Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Η Ελένη Στασινού στο Εργαστήρι του συγγραφέα
10/10/2014, 4:58 μμ

Η Ελένη Στασινού στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας άντρας και μια γυναίκα που έψαχναν ματαίως ο καθένας μόνος του το νόημα της ζωής. . Κάποτε συναντήθηκαν και σκέφτηκαν μήπως μαζί είχαν κάποιο καλύτερο αποτέλεσμα. Παντρεύτηκαν κι αρχίσανε να κάνουνε παιδιά. Σε κάθε παιδί αναζητούσαν το ίδιο πράγμα. Μα δεν έβρισκαν απάντηση στο ερώτημα τους. Τα παιδιά μεγάλωσαν και το καθένα επίσης ζούσε με ένα σκοπό και στόχο. Να βρουν το νόημα της δικής τους ζωής.
Το αποτέλεσμα ήταν να χωριστούν ακολουθώντας έξι διαφορετικούς δρόμους.

 

Stasinou

 

 

Μετά πολλά χρόνια, ένα βράδυ το ζευγάρι κουρασμένο από την προσπάθεια και την αναζήτηση, βρεθήκανε να συζητούνε για τις άκαρπες προσπάθειες τους.

Αυτό τους έφερε τόσο κοντά ώστε το ίδιο εκείνο βράδυ πιασμένοι χέρι-χέρι αποκοιμήθηκαν, ενώ πρώτα είχαν αναρωτηθεί κι οι δυο, μήπως αυτή η προσέγγιση ήταν ακριβώς το νόημα της ζωής.

Σε λίγο καιρό, ένα καινούργιο ανθρωπάκι άρχισε να μεγαλώνει ανάμεσα στο κουρασμένο ζευγάρι, που άρχισε να χαμογελά συχνότερα, απ’ όσο είχε γελάσει στην μέχρι τώρα ζωή του.

Τα γέλια τους ακούστηκαν ως έξω. Φτάσανε στα αυτιά των παιδιών που γυρεύανε το νόημα της ζωής στα πέρατα του κόσμου και ένοιωσαν νοσταλγία και περιέργεια. Γύρισε λοιπόν ό ένας από τον πόλεμο, ο άλλος από την Αφρική που γύρευε χρυσάφι, ο τρίτος από την Ινδία που έκανε διαλογισμό, κι η κόρη σταμάτησε για λίγο την επιθυμία της να μεγαλώσει πολύ, ώστε να μείνει στα δέκα χρόνια για να είναι κοντά στο μικρό ανθρωπάκι ώστε να καταλαβαίνει τις ανάγκες του.

Το ανθρωπάκι μεγάλωνε και όλο γελούσε. Οι κουρασμένοι γονείς και τα κουρασμένα παιδιά, απαντούσαν με χαμόγελα στο νέο τους επισκέπτη ώσπου το μικρό ανθρωπάκι, τους παρέσυρε στην χαρά και την συντροφικότητα.

Έτσι περάσανε λίγα χρόνια. Και όλοι είχαν σκεφτεί πως αυτές οι μέρες με την τόση αγάπη, ήταν το νόημα της ζωής.

Μα οι μέρες με το ίδιο πάντα ύφος ξάφνου αποκτήσαν βάρος.

Κι όλοι θελήσανε κάτι άλλο. Ο ένας σκέφτηκε πως είναι πολύ ανόητο να γελάς καθημερινά. Ο άλλος σκέφτηκε πως το γέλιο δεν σου εξασφαλίζει και άνετη ζωή. Ο τρίτος σκέφτηκε πως αν δεν υπάρχει κίνδυνος η ζωή είναι χωρίς γεύση. Ο άλλος σκέφτηκε πως τα χρόνια περνούν και οι χαρές της σάρκας λιγοστεύουν. Άρα όφειλε να την χορτάσει. πριν επιστρέψει «χους εις χουν». Η γυναίκα η πρώτη και τελευταία, έμεινε δίπλα στο απαρφανισμένο ανθρωπάκι, υπακούοντας στην ρήση «μάνα είναι μόνο μία»

Το ανθρωπάκι αίφνης βρέθηκε μόνο του με μια μάννα που δεν μιλούσε, δεν γελούσε, δεν ζούσε. Έπαιρνε ζάχαρη να την ταΐσει μα δεν άνοιγε τα χείλη της. Έφερνε νερό να την ποτίσει ώστε να την κάνει να κλάψει να ξεθυμάνει, δεν άνοιγε το στόμα της. Έφερνε φωτιά να την ζεστάνει μήπως καταφέρει να θερμάνει καρδιά της, μα η φωτιά πάγωνε σαν την πλησίαζε. Τότε το ανθρωπάκι κάθισε στο πάτωμα και παίρνοντας μια κιμωλία την έσουρε στο πάτωμα γράφοντας. «Ανθρωπάκι μόνο».

