Fractal

Φίλες Παιδικές

Της Ελένης Κοφτερού // *

 

fractal_«Πώς είμαι;», ρωτούσε για δέκατη φορά η Καίτη μέσα στο ταξί που είχαν πάρει από τη Μητροπόλεως με κατεύθυνση τη Φιλοσοφική, όπου ένας μικρός αριθμός συναδέρφων της, ορισμένοι για τις κρίσεις των διδακτορικών διατριβών, την περίμεναν για ν΄ αρχίσει η σημερινή συνεδρίαση.

«Κούκλα όπως πάντα» της απαντούσε η Αλεξάνδρα, που ήταν κολλητή της απ’ το δημοτικό -αν και δεν είχαν τη δυνατότητα να συναντιούνται συχνά- και θα αναζητούσε κάποια βιβλία στη βιβλιοθήκη περιμένοντάς την.

« Σ’ αρέσει το φόρεμα; Μήπως είναι too much;»

« Όχι, μια χαρά είναι, αν ήταν υπερβολικό θα σου το έλεγα. Aφού ξέρεις ότι μόνο εγώ δεν σε κακομαθαίνω με κομπλιμέντα. Αλλά έτσι είστε εσείς οι ωραίες, δεν αντέχετε ούτε μισή ώρα χωρίς επιβεβαίωση » γέλασε περιπαιχτικά.

«Τώρα παίζεις με τον πόνο μου έτσι;»

«Αυτός δεν είναι πόνος αγάπη μου, αυτό είναι ταινία τρόμου! Πώς είναι δυνατόν ν’ αδιαφορεί για σένα έστω κι ένας άντρας;» προσπάθησε να ξορκίσει με πειράγματα την αγωνία της φίλης της η Αλεξάνδρα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

«Καλά τα έχουμε ξαναπεί αυτά, αλλά εγώ εκεί, σταθερή και εμμένουσα στην πιθανότητα του έρωτα.»

« Συγνώμη κοριτσάκι μου, δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω.»

« Μα δεν στενοχωριέμαι, τρέμω από χαρά που θα τον δω! »

«Εντάξει λοιπόν, χαίρομαι κι εγώ μαζί σου, υποκλίνομαι στην όποια εκδοχή του έρωτα.»

«Το άρωμα σ’ αρέσει;»

«Φυσικά, εγώ δεν σου το χάρισα στη γιορτή σου;»

«Α, ναι! Το είχα ξεχάσει, είμαι πολύ αναστατωμένη όπως καταλαβαίνεις.»

«Το καταλαβαίνω, αλλά φρόντισε να ηρεμήσεις Καιτούλα μου.»

«Διάβασες το κείμενο που έγραψα όσον αφορά τη διατριβή του; Σου το έστειλα προχθές.»

«Φυσικά και το διάβασα» απάντησε η Αλεξάνδρα ενώ μια υποψία κούρασης τρεμόπαιζε στα βλέφαρά της.

«Το σημείο που μιλώ για την ανατρεπτική τομή όσον αφορά τις αφηγηματικές τεχνικές του, πώς σου φάνηκε;»

«Ε, πώς να μου φανεί Καιτούλα μου, εξαιρετικό, όπως όλο το κείμενό σου» απαντούσε σχεδόν μηχανικά η Αλεξάνδρα καθώς η υποψία της κούρασης εξελισσόταν σε βεβαιότητα.

«Νιώθω ότι αυτός ο άντρας θα αλλάξει τη ζωή μου» δήλωνε η Καίτη προφέροντας τις λέξεις αργά και απαλά για να τις καλοπιάσει, όπως παρηγορεί κανείς τα νήπια που κλαίνε την πρώτη μέρα στο σχολείο.

Αυτή η αθεμελίωτη ελπίδα που πάσχιζε να ισορροπήσει στα λόγια της Καίτης έστειλε τη σκέψη της Αλεξάνδρας τριάντα χρόνια πίσω, σ’ εκείνη τη μικρή στιγμή που “άλλαξε για πάντα τη δική της ζωή της”. Αχ! τι κοινότοπη βαρύγδουπη έκφραση, σκέφτηκε αμέσως μετά, καθώς μπροστά στα μάτια της χοροπηδούσε πάλι το γλυκό του χαμόγελο. Τα υπέροχα χέρια του, γεμάτα φλέβες, την άγγιζαν πάλι τρυφερά στο πρόσωπο, όπως κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, όπως ποτέ στην πραγματικότητα δεν είχε συμβεί. Μέχρι εκείνη τη μέρα που τον άκουσε ν’ αγορεύει στο μεγάλο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής, η Αλεξάνδρα δεν είχε ποτέ νιώσει – μόνον ακουστά είχε απ’ την Καίτη – ό,τι με δυο λέξεις εκείνη ονόμαζε «συμπτώματα του έρωτα».

