Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Γράφω θα πει δε μασάω
13/07/2016, 11:20 πμ

Γράφω θα πει δε μασάω

Γράφει η Χριστίνα Κόλλια //

 

emenaΔημήτρης Φύσσας «Εμένα μου λες» εκδόσεις ΑΩ

 

Ο Δημήτρης Φύσσας, συνεχίζει του γραφιά την πλεύση, αποτυπώνοντας ποιητικά στο νέο του βιβλίο – και με την αιρετική συνέπεια που διακρίνει την πλειονότητα των πονημάτων του-  μια αξιοπρόσεκτη διαδρομή, η οποία χρονολογείται   από το 1997 έως και το 2016. Χωρίς φόβο και με σημειολογικό πάθος αναφέρεται όσο «Κατάσαρκα» τόσο στο τι «Υπάρχει» μετά από τη «Σπασμένη πόρτα». Διαφωνεί με «βραχείες λίστες και βραβεία» υπογραμμίζοντας τόπους κοινούς στο κοινωνικό γίγνεσθαι και τους ενδοψυχικούς μηχανισμούς του, όπως η επανεκτίμηση και αποτίμηση προσώπων και έργων: θα μ’ αγαπήσουν μετά θάνατο κάτι περίεργοι τύποι/που θα συντονιστούνε αναδρομικά με τα γραφτά μου.

Τύποι που κατά πάσα βεβαιότητα δεν γνώρισαν την Αττική, ή άλλοι που απέφυγαν να τη γνωρίσουν,  με δέντρα και σκίουρους. Ίσως επειδή μετά το ΄70 γρήγορα κι αθόρυβα «άνθρωποι, φράγκα, δυνατότητες/ έκτοτε λείψανε, λιγόστεψαν, πεθάναν – δεν υπάρχουν» παίρνοντας  μαζί τους τον τόπο και το τοπίο: Πρέπει να φανταστείς τον τόπο χωρίς Αττική Οδό/ Υπήρχαν σκίουροι, τους ταΐζαμε, το λέω αλήθεια/ Σκίουροι μες τα δέντρα της ΣΕΛΕΤΕ.

Τα Μολ και ότι μπορεί να εμπορεύεται Άγιους Βαλεντίνους με φανταιζί περιτυλίγματα για έρωτες αβαθείς, ομογενοποιημένους και βολικούς, δεν ξεγελούν τον ποιητή που, αν και καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας ο ίδιος, τολμά ως μαθητής να αναζητήσει Δασκάλους που του μαθαίνουν πως «γράφω θα πει δε μασάω». Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, αφού κατά τον Δημήτρη Φύσσα «ό,τι γράφω είναι γεμάτο καφενεία». Στέκια αρχαία και ελαφρώς νεότερα, όμοια με το «πεσοϊκό πατάρι» στο «μέγα πανελλήνιον» με τη ζωή αφτιασίδωτη να κυκλοφορεί ανάμεσα σε ανθρώπους ακούσια κι εκούσια ακατέργαστους. Μαρμάρινα τραπέζια, βανίλια, σκόνη, τάβλι, μωσαϊκά, σκάκι και κάποιο μπρίκι καφέ, αρκούν στους «φίλους που λύνουν κάποια θέματα σοβαρά.» Μέσα σ’ αυτές τις σελίδες, του βιβλίου, ο αναγνώστης μπορεί  να δει τον Μαγιακόφσκι να παίζει ζάρια με τις λέξεις πλάι στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και λίγο παρακεί τον Καβάφη, συναινώντας, να καλλιγραφεί: «Ξηρά αναισθησία/ μαστίζει όντινα ποτέ πόνος δεν κατατρύχει/ της πάλης της ζωής»

 

Δημήτρης Φύσσας

Δημήτρης Φύσσας

 

Στα καφενεία του σήμερα γράφεται η λογοτεχνία του αύριο, επισημαίνει, μεταξύ των άλλων, ο Δημήτρης Φύσσας, στην ποιητική του συλλογή «Εμένα μου λες» λέγοντάς τα όλα – για όλα με τρόπο που του περισσεύει η γνησιότητα. Τρόπο αυθεντικά δικό του, αφού η γειτονιά του Ψυρή δε μπορεί να γραφεί αλλιώς, παρά μόνο με δυο ρο.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top