Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο”
26/04/2017, 2:04 μμ

Διήγημα: “Ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο”

Της Ελένης Τριβέλλα //

 

 

Ξένα ντουβάρια στην υποδοχή

Απρόσωπη συνάντηση για τα τυπικά, με τύπους χαμογελαστούς.

-Την ταυτότητά σας…

-Ορίστε

Χεράκια σε πλήκτρα. Χεράκια σε χαρτιά τακτοποιημένα με συνδετήρες. Χεράκια σε ξύλινα κουτάκια. Ταμπελίτσα στο πέτο.

-Το κλειδί σας, παρακαλώ. Δωμάτιο με ονοματεπώνυμο αριθμού. Καλή διαμονή.

Πάτημα κουμπιού. Ανελκυστήρας. Όσο πιο ψηλά τόσο πιο καλά.

Στον μακρόστενο διάδρομο ψάχνω για ένα νούμερο.

Ανοίγω την πόρτα. Την κλείνω πίσω μου. Φεύγω κατευθείαν για το μπαλκόνι. Παρατηρώ. Διαλέγω πάντοτε ξενοδοχεία με μπαλκόνι. Δεν μ ενδιαφέρει να βγω έξω. Μ’ ενδιαφέρει να έχω μπαλκόνι. Ξαπλώνω στο κρεβάτι. Καρφώνω τα μάτια στο ταβάνι. Κλείνω τα μάτια. Ακούω την σιωπή. Ακούω τις σκέψεις μου. Ακούω το τίποτα. Ακούω τα πάντα.

Δεν χρειάζεται να ψάχνω. Δεν χρειάζεται να βιάζω τον χρόνο. Δεν βιάζομαι. Δεν στριμώχνομαι. Περπατάω αργά. Ελάχιστα βήματα. Είμαι κοντά στα καθημερινά, αλλά απόλυτα και συνειδητά μακριά. Μπορώ να χωρέσω σε τέσσερις τοίχους το πριν, το μετά και το τώρα, σε παρούσα στιγμή, στον παρόντα χρόνο. Αναπνέω. Συναντώ τον εαυτό μου. Τον αγαπάω, τον μαλώνω, τον συγχωρώ, τον καταλαβαίνω. Ή καταλαβαίνω ότι δεν τον καταλαβαίνω. Φωλιάζω στο κρησφύγετό μου και ανασυντάσσομαι. Με αγκαλιάζει και αγκαλιάζομαι. Η πολύβουη πόλη είναι εκεί, αλλά είναι έξω από το παράθυρό μου.

Έπειτα θα κάνω μπάνιο, θα πιω καφέ, θα φάω. Ίσως όχι. Δεν προγραμματίζω. Δεν κρατάω στυλό για να γράφω ώρες και τίτλους, όπως τράπεζα, σχολείο, ταχυδρομείο, παραγγελία. Κρατάω στυλό, για να μουτζουρώνω το μπλοκ με γραμμές ευθείες ή κοίλες, μουρμουρίζοντας στιχάκια.

Όταν ήμουν μικρή έχωνα τα μούτρα μου στο μικρό κενό, ανάμεσα στα δύο ενωμένα, μονά κρεβάτια, με τα χέρια παρωπίδες κι έβλεπα ταινία. Έβλεπα το σκοτάδι μ’ ανοιχτά μάτια κι έφτιαχνα κινούμενες εικόνες. Κανονικό σινεμά. Με πλοκή, πρωταγωνιστές, συναισθήματα. Σενάριο και σκηνοθεσία. Μερικές φορές ψιθύριζα κιόλας.

Είναι ακριβώς η ίδια αίσθηση που ακόμα έχω ανάγκη, με μια διαφορά. Εκείνοι οι δύο πόντοι μετατράπηκαν σε είκοσι περίπου τετραγωνικά. Επιπλέον, είμαι εντελώς μόνη μου. Δεν έχω την αδερφή μου να με σπρώχνει για να δει κι αυτή.

Τότε… ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, δεν είναι απλά οικείο.

Είναι εγώ.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top