Fractal

Ένα παραμύθι: “Happy end?”

Της Κωνσταντίνας Δήμου // *

 

 

 

HAPPY END?

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό δάσος ζούσε ένας καλός παραμυθάς και ένας κακός μάγος. Δύο ταυτότητες που συγκατοικούσαν μέσα στον ίδιο άνθρωπο. Μία όψη το πρωί να λέει την αλήθεια και άλλη όψη το βράδυ να την κλείνει μέσα στα παραμύθια. Πολλές φορές τα μπέρδευε και έκανε το αντίθετό τους. Μία όμορφη και ανυποψίαστη μέρα, που φορούσε το καλό του πρόσωπο, για την φύση, τα παιδιά, τα ζώα και τους ανθρώπους, ένα λευκό περιστέρι ήρθε να τον βρει και να του δώσει ένα μήνυμα. Να του αναθέσει μία αποστολή. Του χτύπησε το τζάμι στο ξύλινο σπίτι και του έδωσε να διαβάσει ότι είχε ανάγκη να του πει… «Να γράψει ένα παραμύθι μέσα απ’ όλα τα παραμύθια που ζούνε στο μυαλό, στη καρδιά, και στη ψυχή των ανθρώπων και να δώσει ένα ευτυχισμένο τέλος. Γιατί λείπει απ’ τη ζωή και ο κόσμος το περιμένει, όπως τα παιδιά κάθε γιορτή». Ο σοφός παραμυθάς τριγυρνούσε μέσα στο σπίτι του, πάνω κάτω και η κίνησή του αυτή ίσιωνε τα κουρελιασμένα του ρούχα που τα φορούσε ολημερίς και ολονυχτίς μα μπέρδευε τις σκέψεις του και αναζητούσε μία λύση. Τι μπορούσε να γράψει για να ικανοποιήσει των ανθρώπων την παιδική ψυχή, το ανήσυχο πνεύμα που κάποιος ήθελε να τα κοιμήσει με την κακόβουλη σκέψη του; Τι νέο κι όμορφο μπορούσε να πει που να μην έχει ήδη ειπωθεί από προηγούμενους παραμυθάδες μέσα στα παραμύθια όλου του κόσμου που ένα αόρατο χέρι σοφίας και συμπόνιας τα έχει ήδη γράψει; Καθώς η καλοπροαίρετη φύση του, έδυε σαν τον ήλιο προς όφελος της νύχτας, ένα κοράκι του χτύπησε το παράθυρο για να του δώσει ένα νέο μήνυμα. Μία νέα αποστολή στο μέσο μίας άλλης, ενώ η κουκουβάγια στο διπλανό δέντρο, είχε κλείσει για λίγο τα μάτια της για να ξεκουραστεί. Το μήνυμα το ψιθύρισε στο αυτί κανείς να μην μπορεί να το διαβάσει… «Κρύψε κάθε ευτυχισμένο τέλος απ’ όλα τα παραμύθια. Έτσι κανείς δεν θα γνωρίσει πως είναι ένα ευτυχισμένο τέλος για να το αναζητήσει.» Ο παραμυθάς δεν γνώριζε ποιον μάγο ξυπνούσε κάθε νύχτα μέχρι να πάει να κοιμηθεί μέχρι την επομένη μέρα της αποστολής του. Όμως πριν αποκοιμηθεί καλούσε με κάθε προσευχή να κοιμηθεί το κακό μαζί του. Ο μάγος όμως χάρηκε για αυτό που του ψιθύρισε το κοράκι και έφυγε γρήγορα γρήγορα μέσα στη νύχτα να μην τον αγγίξει το φως των προσευχών μέσα στο σπίτι. Έμοιαζε χαρούμενος που δεν θα είχε να γράψει κάτι όμορφο στης μέρας το φως. Έτσι κατέστρωνε τα μαγικά του σχέδια. Σκέφτηκε να φτιάξει μία χρονομηχανή και να κρύψει μέσα εκεί όλα τα παραμύθια με το happy end. Να σκεφτεί μαγικά ξόρκια και με το παραμικρό ήχο και να ακυρώνουν ότι καλό θα ακουστεί , που θα μπορούσε να ειπωθεί από τα παιδιά για τα καλά τα παραμύθια. Να το μεταμορφώσει σε κακό μέχρι το πρώτο φως της μέρας, προτού ξυπνήσει ο παραμυθάς και τον πάρει χαμπάρι. Οι δαίμονες της νύχτας ξεφύλλιζαν τα παραμύθια και ανέτρεπαν όποια καλή κατάληξη σε αρνητική. Μα δεν μπορούσαν να τα βάλουν με τις νεράϊδες που υπήρχαν μέσα στα υπόλοιπα παραμύθια. Το κακό διέγραφε μα το καλό συμπλήρωνε κάθε ευτυχισμένο τέλος σε κάθε παραμύθι. Κάθε βράδυ η βιβλιοθήκη ήταν γεμάτη με διάσπαρτα πνεύματα από τα σκορπισμένα παραμύθια μέσα στο χώρο της σοφίτας και κάθε πρωινό ο παραμυθάς την έβλεπε τακτοποιημένη σαν η κάθε μέρα να γεννούσε μόνο ήλιους μα σπάνια κάποιο αστέρι και ο μάγος ένιωθε απροστάτευτος και ανυπεράσπιστος στην ίδια του αποστολή. Μα πως γεννιούνται άραγε τα πιο όμορφα παραμύθια; Ποιο αόρατο χέρι τα γράφει; Ποιες αόρατες δυνάμεις τα πλαισιώνουν; Ποιο ευτυχισμένο τέλος κάθε φορά προστίθεται και ποιο πραγματικά αξίζει; Ίσως η μόνη αλήθεια που χωράει μέσα σε ένα μαξιλάρι και μένει αναλλοίωτη στη διάρκεια μιας ολόκληρης μέρας. Κάθε άνθρωπος πρέπει να κοιμάται και να ξυπνάει με την συντροφιά της αληθινής του φύσης για να μπορέσει να ειπωθεί από καρδιάς μια ιστορία. Μέσα στα βάθη της καρδιάς όλα μοιάζουν ευτυχισμένα γιατί είναι και αληθινά.

