Fractal
Home / FRACT-ALL / Ένα πεζό και ένα ποίημα
06/12/2017, 11:48 πμ

Ένα πεζό και ένα ποίημα

Γράφει η Σταυρούλα Ηλία // *

 

 

 

Μαμά, μαμά θα μου διαβάσεις ένα ακόμη παραμύθι; Έλα, σε παρακαλώ..Μην μου πεις πάλι πως είσαι κουρασμένη… Δεν το ξέρεις πως οι μαμάδες δεν κουράζονται ποτέ; Ο μεγάλος μου γιος στα πέντε του χρόνια επιδιώκει αδιάλειπτα την αποκλειστικότητα. Σήμερα, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, δεν έχει ανάγκη τις αβρότητες, εκτός κι αν πηγή τους είναι η αγαπημένη του.

Ξάπλωσε κοριτσάκι μου και θα έρθω να σου χαϊδέψω την πλατούλα… Μια στιγμή μόνο να διορθώσω την τελευταία έκθεση..

Ήχοι από γοερό κλάμα. Ποιος ξέρει ποιος κακός δαίμονας την έβαλε στο μάτι και της «ξήλωσε τον ύπνο»…

Ξέρετε πως όταν οι γονείς μου έχτισαν το πατρικό μας στην Πετρούπολη, στην Αθήνα, υπήρχε πάνω από το σπίτι μας ένας ελαιώνας, όπου παίζαμε κρυφτό; Μαζί με τα αγόρια της γειτονιάς, αγοροκόριτσο εγώ , τρέχαμε στην «πάνω γειτονιά» γυρνώντας από το σχολείο, για να φάμε μούρα, κι ας μας το είχαν απαγορέψει οι πατεράδες μας , γιατί φοβόντουσαν πως θα γκρεμοτσακιστούμε από κανένα δέντρο. Ονειρεύτηκα ένα σπίτι, ψηλά σε λόφο που να «βλέπει» θάλασσα. Το απέκτησα με πολύ κόπο, οι δόσεις « θηλιά στο λαιμό». Μίλα μου… Θέλω να ακούσω παραμύθια..τα έχω ανάγκη. Ειδικά τα δικά σου… .θα μου διαβάσεις ένα ακόμη; Ποιος από εσάς θα τρέξει να με καληνυχτίσει με το γλυκύτερο φιλί; Παρατηρώ τα παιδιά του σχολείου ,τους μαθητές μου, να ψηλώνουν και να ομορφαίνουν. Άραγε θα με θυμούνται μετά από χρόνια, όταν εγώ δε θα υπάρχω;

Δυσκολεύομαι στην επικοινωνία. Επικοινωνώ με λίγους, οι πολλοί δε με ξέρουν κι ούτε θέλω να με μάθουν. Ήμουν και είμαι απροσάρμοστη. Αγαπημένε, γι’ αυτό με ερωτεύτηκες, έτσι δεν είναι; Κι εγώ αναγνώρισα τον εαυτό μου στο βλέμμα σου.

Να είναι το σώμα σου και το μυαλό σου κομμάτια και οι άλλοι να σε βλέπουν αρτιμελή. Αυτό τώρα τι το λες ευτυχία ή δυστυχία; Δεν είμαι υπερβολικά φιλόδοξη ,ούτε ματαιόδοξη. Είμαι ειλικρινής ,παλεύω τους δαίμονες και τις εμμονές μου.

 

______________________________________________

 

-Έλα κοντά μου, γιατί βραδιάζω και φοβάμαι..

Στιχάκι, πού είσαι; Βγες γρήγορα έξω!

Έλα και συμπλήρωσε τη λευκή σελίδα μου..

Ει.., μην ξεχάσεις να φέρεις και τ’ αδελφάκια

(ειδικά εκείνο το μελαχρινό με τα μεγάλα μάτια)

Τα ξαδελφάκια, τους θείους και τις θείες σου

(όχι όμως εκείνη τη χοντρή με τον μεγάλο κώλο)

Γενικά ολόκληρο το σόι, να γεμίσει η στιχοοικογένεια

Τις λευκές σελίδες των χιλιάδων τετραδίων μου

Στιχάκια, σας φωνάζω… Δεν μ’ ακούτε;

Εμπρός φανερωθείτε! Βλέπω κι εσένα-ναι, σ’ εσένα μιλώ-

που κρύφτηκες κάτω από το χαλάκι του μπάνιου-αν είναι δυνατόν-

κι εσύ που κοιμάσαι μέσα στα πυκνά μαλλιά

της πορσελάνινης παιδικής μου κούκλας…. Ξύπνα!

Σας διατάζω..Παρουσιαστείτε όλα μπροστά μου!

Αφήστε τις κρυψώνες σας, κακομαθημένα

Δε με λυπάστε πια καθόλου; Ελάτε και θα σας κεράσω

Γλυκό κυδώνι, σ’ εκείνο το υπέροχο, μπρούτζινο δισκάκι της γιαγιάς μου

Ελάτε, κερνώ αθανασία –ας τα παραμυθιάσω μήπως μου κάνουν το χατίρι-

Βρε θα ζήσετε 100 και πλέον χρόνια, Το στυλό έχει μεγάλη διάρκεια

( Εγώ πάλι ημερομηνία Λήξης).

Θα σας διαβάσουνε χιλιάδες..Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι..

Αγχώθηκα… Δεν τσιμπάνε τα βλαμμένα κι εγώ δεν έχω ύπνο

Πώς το ξέρουν πως όλα είναι μάταια; Πώς δεν υπάρχει Αθανασία;

 

 

* Η Σταυρούλα Ηλία είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως καθηγήτρια φιλόλογος στο Γύθειο Λακωνίας, όπου και διαμένει με την οικογένειά της. Παρακολουθεί ΜΠΣ με θέμα τη θεωρία της Λογοτεχνίας και τη Δημιουργική Γραφή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα φιλολογικού ενδιαφέροντος.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top