Fractal

Στο περιθώριο του ποιήματος

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //

 

 

«Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά» Έλσα Κορνέτη, εκδ.Γαβριηλίδης, Αθήνα 2014.

 

kanon

 

Με εντυπωσιακό εξώφυλλο και σουρεαλιστικό τίτλο: «Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης η καινούρια ποιητική συλλογή της Έλσας Κορνέτη. Το όμορφο σχέδιο που κοσμεί το εξώφυλλο είναι έργο της Πέννυ Βήτα- Κορνέτη».

Το ενδιαφέρον και η προοπτική της εστιάζονται στον σύγχρονο «φοβισμένο», τον εγκλωβισμένο στις κατακτήσεις του, απόντα κι από τον εαυτό του άνθρωπο:

 

«Ο εμφιαλωμένος άνθρωπος
Δεν είναι πια εδώ
Μακάριος επιπλέει
Στην υδάτινη απεραντοσύνη».

 

Σ’ εκείνον τον απορφανισμένο από κάθε δυνατότητα απεγκλωβισμού, τον δυστυχή, τον «εκκρεμή, τον κτισμένο στον τοίχο άνθρωπο», σ’ εκείνον που πορεύεται με «το οικόσημο της βουλιμικής οικογένειας» στο μέτωπο, αναφέρεται, επισημαίνοντας πως τίποτα, μήτε ο έρωτας δεν τον σώζει από τη δυστυχία γιατί και:

 

«Ο έρωτας με το διάφανο τρυφερό του δέρμα
Ένα βουλιμικό κτήνος
Τρέφεται με ερείπια ψυχών και σωμάτων
Έμβλημά του δύο πριονωτά κουτάλια
Κλείνουν αρμονικά
Σε δυο σαγόνια
Σ’ ένα δόκανο θανάτου».

 

Συνεπώς, άσκοπα «κερδοσκοπεί ασύστολα» με κάθε «ατέρμονο ξεπούλημα ενός θλιβερού εαυτού» που και:

 

«Ο γυρολόγος ποιητής
Τη συμπόνια τους
Γυρεύει».
Και δεν είναι ικανός να τον σώσει, να τον ελευθερώσει.

 

Ζωγραφεί έναν κόσμο θρυμματισμένο, μετέωρο, ένα τοπίο δυσανάγνωστο. Με σοφά επιλεγμένα ετερόκλητα στοιχεία/σύμβολα, στοιχειοθετεί στιχουργικά σχήματα και φιλοτεχνεί ερημικά ανθρώπινα τοπία, μια απέραντη μοναξιά όπου ο καθένας «δεν ανήκει σε κανέναν/ περιφέρεται ως διαρκής απουσία», αδυνατώντας να απαλλαγεί από «το προϊστορικό ζώο» που τον ακολουθεί και κάθε κατάκτηση ισοδυναμεί με απώλεια του εαυτού του.

«Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και παρδαλή ουρά», προαναγγέλλει ο τίτλος της συλλογής και προχωράς με τη βεβαιότητα πως θα τους δεις να ξεπηδούν από τις σελίδες της, δεν τους συναντάς, κάτι που επιβεβαιώνει στο εισαγωγικό εφτάστιχο η ίδια:

 

«Κανονικέ άνθρωπε
πες μου
πώς μπορείς να ζεις
χωρίς λοφίο
χωρίς παρδαλή ουρά
χωρίς μια γαλάζια ανταύγεια
στα φτερά;»
……
«Η επιστήμη σε θέλει άψυχο
Η επιστήμη σε θέλει ατάραχο
….
Έγινες ένα σκιάχτρο
Που δεν φοβίζει κανέναν
Παρά μόνο
Τον εαυτό του».

 

Αφού κατάντησες άγνωστος μεταξύ αγνώστων, τι προσδοκάς; Άλλωστε:

«Ένας γνήσιος αλαζόνας δεν έχει να φοβηθεί κανέναν».

Πληθωρική και δυναμική, όπως μορφοποιείται η γραφή της με τις συνεχείς ενδυναμώσεις των ποιητικών δομών με παλινδρομήσεις, ενίοτε, και παιγνιώδη φραστικά σχήματα, δημιουργεί εντυπωσιακές εικόνες, πολλαπλώς αντιμαχόμενα ηφαιστειακά τοπία συναισθημάτων που, εν τούτοις, συνδέονται μεταξύ τους παρά τις αναταράξεις και τις ανακατατάξεις που συγχέουν τα ποιητικά δεδομένα, μπερδεύουν τα σημαντικά με ασήμαντα και οδηγούν:

«Στην άκρη της γης
εκεί που λιώνει ο χρόνος
κι ο κόσμος χύνεται
σε λαμπερό ασήμι».

Και περνάει έτσι στο περιθώριο του ποιήματος με διάθεση εξαπάτησης του υποθετικού συνομιλητή πως, δήθεν, η όλη θητεία στη μαθητεία της ποίησης, ο αδυσώπητος αγώνας με τις λέξεις για τη συναρμογή τους σε ποιητικό συμβάν, ήταν μάταιος και για να επιβιώσει ως «κανονικός άνθρωπος» χρειάζεσαι εκτός από «λοφίο και μια παρδαλή ουρά», να φοράει και το «ανθρωποαπωθητικό» του!

 

H ποιήτρια Έλσα Κορνέτη

 

Η Έλσα Κορνέτη διαθέτει δυνατό ταμπεραμέντο, ικανή παιδεία, ρητορική ευελιξία, χειρίζεται άνετα και με πολλή ευχέρεια τον εκρηκτικό ποιητικό της λόγο με έναν ιδιαζόντως σουρεαλιστικό εκφραστικό τρόπο και θεωρώντας από περιωπής το ανθρώπινο τοπίο, καταφέρνει με εύστοχα καίριες εκφραστικές κινήσεις να δημιουργεί καλλιτεχνικό έργο, ένα ιδιότυπο ποιητικό σύμπαν όπου έχουν θέση «Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά» και επιλέγει να μείνει στο περιθώριο του ποιήματος και εξηγεί τον λόγο:

 

«Ήμουν ένας ήσυχος άνθρωπος
που ξεκίνησε
να γράφει ένα ποίημα
Στέκομαι ασάλευτος
στο περιθώριο του ποιήματος
ένας επικίνδυνος άνθρωπος
κυρίως για τον εαυτό του»,

Θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει εύλογα ότι η Έλσα Κορνέτη είναι μια ποιήτρια αντισυμβατική. Ορμητική, επιθετική και χειμαρρώδης, ακάθεκτη όσο και ανατρεπτική, δημιουργεί με θέσεις και αντιθέσεις, με αρνήσεις και παραδοχές και με αιχμηρό εργαλείο και σύμμαχο τον σύγχρονο, κυμαινόμενο δραματικά ποιητικό της λόγο, επιτίθεται στο κατεστημένο από θέση ισχύος και με ειρωνική συνήθως, παιγνιώδη διάθεση, προκαλεί φιλοδοξώντας να καινοτομεί προξενώντας ρωγμές στο καθημερινό γίγνεσθαι των «κανονικών ανθρώπων με λοφίο και μια παρδαλή ουρά», αλλά και στο κοινωνικό και πολιτικό, στο κάθε κατεστημένο, αδιαφορώντας για το αν κυριολεκτεί, όταν καταγγέλλει, αν χτίζει ή αν γκρεμίζει είδωλα σ’ έναν κόσμο που ήδη καταρρέει, έχοντας εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία του Λόγου, της Τέχνης.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top