάπη νίκησε, όπως πάντα. Αυτός τότε επιμένει να του ορκιστείς ότι αν ποτέ πάθει εγκεφαλικό, να τον σκοτώσεις, γιατί δεν θέλει να σου είναι βάρος. Κι εκεί κοκκαλώνεις και σκέφτεσαι ότι σίγουρα έπρεπε να είχες δει άλλη ταινία.

Έρωτας είναι όταν για ένα ακόμα Κυριακάτικο πρωινό ξυπνάτε μαζί και έχεις το μοναδικό προνόμιο να ανιχνεύσεις σαν ένας άλλος Τειρεσίας αυτό το τοπίο στην ομίχλη που είναι το μπάνιο μετά το ντουζ του, να πλατσουρίσεις στη λιμνούλα που άφησε πίσω του, να ξεκολλήσεις τις ροχάλες του απ’το νιπτήρα και τις τρίχες απ’τη μύτη του απ’το ψαλιδάκι των νυχιών σου και να κλείσεις το καπάκι απ’το σαμπουάν και το αφρόλουτρο του σκύλου. Αυτές οι μικρές στιγμές οικειότητας είναι που θεμελιώνουν τον έρωτα τελικά.

 

 

 

*Η Κωνσταντίνα Σώζου-Κύρκου έχει σπουδάσει Λογοτεχνία και έχει πάρει το MA Creative Writing απ’ το Lancaster University. Τα διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε online και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολόγια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ζει στην Αθήνα με το σύζυγό της και τα δυο της παιδιά.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top