Fractal
Home / FRACT-ALL / Μικρό πεζό: “Ένας τόπος – Εσύ”
12/04/2017, 10:56 πμ

Μικρό πεζό: “Ένας τόπος – Εσύ”

Της Λήδας Ντόντου // *

 

 

 

Κάθε που κλείνω τα μάτια ταξιδεύω σ’έναν τόπο που δεν έχει όνομα. Τον βάφτισα Εσύ, χωρίς να προσφωνώ το όνομά σου. Δεν θέλω να μ’ακούσεις και να τρομάξεις που ακόμα βρίσκω χαραμάδες να τρυπώνω και να κατοικώ μέσα σου.

Στον τόπο αυτό πάντα βρέχει, γιατί σέρνω ένα σύννεφο, μόνιμα, πίσω απ’τα βλέφαρα. Κρατάω την ομπρέλα ανάποδα ―να μη χαθεί ούτε μια στάλα από σένα― και διασχίζω τους δρόμους. Ασύνδετα κτίρια ξεφυτρώνουν στο διάβα μου, σαν τις λεπτές τρίχες από κάθε σου πόρο, χτισμένα με τον εφήμερο ζήλο, που σε διακατείχε. Μπετόν, πέτρες, ξύλα και τζάμια ―σφουγγάρια που ρούφηξαν τη δύναμη της μυρωδιάς σου― υψώνονται σε κάθετη αναρρίχηση, σαν φουντωμένες ακακίες, με τα κλαδιά τους σε τοξωτή περιτύλιξη. Μικρά ασύμμετρα παράθυρά κρέμονται στα κλαδιά και μέσα αχνοφαίνονται στιγμιότυπα που έσβησες στο σκοτάδι.

Στον τόπο αυτό τα πάντα περιστρέφονται, αυξομειώνονται, τροποποιούνται. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ενεργός, που αντλεί καύσιμα απ’τους νευρώνες του μυαλού μου και οριοθετείται στη δική σου γεωγραφία. Αντικείμενα ατάκτως ερριμμένα φέρουν καρτέλες με χρονολογίες, νιώθουν δώρα της μνήμης και φωνάζουν, γύρω μου, να τα επιλέξω. Τα αρπάζω συνειρμικά και πηδαώ απ’το παγκάκι στο κρεβάτι, τρέχω στο κλιμακοστάσιο μέχρι την ταράτσα, αρπάζοντας σκαλί σκαλί τις εποχές που πέρασαν.

Δεν γνωρίζω τις οδούς. Παραλλαγμένες σε ελικοειδή διάταξη προκαλούν ίλιγγο. Μαγαζιά εμφανίζονται ως δια μαγείας. Στην βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου, βλέπω τα γλυκά να συνωστίζονται πίσω απ’το τζάμι και εγώ περνώ τη γλώσσα μου στη λεία επιφάνεια, γευόμενη εσένα. Στο ανθοπωλείο, παραλύω στο έντονο άρωμα απ’τα αγριολούλουδα, που κρατούσες στην αγκαλιά σου. Και στη στροφή, που ο δρόμος όλο και στενεύει, στέκομαι μπροστά στο κρεοπωλείο, αντικρίζοντας το γδαρμένο μου κορμί κρεμασμένο στα τσιγκέλια.

Στον τόπο αυτό επικρατεί η απόλυτη σιωπή. Τα χείλη κινούνται και οι πληροφορίες καταγράφονται, αλλά δεν ακούγεται τίποτα. Επίτηδες δημιούργησα το κενό ήχου, να υπάρχει η δυνατότητα ―με κάθε εγκόσμιο ψίθυρο― να επανέρχομαι στην πραγματικότητα, δρασκελίζοντας την πόρτα που άνοιξα στον ελεύθερο χώρο πίσω απ’το αριστερό σου στήθος.

 

 

 

*Η Λήδα Ντόντου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Έκανε οικονομικές σπουδές στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, μεταπτυχιακές σπουδές στο Στρασβούργο. Είναι ζωγράφος, ποιήτρια, διηγηματογράφος. Κείμενά της έχουν αναρτηθεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top