Δύο ποιήματα: “Η επιστροφή” & “Το ταξίδι”
Της Ιουλίας Λουιζάκη //
Η επιστροφή
Επιστρέφω στον κόσμο των παιδιών.
Εκεί βρίσκω την χαμένη ζωντάνια.
Λαμπερά τα βλέφαρα και η
καρδιά καθώς λιγοστά, το μούχρωμα
πλησιάζει.
Τραγουδώ κι ας μην ξέρω τους
στίχους. Κλείνει η αυλαία, πίσω μου
σιωπή που σκορπίζει.
Κάποιος αέρας από ένα
παράθυρο ανοιχτό. Γκρίζος
ο δρόμος, γεμάτος βούλες, ανθρωπάκια
να τραβούν.
Μοναξιά είσαι μια λέξη.
Νοσταλγία σε ζητώ σε απόγνωση.
Αθωότητα η χαμένη πατρίδα.
Και μια Αλαζονεία που με ζώνει πρωτόγνωρα.
Κόσμε των μεγάλων έργων τώρα εγώ
σου γυρνώ την πλάτη.
Το ταξίδι
Καράβι του έρωτα και του πόθου
λιμάνι χωρίς επιστροφή στην
πατρίδα της Αφροδίτης.
Κυλά ρυθμικά το στόχαστρο
στα σεργιανισμένα κύματα.
Αφού τα χείλη δεν μας
καλησπέρισαν στον δρόμο σου.
Πικρή αγάπη.
Κουπί τραβώ για κόσμο μυστικό
πέρα από τα φουρφουρίσματα
της γλυκιάς, κρύας σάρκας
σαν ερωδιός θα κρυφτώ στα
καταπράσινα λιβάδια.
Τραγούδι θλιμμένο το βλέμμα σου
τα μάτια σου τα μπλάβα
σιωπηλά μου γνέφουν, τη
μορφή σου ενώνει ένα
αλλόκοτο τραγούδι.
Πικρή αγάπη!
Το φως της δροσιάς, στεναρός
δεσμός για ΄κείνον, εκείνος που
έγραφε στην θάλασσα, κεντούσε
πλέοντας , με τα ακροδάχτυλά
του τ’ όνομά της,
Αχνό ξημέρωμα, σαν πρώϊμο σταφύλι
της αγάπης, να γευτείς μόνο
η πίκρα θα απομείνει.
Το τραγούδι αυτό δεν πεθαίνει
τρεμοπαίζει, αργομιλάει στην
καρδιά που τρέχει σε καινούργια
σελίδα.
Πικρή καρδιά!
Τα χείλη μας δεν βάφτηκαν
από το αίμα της καρδιάς, δικό σου
αίμα η φωτιά. Δεν γρηγοροτραγούδησες
το όνομά μου στα χείλη σου.
Γνώση σημάδι του τρελού
σκοπού.
Δεν αντέχω να κτυπώ το
τρελό ταμπούρλο, το μάγουλό μου
δεν ρόδισε, μα βασίλεψε.
Πικρή ανάσα, πικρή φωτιά
μεσ’ το λευκό σπίτι, η ματιά
σου βουβάθηκε, οι τοίχοι
άσπροι μα έπαψαν να
τραγουδούν.
Σ’ αγκάλιασα πιστά όπως ένα
Καλό φίλο σου φύτεψα τις
πρώτες σταγόνες της άνοιξης,
μόνο η θάλασσά σου με σιγούρεψε
και η δροσιά των μαλλιών σου.
Η σκιά που βρισκόταν στα δυό
σου μάτια μ’ αντίκρυσε.
Πικρή δροσιά.
Η αναζήτηση που λύγισε τον
χρόνο περπάτησε στο κουρασμένο
μου κορμί και πάγωσε.
Πικρή αγάπη.
Κουράστηκα.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Love&Mercy»: Μία ταινία αφιέρωση σε μια ποπ ιδιοφυΐα.
Του Μάρκου Ψυχάρη // Στις 6 Αυγούστου, για κάποιους στο φινάλε, για κάποιους άλλους στην αρχή των διακοπών, θα προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες μία ταινία που καταπιάνεται με τη ζωή του λίντερ των BeachBoys, Μπράιαν Ουίλσον. Πρωταγωνιστούν δύο
Περισσότερα -
Αφήγημα σε συνέχειες: 19η εβδομάδα – «Θα κοιτάξει πρώτα βαθιά στα δικά της μάτια»
Της Μαρίας Λαμπρέ // * Η Άλεξ έχει 47 εβδομάδες για να καταφέρει κάτι που θα βάλει σε δοκιμασία το σώμα και το μυαλό της. Έχει 47 εβδομάδες για να προετοιμαστεί κατάλληλα και παράλληλα να ξαναβρεί τη
Περισσότερα -
Μια σκληρή ιστορία από το Αφγανιστάν
Γράφει ο Μίνως – Αθανάσιος Καρυωτάκης // «Ο βιβλιοπώλης της Καμπούλ» της Όσνε Σέιερσταντ, Εκδ. Κριτική, σελ. 292 Ο Σουλτάν Χαν ζει στο κέντρο της πρωτεύουσας του Αφγανιστάν, την Καμπούλ, μαζί με τη δεκαμελή οικογένειά του. Θα φιλοξενήσει
Περισσότερα -
Η θαλπωρή του χαμένου αυτονόητου
Γράφει η Βιβή Γεωργαντοπούλου // “Ιστορία του Γερασμένου Παιδιού”, Τζέννυ Έρπενμπεκ, Μετάφραση: Αλέξανδρος Κυπριώτης, Εκδ. Ίνδικτος “Ἔτσι ὅπως ἄλλοι πασχίζουνε νὰ δραπετεύσουν ἀπὸ μιὰ περίφραχτη περιοχή,ἀπὸ φυλακή, στρατόπεδο ἐργασίας, τρελοκομεῖο ἢ στρατώνα,ἀκριβῶς ἀντίθετα τὸ κορίτσι τρύπωσε σὲ μιὰ τέτοια
Περισσότερα -
Μαρτυρίες ειλικρινούς και διαχρονικής ζωοφιλίας
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Περικλής Σφυρίδης, «Ζωοφιλικά. Μια μαρτυρία και δώδεκα διηγήματα». Εκδόσεις Εστία. Αθήνα, 2014) Τα τελευταία χρόνια ο μεγάλος μας πεζογράφος, Περικλής Σφυρίδης, αρέσκεται και προχωράει σε μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση και τακτοποίηση ολόκληρου του
Περισσότερα -
“Αγροτική Ιπποσύνη” – Διήγημα του Τζιοβάνι Βέργκα
Μετάφραση: Βερίνα Χωρεάνθη // Από τη μέρα που ο Τουρίντου Μάκα, ο γιος της κυρα-Νούντσια, απολύθηκε από τον στρατό, έβγαινε κάθε Κυριακή κι έκανε τις βόλτες του στην πλατεία και καμάρωνε σαν τον διάνο φορώντας τη στολή του
Περισσότερα -
Διήγημα: «Που πηγαίνουν τα πουλιά για να πεθάνουν;»
Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου // Που πηγαίνουν τα πουλιά για να πεθάνουν; Καθόμουνα στο μικρό μου μπαλκόνι με μέτρια διάθεση εξ’ αιτίας των όσων ακούμε και βλέπουμε γύρω μας αφ’ ενός και με μια απροσδιόριστη αδιαθεσία
Περισσότερα