 

 

* Η Κωνσταντίνα Δήμου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ΜΜΕ και επικοινωνίες στο University of Indianapolis, μεταξύ αυτών, ανθρώπινη επικοινωνία και Δημοσιογραφία. Είναι πιστοποιημένη δασκάλα της γιόγκα, με ειδίκευση στη Κουνταλίνι γιόγκα της διδασκαλίας του Γιόγκι Μπάτζαν. Είναι πρακτικός SRT(θεραπεία πνευματικής ανταπόκρισης), σύμβουλος ψυχών στο σχέδιο της ζωής τους στο (human design), Αγγελικής Συμβουλευτικής και θεραπευτικής, Reiki Ryoho Master Teacher και κάτοχος Μεταπτυχιακού MA in media and Communication.Η ενασχόλησή της με το πνευματικό μονοπάτι έχει ξυπνήσει την μεταφυσική ευαισθησία της. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα γραφής, μεταξύ αυτών, μυθοπλασίας, δημιουργικής, διαδραστικής, θεατρικής , αυτόματης γραφής και αυτογνωσίας, στιχουργικής τέχνης και σεναρίου και η γνώση ολοένα και εξελίσσεται.

Για το θέατρο, έχει γράψει το μονόλογο “Εμμονή” τη μαύρη κωμωδία “Εφτά Ζωές”, το θεατρικό έργο “Αναπνοή”σε τέσσερις πράξεις με πηγή έμπνευσης το μεγαλείο της γέννησης. Τον μονόλογο “Ορίζοντες” ως ιδέα και σύλληψη, ήρθε να ολοκληρώσει μέσα της, το κενό ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο και το χάσμα της γεφύρωσης αυτών, όπου αποτελεί ένα έργο αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης για την ίδια. Το μονόλογο. “ΜΟΝ-ΝΕΤ” για την φυλάκιση του αληθινού εαυτού σε μία ψεύτικη και ψηφιακή εποχή “Το φίλημα του Αγγέλου” για τον προορισμό των ψυχών στη γη και τα θεατρικά έργα, Σελιδοδείκτης, “Μία -δεύτερη -ευκαιρία” για έναν αληθινό καλλιτέχνη που ανεβαίνει στο Παράδεισο. “Πόντιος Πιλάτος: Η προφητεία”, τον μονόλογο μίας άδικης καταδίκης, “οι άνθρωποι του κόσμου” για μία εκστρατεία καλού ως παρακαταθήκη ενός εκλιπόντος. Το Μάιο 2015 το νεοελληνικό θεατρικό της έργο A.F.R.A.I.D (Φοβάμαι), απέσπασε το 2ο βραβείο στο φεστιβάλ τρόμου. Στον αντίποδα των συναισθημάτων γράφεται το θεατρικό έργο L.O.V.E για να εκφράσει την αγάπη της σε ότι διαφορετικό που διχάζει την ευαισθησία της έναντι στη σκληρότητα της ρατσιστικής και ομοφοβικής εποχής.

Έχει παρακολουθήσει μάθημα θεατρικής σκηνοθεσίας το 2014 με την κυρία Ρέινα Εσκενάζυ και σκηνοθέτησε ένα μονόπρακτο-μονόλογο “το βλέμμα” της Άλκηστις Μαραγκουδάκη στο Αλτερα Παρς, τον Ιούνιο 2014, ως συμμετοχή σπουδαστών για το εργαστήρι δημιουργικής γραφής tabula rasa του Παναγιώτη Καποδίστρια . Στόχος παρακολούθησης, και προσωπική της επιθυμία, είναι να μπορέσει κάποια στιγμή, να σκηνοθετήσει κάποιο δικό της έργο στην θεατρική σκηνή επαγγελματικά όπως επίσης να επεμβαίνει στα κείμενα της σκηνοθετικά και να αλλάζει την οπτική τους γωνία στην αυτοέκφραση.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top