Fractal

Ένα ποίημα

Της Ελένης Τριβέλλα //

 

 

f2

 

 

Οι συνηθισμένοι, οι καθημερινά ίδιοι,

αυτοί με τον “όμοιοβηματισμό”,

οι αταξίδευτοι,

οι παραπλανημένοι,

οι παρωχημένοι, οι ανελεύθεροι,

οι απόλυτοι, οι σοβαροφανείς,

όσοι καυχιούνται ηθική,

όσοι στιγματίζουν τη διαφορετικότητα

προς στίγμα δικής τους ακεραιότητας

μέσω του διατυμπανισμού,

οι συμφεροντολόγοι,

οι “Ποποτικοί”

οι “ήξεις αφήξεις”,

οι βαρετοί, οι ανάλγητοι,

οι μη ριψοκίνδυνοι,

αυτοί που δεν βουτάνε

στη θάλασσα χειμώνα καιρό,

που δεν τραμπαλίζονται στον άνεμο,

που παραδίνονται,

που αδημονούν ακίνητοι.

Οι συναρμολογούμενοι,

οι κατευθυνόμενοι

λυσσαλέων βιωμάτων απόρριψης.

Εκείνοι που βουτούν το ψωμί

στο μελάτο αυγό,

στο κατσαρολάκι με το γάλα,

στον καφέ.

Μαλακώνουν τα στερεά

με υγρά

μασάνε με τα κοφτερά τους δόντια

-ολόγερα δόντια-

μαλακές, νερουλιαστές υφές

με ύφος” Κουταλιανού”.

 

Καλά παιδιά …

Υπήρξαν παιδιά;

ή

έγιναν παιδιά στα πρώτα τους γεράματα;

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top