Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Αν δεν τρυπήσεις το κουκούλι σου, δεν θα με βρεις»
06/09/2017, 1:06 μμ

«Αν δεν τρυπήσεις το κουκούλι σου, δεν θα με βρεις»

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Κούλα Αδαλόγλου «Εποχή αφής», εκδ. Σαιξπηρικόν, σελ. 56

 

Τι γίνεται όταν τρεις φωνές συμπλέουν, συμπορεύονται και συμβάλλουν στην αφήγηση μιας ιστορίας αγάπης, μοναξιάς, αυτογνωσίας; Ποιήματα, πεζοποιήματα, αφηγήσεις, με εικόνες, με εναλλαγή προσώπων δημιουργούν ΜΙΑ σύνθεση στην ουσία, ΈΝΑ ενιαίο ποιητικό τοπίο. Έναν ύμνο στην αφή, μια αίσθηση δυνατή που πιστοποιεί τη ζωή, που έχει μνήμη, που ξέρει να ξεχωρίζει, που σε κάνει να νιώθεις ποιες στιγμές είναι αληθινές και ποιες όχι. Η Κούλα Αδαλόγλου γράφει στο ποίημα που χαρίζει και τον τίτλο σε όλο το βιβλίο:

 

ΕΠΟΧΗ ΑΦΗΣ

 

Πόσο ζηλεύω το θαλασσινό αεράκι.
Να χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
Τα μαλλιά μου.
Μακραίνουν, πυκνά.

 

Εποχή αφής.
Ο άνεμος στα μαλλιά.
Τα δάχτυλα στα μαλλιά.
Τα δάχτυλα στα δάχτυλα.
Τα δάχτυλα στα χείλη.
Τα χείλη στο μάγουλο.
Το μάγουλο στην παλάμη.
Η σιωπή στα χείλη.
Ο αερόσακος της απόστασης στα σώματα.
Ο στρόβιλος των αποριών.
Η απουσία σου παντού.
Το γρατζούνισμα της μνήμης.
Τα δάχτυλα χωρίς πλήκτρα ψαύουν μηνύματα.

……………………………………………………..

[…]

Το ζητούμενο είναι η αληθινή ανθρώπινη επαφή, το ουσιαστικό άγγιγμα μιας ζωντανής επικοινωνίας. Η αφή καταργεί κάθε απουσία και κάθε αμφιβολία. Η αφή αποτελεί τεκμήριο της αγάπης, της φιλίας, του πόθου, μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Η αφή στέλνει μηνύματα πραγματικά, όχι εικονικά. Η αφή έχει θετικό πρόσημο, μεταφράζεται σε ισχυρή παρουσία. Η ΦΩΝΗ Α’ μονολογεί: «Δάχτυλα που αγγίζονται και ριγούμε/με την προϊούσα οσμή μιας απομάκρυνσης.»

Επειδή διανύουμε την εποχή του Διαδικτύου, όλοι είναι με ένα ποντίκι στο χέρι ή δια της αφής πορεύονται και πηγαινοέρχονται στις οθόνες, γνωρίζουν κόσμο, ηλεκτρονικά κάνουν φιλίες, ηλεκτρονικά μορφώνονται και έτσι ικανοποιούνται και έτσι ερωτεύονται. («Ρίχνω ψιχουλάκια στο διαδίκτυο,/να τσιμπήσεις να πλησιάσεις,/μη σε χάσω στην παγωνιά εσωέξω.» /ΦΩΝΗ Α’ )Αυτού του είδους ή αφή είναι πλασματική, δεν έχει βαρύτητα, εκείνο που απαιτείται είναι να μην χάνουμε επαφή με το σώμα και το πνεύμα μας. Απαιτείται να διατηρήσουμε την χαρά να ξεδιπλώνουμε τις αισθήσεις μας, να ακούμε, να νιώθουμε, να βλέπουμε ,να μυρίζουμε, να αγγίζουμε ελεύθερα. «Να βάζουμε την ψυχή μας στα μάτια και να τη δωρίζουμε!» Στο ποίημα «Να Γινόταν » υπάρχει η επιθυμία «να ανατιναχθούν οι ηλεκτρονικές άμυνες» για να ανθίσει πάλι η αυθεντική ανθρώπινη επαφή!

