ΕΠΤΑ ποιήματα
Της Μαίρης Σοφιανοπούλου – Πετρουλάκη //
1.
Θα ξαναβρεθούμε…
Για να δαμάσουμε την απουσία…
Σ’ ένα σημείο ορόσημο της ζωής,
που γίνηκε δρόμος…
Στο ίδιο σημείο,
που τα μάτια έκλαψαν,
για έναν βαρκάρη γλάρο!
Και μια καταιγίδα αναφιλητά…
2.
Κι ο αναστεναγμός της ψιχάλας
αναστατώνει τα μάτια.
Η καρδιά, ορίζοντας γκρίζος,
ανεπαίσθητος,
ψάχνει για φωτεινό γαλάζιο!
Σφυγμός εύθραυστος.
Ίδιος καιρός…
Κι ας φυσάει βροχή…
3.
Βράδιασε!
Οι ώρες,
αποφόρια μιας ακινησίας
και μιας σιωπής απολογητικής…
Λέξεις υγρές!
Και θύμησες άπειρες…
Ατέλειωτες, σαν τη θάλασσα!
Κάνουν σινιάλο
σε στάσεις ηλιόλουστες
και φεγγαρόφωτα χάδια!
Φταίω,
που η αγάπη δεν γνωρίζει από νύχτες…
Όλα
τα έχω πει!
Δεν έχω λέξεις!
Μόνο αγκαλιά!
4.
Η σιωπή…
Και η δική της μνήμη,
σχεδόν εφηβική,
κι ένα ρίγος ηδονής…
Σαν βάπτισμα αρχέγονο!
Ψυχή…
Που είχε μερτικό
σε λάγνες μελέτες δακτύλων.
Σε φιλιά
λαξεμένες επιθυμίες.
Σε ανάγκες ζωής!
Χάραξες, έλεγες, την αγάπη
στο στήθος, το εύμορφο!
Αποζητούσες έλεγες, την αγάπη
σαν σύντροφο περίβλεπτο!
Και περιμένεις…
Σε τούτο τον κουρνιαχτό της απουσίας,
το άρωμα, το γάργαρο,
το τρυφερό,
το παιχνιδιάρικο!
Τον έρωτα,
δίχως ημερομηνία λήξης…
Και την αγάπη…
Σιωπή!
Καληνύχτα…
5.
Να μ’ αγαπάς…
Να φαρδαίνει το χαμόγελο.
Κι η αγκαλιά,
χούφτα του ενός να γίνεται!
Να ωριμάζει η ομορφιά,
να μην φοβάται η άνοιξη!
Να μ’ αγαπάς,
την ώρα που το στέρνο
θα μηδενίσει την απόσταση.
Που ο Έρωτας,
δεν θα κινδυνεύει από τη λογική.
Την ώρα που θα μπω στο άπειρο.
Κι μετά, εγώ, πάλι θ’ αγαπώ…
6.
Σε ταίριαξα σε διαδρομές ανώνυμες
Ξεσφράγισα τα χείλη μου για σένα.
Μέσα τους ν’ αποδράσεις.
Να θρέψω.
Να καρπίσω.
Να πλουτίσω.
Ν’ αγαπηθούμε.
Να υπάρξουμε.
Πέραν του εφήμερου
Σε ταίριαξα
με χρώματα ευδαιμονίας.
Να ζούμε τον πόθο σύγκορμα…
Τώρα
αφήνω τις μουσικές να με χορτάσουν.
Να σκιάξουν την μελαγχολία.
Καλή σου νύχτα…
Με τη μια φτερούγα μου
δίπλα στην καρδιά σου.
7.
Αποταμιεύω
σε φθαρτά άφθαρτα.
Σαν αιτιολογία…;
Κι η αρμονία να μην γηράσκει!
Δημιουργία κι απώλεια.
Κι αθέατες παγίδες.
Συμφιλιώνω τ’ απερίγραπτα,
σαν ύστατη προσπάθεια.
Κάθε φορά, τόσες φορές, ως ύστατη…
Κι η συνείδηση όλο και γέρνει.
Πενία της ψυχής
και το ασυνείδητο να φιλολογεί!
Φιλοδοξίες ποταπές.
Κι η άνοιξη, πάντα, ν’ ανθίζει!
Ουδείς, όμως, δεν εντρυφεί εντός της.
Αφήνω την μουσική να μ’ αγαπήσει,
σαν ευεργεσία αδέκαστη!
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
It’s only Jazz (But like it)
Γράφει ο Π. Ένιγουεϊ // Κάποιοι ακούνε τζαζ από χαρά. Κάποιοι άλλοι από λύπη. Εγώ από μικρός… Έτσι, έπειτα από έρευνα πολλών μηνών, έχω τη χαρά να παρουσιάσω μια αντιπροσωπευτική λίστα με … 1000 τζαζ κομμάτια από
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το κήτος”
Γράφει ο Απόστολος Καλουδάς // * Το κήτος Κώστας Τον ξέρω για φαντασιόπληκτο τον Σταμάτη, αλλά να επιμένει; Τόσος κόσμος εδώ και μόνον αυτός το είδε. Ένα θαλάσσιο ζώο στα είκοσι μέτρα από το καφέ
Περισσότερα -
Τρία ποιήματα
Γράφει η Βασιλική Βλαστού // * Τρία ποιήματα 1. Επισφαλής διάπλους Μισή ζωή την έζησα και τώρα; Συμπληγάδες πέτρες μπροστά, ακούνητες για αιώνες, λες και περίμεναν εμένα να φτάσω στα μισά μου για
Περισσότερα -
15 Iανουαρίου – Πιερ Ζοζέφ Προυντόν
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Πιερ Ζοζέφ Προυντόν, γεννημένος σαν σήμερα το 1809, ήταν Γάλλος πολιτικός, μέλος του γαλλικού κοινοβουλίου, θεωρείται από τους σημαντικότερους αναρχικούς συγγραφείς και οργανωτές. Ήταν ο πρώτος που αυτοχαρακτηρίστηκε αναρχικός. Με την περιβόητη σήμερα
Περισσότερα -
Τρία ποιήματα
Γράφει η Ρίτσα Μασούρα // Θα υπάρξει μετά; Τα χείλη στέγνωσαν Άσαρκο το στόμα Στέρεψαν και τα λόγια ακόμη. Λίγος ιδρώτας έσταξε στο μέτωπο Το κλασσικό αδιέξοδο των ερώτων Σάλπισμα υποχώρησης Οι πατημασιές που σβήνουν
Περισσότερα -
Ποίηση
Γράφει ο Τερπέρωτας Μολπίων Ιάσμινος // * — ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ Vincent Van Gogh Ο εικοσάχρονος ιδανικά χλωμός ποιητής με τα καστανά μαλλιά και τα μελιά μάτια είναι σαν το Ηλιοτρόπιο που λαμπει έχοντας την σκούρα
Περισσότερα -
Το φως ενάντια στο σκοτάδι
Από τον Πάνο Ιωαννίδη // Frederic Gros, «Δαιμονισμένες», Μετάφραση: Αλεξάνδρα Κωσταράκου, εκδ. Πόλις Ποια είναι τα όρια του νέου, του νεωτερικού που μπορεί να δεχθεί μια κοινωνία σε συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, ξεπερνώντας τον εαυτό της; Ποιοι είναι αυτοί
Περισσότερα
