✔ Προδημοσίευση: “Ένα δράμι δύναμης” του Γεώργιου Τζιτζικάκη
Τζιτζικάκης Ελ. Γεώργιος “Ένα δράμι δύναμης”, Εκδόσεις Ωκεανίδα, σελ. 440
«Ευχή σ’ το δίνω, μη βρεθείς στην ανάγκη των ξένων… Μόνο η μάνα σου και ο πατέρας σου είναι δικοί σου άνθρωποι· κι αν κάνουν κάποτε μια χαζομάρα, βρες το κουράγιο και συγχώρεσέ τους, γιατί οι ξένοι, να το θυμάσαι, οι ξένοι είναι πιο παγωμένοι κι από τους χειρότερους κακούς».
Καστοριά‐Βόλος‐Χανιά‐Αθήνα, το οδοιπορικό επιβίωσης ενός παιδιού στους δρόμους. Με άλλο όνομα τον φώναζε η μάνα του, η Καλλιόπη, με άλλο τον έμαθε η νύχτα να απαντά. Ο ήρωάς μας θα δώσει τη μεγαλύτερη μάχη του για να κρατήσει ζωντανό το παιδί που κουβαλά κρυμμένο μέσα του. Ποτέ δεν ξέχασε το άδικο που τον στιγμάτισε, και σήμερα, χρόνια μετά, το ίδιο αγρίμι μέσα του ζητά να αναμετρηθεί με την κόλαση για να βρει λύτρωση και ελπίδα για αγάπη. Όταν τα ’χεις χάσει όλα, όταν όση δύναμη κι αν έχεις νιώθεις πως δεν αρκεί, κάνεις κουράγιο, τόσο πολύ κουράγιο, που ούτε κι εσύ ο ίδιος δεν πιστεύεις στις αντοχές σου∙ εκείνες τις στιγμές όμως, μονάχα ένα δράμι δύναμης σου λείπει για να συμπληρώσεις την ισχύ σου, να αντεπιτεθείς και ν’ αλλάξεις ολόκληρη τη ζωή σου. Μονάχα ένα δράμι…
_______________________
Όταν κατεβαίνουν τα ρολά στην Ομόνοια και πέριξ, όταν στην ψαραγορά της Αθηνάς λιώνουν οι πάγοι και τα τρένα σταματούν να γλιστράνε πάνω στις ράγες τους, τότε οι λάμπες πυρακτώνουν, τα βλέμματα χαμηλώνουν και τα πλάσματα της νύχτας πιάνουν δουλειά. Όλοι εμείς είμαστε τα πλάσματα της νύχτας. Θα
πεις, τα ανήσυχα παιδιά που δεν έκατσαν στ’ αυγά τους κι έμπλεξαν; Μαλακίες. Απ’ την πρώτη στιγμή που μπλέκεις τα χνότα σου με τη βρωμιά των σκοταδιών,
ξέρεις· ξέρεις πως κάποτε η νύχτα θα κυλάει κάτω από το δέρμα σου αφομοιώνοντας το αίμα της με τα δικά σου κύτταρα. Γιατί το σκοτάδι όλοι εμείς γνωρίζαμε ότι είναι ένα μεγάλο χαλί που από κάτω του κρύβεται
κάθε βρωμοδουλειά, αλλά το προτιμήσαμε από άλλες, καθαρές δουλειές της νύχτας. Παρκαδόρος, ταξιτζής, φύλακας, σκουπιδιάρης. Όλες καθαρές, μα διαλέξαμε τη βρώμικη. Πλήρωνε καλά, δε λέω, όχι όμως αρκετά για ν’ αγοράσεις πίσω την ψυχή σου απ’ το Διάβολο.
Δεν το παίζω τιμωρός, δε γυρεύω να με συμπαθήσει κάποιος και γνωρίζω καλά πως δεν αξίζει σε κάποιον από εμάς να έχει αίσιο τέλος ή να εισπράξει
μια συγχώρεση. Κάψαμε πολλές ζωές για να ζεσταθούν οι δικές μας κι αυτό μετράει βαριά στα τεφτέρια του Θεού.
