Fractal

Κριτική στην ποιητική συλλογή του Μιχάλη Κούτρα «Εμείς. Τώρα.»

Της Ρεβέκκας Κακολύρη // *

 

 

Λικνίζει αγέρωχη μες τις υποχθόνιες φωτιές της εποχής μας η ποίηση που χρόνια τώρα είχαμε λησμονήσει. Μα αυτή η φλόγα την κρατάει ζωντανή (περίεργη φλόγα, μα δε γελιέται), κι ευτυχώς τούτη η φλόγα βρίσκεται ακόμα μέσα σε κάποιους ανθρώπους. Ποιητές το όνομά τους . Όλους ποιητές τους λένε και δεν τους ξεχωρίζεις, δεν χρειάζεται να τους ξεχωρίσεις αφού είναι ένα. Δίνονται ολάκεροι στο όραμα που υφαίνει η ψυχή τους. Δεν τους φοβίζει το πλήθος και το σύστημα δεν είναι ο αιώνιος εχθρός τους όπως λένε πολλοί δήθεν επαναστάτες. Ποθούν ν’ αλλάξουν το σύστημα . Όχι να το σκοτώσουν. Δεν δουλεύουν με όπλα, σκοπός τους δεν είναι να γίνουν χειρότεροι από το σύστημα που στέργουν ν’ αλλάξουν, μα να μην αλλάξουν οι ίδιοι καθώς ποιούν την αλλαγή.

 

emeis_twraΤο «Εμείς. Τώρα.» του ποιητή Μιχάλη Κούτρα είναι ένας κόσμος που φοβόμουν να πιστέψω. Κι όμως, η δημιουργία της ποίησής του μ’ έκανε να πιστέψω σε τούτον τον κόσμο. Και δεν έχω τίποτε άλλο να πω, μονάχα μια λέξη… “Ευχαριστώ”.

 

“Αποκάλυψη”

Μπρος γκρεμός

– παντού γκρεμός –

και πίσω τα φτερά σου.

 

Όταν ο Πλάτωνας αναφερόταν στους ανθρώπους εκείνους που σπάνε τις αλυσίδες και καταφέρνουν να βγουν έξω απ’ τη σπηλιά και ν’ αντικρίσουν το μεγαλείο, γνώριζε πως θα υπάρξουν κάποιοι που μόλις ξεφύγουν θα παριστάνουν πως ξεχάσαν τη σπηλιά για πάντα. Θα υπάρξουν όμως κι εκείνοι που μόλις αποδράσουν θα χτυπάει η καρδιά τους με λυγμό για όλους εκείνους που έμειναν μέσα, για όλους εκείνους που ακόμα υποφέρουν. Τούτοι – τούτοι οι άνθρωποι είναι που θα γυρίσουν πίσω με σκοπό να σπάσουν τις αλυσίδες όσων ακόμα αρνούνται να δουν την αλήθεια.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι τούτος ο ποιητής, καθώς μπαίνει στη σπηλιά κουβαλώντας στα δυο του χέρια και στα δυο του μάτια έναν άλλον κόσμο – την ποίησή του.

Μόνο που καμιά φορά ο χρόνος που μένει στη σπηλιά των υποδουλώνει ξανά στο σκοτάδι και οι αλυσίδες σφίγγουν το κορμί του, αφού κανείς δεν ξύπνησε να τον ακούσει, αφού κανείς δεν γύρισε να το κοιτάξει. Αρχίζει και δυσκολεύεται ο ποιητής αφού αναγκάζει τον εαυτό του να περιορίζεται ώστε να μην τον αναγνωρίσουν και τον σκοτώσουν. Φαίνεται όμως στο βλέμμα του κι έτσι χάνει. Μα δε σταματά να ελπίζει. Θα έρθει κάποτε στο τώρα ένας άλλος ποιητής – ο εαυτός του – και θα σώσει τον ποιητή που χάθηκε από την ποίησή του.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην ποιητική συλλογή του Μιχάλη Κούτρα. Με έχει μαγέψει η ποίησή του.

Όποτε βολεύομαι στο σκοτάδι ανοίγω το βιβλίο του και υπάρχω.

«Είμαι ένα φοβισμένο φως», λαλεί το βλέμμα του .

«Είμαι το ελεύθερο σκοτάδι», κραυγάζει η ποίησή του.

Εν τέλει, τούτος είναι ο στόχος της ποίησης, να υπάρχεις στο φως – να υπάρχεις και στο σκοτάδι, να είσαι ελεύθερος, μα να θυμάσαι τη γη.

Θεωρώ πως το «Εμείς. Τώρα» είναι κάθε ελευθερία που ποθήσαμε μέχρι σήμερα και κάθε επανάσταση που πρόκειται να «υψωθεί στο χάος».

Κι αν ο ποιητής έχει αμφιβολία, ας γνωρίζει πως πέτυχε το όνειρο.

Γεννιέται μέρα με τη μέρα η ελευθερία.

Γεννιέται κάθε μέρα ένας ποιητής.

 

Η ποιήτρια του ποιητή,

Ρεβέκκα Κακολύρη

f8

 

* H Ρεβέκκα Κακολύρη σχεδόν πατά τα δεκαέξι χρόνια.  Είναι ευγνώμων που ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν να κρατήσουν ζωντανές την τέχνη και την επιστήμη, μα πάνω από όλα είναι ευγνώμων που υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ακόμα στους ανθρώπους. Στο παρελθόν δύο ποιήματά της είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό μας, το «Εσύ» και το «Δεν» χάρις τον δάσκαλο και συνοδοιπόρο της στη ζωή Μιχάλη Κούτρα, αφού επέμενε να τα στείλει. Αυτή τη φορά στέλνει δύο ποιητικά κείμενα μονάχα για έναν σκοπό. Πιστεύει πως τούτος ο κόσμος μπορεί να γίνει ο κόσμος του Λάσκαρη, του Καβάφη, του Καρυωτάκη. Γι αυτό το λόγο κάθε μικρή ή μεγάλη πράξη που κάνουμε (αν και δεν υπάρχει »μικρή» πράξη όταν την κάνεις με αγάπη) μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι της έχουν »καρφώσει» την ετικέτα ονειροπόλα. Ας είναι … Επιμένει σε έναν καλύτερο κόσμο και θα επιμένει για όσο η πνοή της ακόμα ταξιδεύει.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top