Fractal
Home / FRACT-ALL / Δύο ποιήματα: “Επί ξύλου…” & “Νυκτερινόν (Στις Ευδοκίες…)”
26/03/2017, 6:27 μμ

Δύο ποιήματα: “Επί ξύλου…” & “Νυκτερινόν (Στις Ευδοκίες…)”

Της Ευδοκίας Φανερωμένου // *

 

 

 

Επί ξύλου…

 

Στην πολυσύχναστη λεωφόρο των δώδεκα Ευαγγελίων

Αμέτρητοι περαστικοί

Με το κουστούμι της νηστείας.

Καινούριο ή παλιό, δεν έχει σημασία.

Καλοραμμένο πάντως.

Καλλίκομες και οι κυρίες.

Ίδιο σουλούπι λες.

Πάντως καλλίκομες.

Δίσκος και ελεημοσύνη.

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…

Ουδεμία αντίδραση.

Τα παράσιτα του ήχου των κερμάτων

Σφηνώνουν στο πένθιμο ίσο της καμπάνας

Κατάνυξη πατενταρισμένη.

Αυτόματη.

Όπως πολλά από τα φώτα της εν λόγω λεωφόρου.

Οι μειλίχιες φιγούρες των καθ’ ομοίωσίν Του

Τείνουν να γραφούν στα όστρακα του πλήθους

Ως γραφικά παράταιρες

Συρρικνώνονται σχεδόν άυλες.

Δεν αφορούν, έτσι ταγμένες στην απλότητα.

Είναι καιρός που δε βαδίζω τη λεωφόρο.

Σε έναν παράδρομό της στρίβω

Σα κλέφτης ιερόσυλος

Με λιωμένες σόλες.

Κάθε χρόνο Πέμπτη.

Μεγάλη Πέμπτη.

Σε εκείνον τον παράδρομο.

Με πέντε γαρίφαλα στο χέρι.

Για Εκείνον.

Για τη ρίζα που βαθιά με βαστά στην αλήθεια Του.

Στην ησυχία του μετά.

Στο κάρπισμα της προσφοράς.

Να έχει και πάλι, κρυφά ο Επιτάφιός

Το άγγιγμα του μύρου μου

Ένα και μόνο πέταλο της δικής μου απόθεσης.

Αθέατο. Να ανασαίνει τη ζωή που γεννά ο θάνατος.

Έχει καιρό που στο δρομάκι

έφτασαν οι τοποτηρητές.

Και πια τα χέρια δε ζυγώνουν τη θεία κλίνη.

Μόνο τα μάτια κάνουν χρήση δικαιώματος.

Δε βαριέσαι.

Δουλειά να γίνεται.

Τώρα τα αγγίγματα είναι πληρωμένα.

Μυρωμένα πλαστικά.

Και η ρίζα μόνο σε κάτι απόκοσμα μικροχώρια βλασταίνει αγγίγματα

Η ταινία ασφαλείας η μεγάλη ορατή αόρατη.

Δεν πειράζει.

Η δουλειά να γίνει.

Ξέρουν, λέει, αυτοί.

Επαγγελματίες άλλωστε.

Μια ρυτίδα απόσυρσης δε σταματά τη φλυαρία της γέννησής της.

Δε της κρατώ θυμό.

Την αφήνω να βαδίσει στο πορφυρό χαλί της γενναιοδωρίας.

Και ψιθυρίζω αμήχανα:

Κομμάτια να γίνει.

Δουλεια.

Δουλειά…

Τονίζω τη λέξη και σιωπώ.

 

 

 

Νυκτερινόν

(Στις Ευδοκίες…)

 

Νύχτωσε κι απόψε

Τελείωσαν μόλις οι απολογισμοί,

ακαριαίες ριπές προσωρινής μνήμης,

tώρα απλώς εναποτίθενται.

Ο διάτρητος τοίχος μιας μελλοντικής συγκυρίας

κάποτε θα τους δώσει όνομα:

Εφιάλτες, Πανδώρες , Προμηθέες, Σαμαρείτες.

Οι ήχοι του μεσονυχτίου

παρόντες και πάλι

μαστορεύουν τη σκηνή της προσφυγικής ασφάλειας.

Το πλυντήριο.

Το ψυγείο.

Το παιδί που τρίζει τα δόντια,

καθώς κοιμάται ανέφελα.

Το τριζοβόλητο των ξύλων στη μαντεμένια σόμπα της κρίσης.

Η θάλασσα κρηπίδα στο ρετιρέ,

που κάποτε καυχιόταν την ευμάρεια,

συνεχίζει τη μουρμούρα της νομοτελειακά.

Τώρα η ευπορία ψάχνει το νέο της λήμμα στο λεξικό

Μάταια ακόμη.

Στην ανεμοζάλη του “γίγνεσθαι” σηκώνεται αντάρα,

δε βλέπεις καθαρά.

Θέλει καιρό. Μενετό.

Σκέτος καιρός απόψε.

Νοτιάς.

Η γυναίκα στο απέναντι μπαλκόνι καπνίζει στο σκοτάδι.

Στρίβει πια τσιγάρα, εδώ και μήνες.

Δε με κοιτά, όμως με βλέπει.

Πιστοί κι οι δυο στην άφατη συμφωνία μας.

Στο χιονιά, στο βοριά, στους καύσωνες.

Θηρευτές του υπόκωφου ποδοβολητού της νύχτας,

όταν οι πολλοί κοιμούνται.

Γλυκιά βραδιά, απόψε. Αστή.

Φέρνει προίκα ζωής, τολμηρής και ανασφαλούς.

Η γυναίκα εξακολουθεί να καπνίζει.

Τα φώτα απέναντι αλεξιθάνατα.

Μικρές κραυγές ζωής σφηνωμένες στα κεραμίδια.

Μικρά ξόρκια στο σκοτάδι.

Κάτω στο καρνάγιο μια παρέα νεαρών

φορά το παπιγιόν της νύχτας

και αντρώνεται

πλάι στα σκαριά πλοίων μεσήλικων.

Λέξεις σκυτάλες,

όπως τις πήραν από το γονιό, το θείο, τον παππού

και τα φιλμ νουάρ της παλινόρθωσης.

Μα η νύχτα ξέρει.

Κι η γυναίκα που καπνίζει ξέρει.

Γεννά τα βράδια η ώρα. Γεννά ζωή.

Βόγγος θαρρείς απελευθέρωσης από μήτρα

ήρθε το γέλιο της.

Τριγμός, ρήγμα, καμπάνα και μουεζίνης.

Κάλεσμα σε προσευχή.

Μια “Ευδοκία” ήταν που έσβηνε το γέλασμα αργά

και ξεκινούσε πάλι, γάργαρα, μπάσα

προκαλώντας τη ζωή σε ζεμπεκιά.

Σχολίαζε την νύχτα, έφερνε, έδινε,

έδενε σκοινιά, έλυνε,

ένα εγιαμόλα εγιαλέσα

στο στοιχειωμένο καρνάγιο

με τα δεμένα, πληγωμένα κουφάρια των πλεούμενων.

Νύχτωσε και απόψε.

Η γρίλια κλείνει την αυλαία.

Το παιδί ανασαίνει ήσυχα.

Η σόμπα έσβησε.

 

 

 

* Η Ευδοκία Φανερωμένου είναι Φιλόλογος στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας – Αρχαιολογίας Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και ζει στην Καβάλα.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top