Αν όντως υπάρχει Θεός εκεί πάνω, δεν πρόκειται να με συγχωρέσει για όσα έχω κάνει. Κάποιοι άνθρωποι όμως είναι πηλός, είναι η μοίρα τους να φτιάχνονται
από άλλα χέρια μόνο και μόνο για να σπάσουν κάποτε, να πέσουν απ’ το τραπέζι του Θεού. Κάποιοι άλλοι είναι χαλύβδινοι. Κατασκευές που δε σκουριάζουν ποτέ. Ήξερα ότι δε θα σκούριαζα, περίμενα όμως να λυγίσω κάπως. Είναι αξιοσημείωτο το πόση δύναμη μπορεί να κουβαλά ένας σκοπός. Η δύναμη που λέγαμε. Η δύναμη και το γεγονός πως όταν ξεκινήσεις την κάθοδο για κόλαση, το τούνελ που σε οδηγεί εκεί έχει παντού ξυράφια κρεμασμένα· δεν υπάρχει πίσω βήμα, επιστροφή, αλλαγή γνώμης, χρατς, σ’ ανοίγουν τα ξυράφια σαν λιωμένη φόδρα αν το τολμήσεις, οπότε η μόνη επιλογή μου είναι να συνεχίσω να πηγαίνω πιο βαθιά· και να τους πάρω όλους μαζί μου.
~
«Στάθη… ξέρεις τίποτα από κόλαση;»
Χαμηλώνει την πλάτη του και γέρνει πάνω απ’ το τραπέζι, σκύβει κι έρχεται πιο κοντά μου, σαν να θέλει να μοιραστεί μαζί μου ένα μυστικό.
«Περισσότερα απ’ όσα νομίζεις!»
«Και;»
«Ξέρω όσα πρέπει για να σου πω ότι κόλαση και παράδεισος δεν είναι φωτιές και λουλουδάκια κάπου ψηλά ή χαμηλά…»
Μιλάει και δείχνει πάνω κάτω με ανήσυχα φρύδια και τρεμάμενο δάχτυλο.
«Κόλαση και παράδεισος είναι εδώ, παντού τριγύρω μας, στην Αθήνα· ακριβώς μέσα στο κέντρο της! Ναι, έτσι είναι…»
Χτυπάει βέβαιος το δείκτη του στο τραπέζι και ρουφά λίγο καφέ καθώς τον ρωτώ: «Κι ο Θεός;»
«Χα χα χα! Θα με πνίξεις! Τι σ’ έπιασε ξημερώματα, ρε, και τα ρωτάς αυτά;»
Γελάει μα εγώ περιμένω μιαν απάντηση. Το πιάνει. Θέλει δε θέλει, φρενάρει το γέλιο του. Γάτος. Γάτος ο Στάθης.
«Οκέι… εντάξει! Λοιπόν… πιστεύω πως Θεός και Διάβολος είναι ο ίδιος τύπος!»
Απογοητεύομαι απ’ την απάντησή του. Δεν πιστεύουμε τα ίδια. Έχω δει στη ζωή μου τόση αδικαιολόγητη απουσία Θεού και τόση αχρείαστη παρουσία Διαβόλου, που αποκλείεται να ’ναι το ίδιο πρόσωπο.
«Εσένα; Ο Θεός ή ο Διάβολος σ’ έφερε στην Αθήνα; Από πού βαστά η σκούφια σου;»
Επιμένει. Τα πλάσματα της νύχτας δε μιλάνε όμως σε τυχαίους. Όσοι μίλησαν το μετάνιωσαν. Οπότε πρέπει να μην απαντήσω. Πρέπει να το βουλώσω. Πρέπει να κάνω αυτό που χρόνια ξέρω να κάνω τέλεια. Να το βουλώσω και να μη βγάλω τσιμουδιά. Να μπουκώσω τις φωνές όλων όσων σκέφτομαι, να τα στριμώξω, να τα πνίξω πάλι μέσα μου. Μα δεν μπορώ.