Εκεί στήθηκε το πρώτο εργαστήριο του συγγραφέα.

Από κει και μετά, εργαστήρι ήταν όπου το ανθρωπάκι κατοικοέδρευε. Καρότσες φορτηγών σε μετακόμιση, χάρτινα σπίτια, τσίγκινα δωμάτια, ξύλινα παραπήγματα. Πολλές φορές τα εργαστήρια είχαν τσίγκινες λεκάνες που μάζευαν όμβρια ύδατα. Για χρόνια μια αιθάλη από λάμπα πετρελαίου, προσέθετε την απαραίτητη νότα ρομαντισμού σε αυτό που το ανθρωπάκι βαρύγδουπα ονόμασε «αποστολή».

Τώρα το ανθρωπάκι εργάζεται σε φιλόξενο χειροποίητο χώρο. Χάρτες και βιβλία βοηθούνε στα ταξίδια του νου. Εδώ σε αυτή την μικρή γωνιά, για κοντά τέσσερα χρόνια στηνόταν και «έδενε» το τελευταίο βιβλίο «Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ» και όπου η παλιά ζωή συναντά την νέα με βιαιότητα και πάθος, όπως ακριβώς είναι και οι πρωταγωνιστές της ζωής που γυρεύουν το νόημα της σε διάφορα επίπεδα κι ανάμεσα φυσικά στα πάθη από τα οποία κατατρύχονται.

Παρόλο που η υπόθεση διαδραματίζεται στο τέλος του περασμένου αιώνα, και στην Σικελία, θες η γεωγραφική παραλληλία Πελοποννήσου με Σικελία, θες η συγγένεια στο ταμπεραμέντο, θες η παγκοσμίως σχεδόν ομοιομορφία των πολιτικών αλλαγών του τέλους του αιώνα , ο αναγνώστης θα ανακαλύψει στοιχεία που όλο και κάτι «δικό μας» θα του θυμίζουν. Κατά βάση είναι μια ερωτική ιστορία. Που έχει όμως τέτοια δύναμη ώστε να «ανοίγει» την νοητική ματιά των πρωταγωνιστών της.

Το εργαστήρι του συγγραφέα, κάθε που ετοιμάζεται κάτι νέο αλλάζει ύφος, χρώμα, περιεχόμενα, υλικά και άυλα. Προσαρμόζεται κατά το δυνατόν στις ανάγκες και απαιτήσεις των νέων ενοίκων-πρωταγωνιστών, ώστε αυτοί να αποκαλύψουν όσο γίνεται με περισσότερη ειλικρίνεια τα μυστικά τους. Θεωρώ πως στον ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ υπήρξαν τόσο αποκαλυπτικοί σε σημείο που ο αναγνώστης θα πεισθεί πως μαζί τους βιώνει την εποχή εκείνη των ερώτων μα και των κοινωνικών ανακατατάξεων.

Δεν έχω ιδιαίτερες συγγραφικές εμμονές. Λόγω της ιδιάζουσας παιδικής ηλικίας, έγινα είδος ευπροσάρμοστο. Θα έλεγα πως η μόνη μου εμμονή έχει σχέση ακριβώς με αυτήν την περίφημη «ουσία της ζωής» που από πάντα ήταν το ζητούμενο. Έτσι τοποθετώ τις ηρωίδες μου ένα βήμα πριν την μεγάλη ανακάλυψη.

 

* Η Ελένη Στασινού γεννήθηκε στην Πάτρα το 1948. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έργα της είναι οι ποιητικές συλλογές: «Οι οδύνες της μετάλλαξης» (εκδόσεις Δίφρος, 1991), «Πιο πέρα» (εκδόσεις Ergo, 1998), καθώς και τα μυθιστορήματα: «Η κουμπάρα η Μαργαρίτα» (εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1997), «Απόδραση προς το φως» (εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, 1999), «Ο Στέφανος του ελαιώνα» (εκδόσεις Όμβρος, 2000), «Η Αγία Πόρνη της καρδιάς του» (Εμπειρία Εκδοτική, 2002), «Η αυτοκρατορία των δήθεν» (2003), «Οντισιόν» (2004), «Νύχτες υποταγής» (Άγκυρα, 2008), «Η γυναίκα των Δελφών» (Ώκεανός, 2011), «Οι πιρογιέρηδες του έρωτα» (Όστρια, 2014), «Ο χορός των κρυστάλλων» (Χίλων εκδοτική, 2014). Παραμύθια της δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Λόγου και Τέχνης «Ρωγμές».

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top