 

[…]

 

πού είμαστε ποιοι είμαστε δεν ξέρω ένα σουέλ η ψυχή μας

…αυτή η άνοιξη δεν αντέχεται να μένει άνοιξη.

να εκραγούν επιτέλους τα αισθήματα να λάμψουν τα χείλη

να ανατιναχθούν οι ηλεκτρονικές σου άμυνες

να υψωθεί ο πόθος στους ατμούς του.

 

Αν ζει κανείς μέσα σε θρυμματισμένες ψευδαισθήσεις, κινδυνεύει να κοπεί από τα γυαλιά τους.

Από τη μία είναι η ζωή, ο αληθινός χρόνος, οι δρόμοι, οι άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω μας και οι χειρονομίες τους. Από την άλλη είναι οι οθόνες και τα μηχανήματα, που ωραιοποιούν τον σπαραγμό, ειδικά όταν είναι «δημόσια δηλωμένος». Και είναι μια ψύχωση η εμμονή με τα κάθε είδους μαραφέτια και τους εξωπραγματικούς κόσμους που προτείνουν. («Μπορεί να στέλνεις μηνύματα, ποιος ξέρει; Δεν θα τα λάβω./Αν δεν τρυπήσεις το κουκούλι σου δεν θα με βρεις./Β’)

Όσο κι αν είναι αποφασισμένες οι λέξεις, υπάρχει έρωτας χωρίς σώμα; Υπάρχει αγάπη χωρίς άγγιγμα;

Δια μέσου της αφής όλες οι λέξεις θα ειπωθούν από την αρχή, οι αισθήσεις θα ερεθιστούν, τα δύο μέρη θα γίνουν ένα ΟΛΟΝ.

 

Κούλα Αδάλογλου

 

ΣΚΕΨΗ-ΚΛΕΙΔΙ στην οποία το ίδιο το κείμενο μας οδηγεί: Λέμε λοιπόν ότι ο Γ΄ του κειμένου μας, η Γ΄ φωνή, είναι ο Αφηγητής που αναλαμβάνει το ρόλο να συνθέσει ένα ΟΛΟΝ, μια ιστορία αγάπης, να κατευθύνει το μέλλον τον προσώπων του δράματος, να οριοθετήσει χρόνους, να στήσει σκηνικά συναντήσεων, να σκηνοθετήσει σχέσεις, συνδέσεις. Είναι ρόλος που ρυθμίζει τα πράγματα, διευθετεί καταστάσεις. Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου διαβάζουμε: «Πάλι σε ένα καφέ θα καταφύγω / τη χαλαρή προσποιούμενη/ ενώ με άγρυπνο μάτι παρατηρώ και καταγράφω.» (ΦΩΝΗ Γ’)

Με έναν αέρα υποκειμενικότητας και ελευθερίας, χωρίς λυρική διάθεση, αλλά με πολλά δραματικά στοιχεία, η ποιήτρια συνταιριάζει χρονικές βαθμίδες, εικόνες καθημερινότητας, ποτάμια, οικογενειακές στιγμές, μνήμες, αισθήσεις .

Γράφει όσα νόμιζε πως είχαν να πουν, συνθέτει τις σκέψεις τους,  προδιαγράφει το μέλλον τους, για να δανειστώ δικούς της στίχους! Ο αναγνώστης είναι κι αυτός ελεύθερος με τη φαντασία του να ερμηνεύσει με  τον τρόπο του, ή και να συμπληρώσει ό, τι είναι ανοιχτό. Όπως και να ‘χει η αφή ως αίσθηση, αλλά και ως ερέθισμα έχει την τιμητική της:

[…]

Σε τυλίγω με τα μεγάλα μου χέρια

Κουρνιάζεις και ηρεμείς.

Σε φιλώ απαλά

σε κοιτώ βαθιά

απομνημονεύω την εικόνα σου.

 

(Απόφαση βραδιάς με πανσέληνο)

 

Η Αδαλόγλου μας χαρίζει ένα σύγχρονο ευρηματικό βιβλίο ποίησης που αξίζει την προσοχή μας

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top