«Στάθη… έχεις δει ποτέ χιονισμένη αμμουδιά… καταμεσής καλοκαιριού;»
Με κοίταξε παραξενεμένος και τραβήχτηκε πίσω στην καρέκλα του σιωπηλός, μάλλον προσπαθώντας να κάνει εικόνα αυτό που του ’πα. Σίγουρα δεν θα κατάλαβε τι εννοούσα γιατί δεν του είπα τα επόμενα, παρά μόνο τα σκέφτηκα. Πως κάπως έτσι ήταν πάντα και εξακολουθεί να ’ναι η ζωή μου. Μια χιονισμένη αμμουδιά καταμεσής καλοκαιριού. Πάνω ψυχρή, κάτω καυτή και ενδιάμεσα παγιδευμένη, μονίμως να λιώνει. Αν έβαζες αρκετά βαθιά το χέρι σου, ίσως και να έφτανες αυτό που λέγεται «Η καρδιά μου», μα δεν μπορούσα να σου υποσχεθώ ότι θα την έβρισκες εκεί, την είχα χάσει κι εγώ από χρόνια· κουράστηκα να την ψάχνω πια. Και σαν το σκέφτηκα αυτό, μια βρύση από λόγια άνοιξε στο στόμα μου. Να πεις ότι ο Στάθης είχε κάνει την κατάλληλη ερώτηση; Ή μήπως τόσα χρόνια έσταζε σταγόνα σταγόνα η σιωπή, τόσο πολύ που τελικά με πλημμύρισε;
_______________________
Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Εργάζεται στον τομέα της Καλλιτεχνικής Βιβλιοδεσίας, έχει σπουδάσει Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, είναι Διαιτητής Ποδοσφαίρου του Συνδέσμου Αθηναίων Διαιτητών και από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist Of Usui System of Natural Healing. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια, όταν στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημα «Ο Ζητιάνος». Το μυθιστόρημα «Τ’ αηδονιού το δάκρυ» (Ωκεανίδα, 2015) ψηφίστηκε από τους αναγνώστες ως ένα από τα δέκα επικρατέστερα σ α Βραβεία Βιβλίου Public για το 2016, στις κατηγορίες «Ελληνικό Μυθιστόρημα» και «Ηρωίδα Έμπνευση». Το Ένα δράμι δύναμης είναι το έκτο του βιβλίο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
✔ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία
16/04/2024, 9:16 μμ -
Το βιβλίο κι ο συγγραφέας του: Μυστήρια στο νησί Πίτσι Πίτσου
16/04/2024, 9:16 μμ -
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Τρία ποιήματα
Της Μαίρης Πέστροβα // Πρώτα το κύμα θα μιλήσει στον αγέρα Και θα τον στείλει να χαϊδέψει τα μαλλιά Μα οι ανάγκες που σε πνίγουν κάθε μέρα Σε συμπληγάδες πάλι ρίχνουν την καρδιά Κι αυτός ο
Περισσότερα -
✔ Η Τασούλα Καραγεωργίου στο Εργαστήρι του μεταφραστή
Τασούλα Καραγεωργίου, «Η μετάφραση της Σαπφώς: πολύτιμη μαθητεία σε ένα σπάνιο ποιητικό εργαστήρι» Με την ευκαιρία της έκδοσης όλου του μεταφράσιμου έργου της μεγάλης ποιήτριας του αρχαϊκού λυρισμού (Σαπφώ, Τα ποιήματα, Πρόλογος -Μετάφραση -Σημειώσεις: Τασούλα
Περισσότερα -
Αποζητώντας την εξιλέωση
Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης // Zia Haider Rahman «Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε», μετ. Α. Μιχαηλίδης, εκδόσεις Πόλις Με ανάμεικτα συναισθήματα υποδέχθηκα τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου με τίτλο Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε (μετ. Α.
Περισσότερα -
Διήγημα: “Πώς έμαθα να πλέκω ιστορίες”
Γράφει η Ιωάννα Λιούτσια // * Πάντα αγαπούσα τα παράξενα ονόματα: πόσο ωραίο να σε λένε Ηλέκτρα, Ζωγραφούλα, Μυρτώ, Λυδία. Πόσο συνηθισμένο να σε λένε Μαρία, Ελένη, Κατερίνα. Και πόσο αδιάφορο να σε λένε Ιωάννα. Κάποτε
Περισσότερα -
«Ο Γκάτσος Που Αγάπησα»
Ερμηνεύει ο Μανώλης Μητσιάς – Διαβάζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη 3 Ξεχωριστές Συναυλίες στην αίθουσα του ιστορικού Φ.Σ. «Παρνασσού» Παρασκευές 23 & 30 Δεκεμβρίου και 6 Ιανουαρίου στις 9 μ. μ. Ο Μανώλης Μητσιάς, ο οποίος ευτύχησε να ερμηνεύσει πρώτος
Περισσότερα -
Ποίηση fractal: “Οι Λέξεις”
Της Βιολέττας-Ειρήνης Κουτσομπού // * Το μυαλό μου γυρίζει Σκαλίζω γράμματα Εκείνες γυρεύω Κι όμως κόβονται Κι όμως πονούν Χάνονται στο χιόνι Αργοπεθαίνουν; Τις αγαπώ μα πάντα φαίνονται μακρια μου Κανείς κοντά μου Μόνη εγώ
Περισσότερα -
Άκουσα το νέο cd του Μανώλη Φάμελλου «Γύρω από τον ήλιο»
από την Κατερίνα Πουλοπούλου // Όταν πρωτοάκουσα το «Ένα φιλί από δυόσμο» με τη Νατάσσα Μποφίλιου, χωρίς να ξέρω ποιος το υπογράφει, ήμουν σίγουρη ότι από πίσω ήταν ο Μανώλης Φάμελλος. Μετά άκουσα ολόκληρο το cd και η
Περισσότερα