Στο χωριό δεν τολμούσε να σκεφτεί για έρωτες και ραντεβού, έτσι το πρώτο έτος στη Θεσσαλονίκη το πέρασε σε βιβλιοθήκες και σινεμά ερμητικά κλεισμένη στον εαυτό της και στους καλά αρμολογημένους φόβους και αναστολές κάτω από το πάλλευκο δέρμα της. «Κοίταξέ τον, δεν είναι υπέροχος; » είχε αναρωτηθεί τότε δυνατά κοντά στο αυτί της Καίτης που καθόταν δίπλα της ανέμελη και σίγουρη για τον εαυτό της. «Δεν μ’ αρέσει, είναι πολύ επαναστάτης για μένα» είχε απαντήσει τότε η φίλη της «στον χαρίζω!» Πόσο αβασάνιστα χαρίζεται στην ηλικία των είκοσι χρόνων κάτι τόσο ρευστό όπως η πιθανότητα του έρωτα, σκέφτηκε και χαμογέλασε με πίκρα. Μόνο κάτι σημειώσεις κατάφερε να του δώσει όλους αυτούς τους μήνες που τον σκεφτόταν , έτσι αξιώθηκε το χαμόγελο και τις φλέβες των χεριών του. Τα φύλαξε ευλαβικά… ποτέ δεν ξαναμίλησε γι αυτόν κι έκρυψε πολύ καλά, σαν από χρόνια δασκαλεμένη στην ίντριγκα, την ταραχή της όταν η Καίτη της ανακοίνωσε, ότι εκείνος, ο επαναστάτης, ήταν ο άντρας της ζωής της. Μόλις τελειώσουν τη σχολή θα παντρευτούν…

Από τότε βέβαια κυλίστηκε πολύ η πέτρα του χρόνου στα ποτάμια της καθημερινότητας, ο γάμος κατέληξε σε συμβατική συμβίωση, οι δυο σύζυγοι απέκτησαν από ένα διδακτορικό, της Καίτης με ειδικότητα στη νεοελληνική λογοτεχνία. Μα και η ειδικότητά της να γοητεύει όποιον άντρα βρισκόταν στο περιβάλλον της, ήταν επιπέδου διδακτορικού.

Όσο για την Αλεξάνδρα, δεν άλλαξε και πολύ από τα φοιτητικά της χρόνια. Παρέμεινε εσωστρεφής και συνεσταλμένη, εξελίχθηκε όμως κι αυτή στην επιστήμη της, πήρε μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή και ειδικεύτηκε στον αυτισμό. Εκτός από το καθημερινό της ωράριο στο δημόσιο γυμνάσιο , δούλευε εθελοντικά σε Κέντρο Αυτισμού. Η αγάπη της για τα παιδιά αμφίδρομη, κι αυτό ήταν το μόνο γιατρικό στη μοναξιά και την ανία της προσωπικής της ζωής. Μα και η αγάπη της για την Καίτη παρέμεινε ακλόνητη. Ποτέ δε ζήλεψε, ούτε σκέφτηκε επικριτικά γι αυτήν.

Σήμερα, σ’ όλη τη διαδρομή η Καίτη πάσχιζε να πιαστεί από ένα ξεχασμένο κουβάρι χαράς, μα το νευρικό, ακούσιο δάγκωμα στα χείλη της, έκοβε το λεπτό νήμα. Φτεροκοπούσαν τα αόρατα ξεφτίδια κι έμπαιναν στα μάτια της αφοσιωμένης Αλεξάνδρας η οποία δεν μπορούσε ν’ ανασύρει ούτε ένα φυλαγμένο παραμύθι για να ξεγελάσει τον ύπουλο πόνο του ανεκπλήρωτου έρωτα, σε καμιά απ’ τις δυο τους.

 

kofterou* Η Ελένη Κοφτερού έχει γράψει: «Γράμμα σε γενέθλια πόλη» (εκδ. Σαιξπηρικόν), «Στο λάμδα των χελιδονιών» (Εκδόσεις των Φίλων) και έχει συμμετάσχει στα συλλογικά έργα: «Δήγμα γραφής» και «12/12/12» OpenBook.gr

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top