Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Ό,τι φοβάμαι μη χάσω, το χάνω»: η σταθερότητα της αστάθειας
21/09/2016, 12:26 μμ

«Ό,τι φοβάμαι μη χάσω, το χάνω»: η σταθερότητα της αστάθειας

Γράφει η Μαρία Λιάκου //

 

gika_en_ypnwΕλένη Γκίκα «εν ύπνω», Ιούλιος 2016 – Εκδόσεις ΑΩ

 

Η νέα ποιητική συλλογή της Ελένης Γκίκα, για την ακρίβεια είναι η δωδέκατη, θαρρώ ότι έχει κάποιον συμβολισμό ως προς τον αριθμό, είναι μια πολύ ευχάριστη ανακάλυψη για τους αναγνώστες. Για μυημένους  και μη στην ποίηση. Και αυτό γιατί η φόρμα γραφής της είναι απλή, λιτή και κατανοητή. Τίποτα δεν κραυγάζει στον ποιητικό της λόγο.

Το ζήτημα είναι πως διαχειρίζεσαι εσύ – ως αναγνώστης- μετά αυτό το υλικό στην ψυχή σου. Σίγουρα δεν το προσπερνάς ούτε το καταπίνεις. Το κρατάς σαν την μπουκιά στο στόμα και το κλωθογυρίζεις μέσα σου μέχρι  να γίνει κομματάκι-κομματάκι για να το εναποθέσεις στο στομάχι σου – την ψυχή σου.

Διαβάζοντας ένα- ένα τα ποιήματα τεχνηέντως η Ελένη Γκίκα αν και φαίνεται να μας μιλάει για τον «δικό της κόσμο» δι’ εσόπτρου βλέπουμε τον εαυτό μας παράλληλα σε ανάλογες βιωμένες στιγμές και καταστάσεις. Η όποια αυτοαναφορικότητα που ρέει στους στίχους της με την εξαιρετική τέχνη της γραφής της προβάλλει ως  αναγκαία κουκίδα του ψηφιδωτού της ποίησής της. Τα σύμβολα -όπως η μάσκα- και οι παιδικοί στίχοι τραγουδιών είναι το γερό υλικό για το κτίσιμο του ποιήματος με υλικά αντοχής και σύγχρονες  φόρμες  αρχιτεκτονικής.

Αν και αναφέρεται «ως υπνοβάτης της ζωής» και τα στοιχεία της καθημερινότητας που εμπεριέχει στους στίχους της, καταφέρνει να ρίξει τα φώτα του προβολέα της σε πολύ βαθιά -σκοτεινά σημεία της τραυματισμένης ψυχής. Κι εδώ είναι εμφανές ότι δεν μοιράζεται τις σκέψεις της και τους προσωπικούς της πόνους αλλά πάει λίγο παραπέρα. Εκεί που είναι ο δρόμος της τέχνης. Της Λογοτεχνίας.

Θέτει καίρια ερωτήματα ακόμα και στους τίτλους των ποιημάτων της, που είναι πολύτιμα διαμαντάκια γραφής.

 

«Δεν είσαι εσύ ή άλλος διαχειρίζεται το χάος» καίριο ερώτημα ζωής και προσωπικής ταυτότητας. Ή σε ένα άλλο σε κάνει να αναρωτηθείς αν  υπάρχει «Η επανάσταση της σιωπής».

 Τί πορεία ζωής έχει κάποιος  «αφού δεν έμαθε ποτέ κολύμπι». Τι αξία έχουν οι προσωπικές διαφυγές και η στασιμότητα στην λειτουργικότητα του ατόμου «Γύρω απ’ τον άξονά μου» κ.α.

Για το παιχνίδι της ζωής μιλάει εμφανώς σε αυτήν την ποιητική της συλλογή, για τον έρωτα, τον θάνατο, τις εξελικτικές μεταμορφώσεις του σύγχρονου ανθρώπου. Γιατί στην ποίησή της βρίσκεις παρόντα τον άνθρωπο. Τις στιγμές του, μέσα στην δίνη και την ανατροπή της σύγχρονης ζωής. Αυτού του ανθρώπου που με την δύναμη της Λογοτεχνίας και την πένα του Ντοστογιέφσκι κατανοήσαμε περισσότερο και η Ελένη Γκίκα ως ψυχογράφος αποτυπώνει άριστα στην γραφή της.

 

Ελένη Γκίκα

Ελένη Γκίκα

 

Σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο που ζούμε σήμερα το συναίσθημα του φόβου δεν θα μπορούσε να λείπει από την ποίησή της. Λέει σε έναν στίχο στο τέλος της ποιητικής της συλλογής «ό,τι φοβάμαι μη χάσω, το χάνω». Για ποιές σταθερές, για ποιές βεβαιότητες να μιλήσουμε σήμερα στην ζωή μας; Οι στίχοι αυτοί είναι οδοδείκτης και μας προτρέπουν στην  εσωτερική προετοιμασία των αλλαγών της προσωπικής ζωής, της κοινωνίας. Με την ποιητική της αυτή συλλογή η Ελένη Γκίκα μας ρωτάει  και θα μας ξαναρωτάει διαβάζοντας ξανά τα ποιήματα με ένα ίσως παιδικό ερώτημα «είστε έτοιμοι» για τις απαντήσεις που πήρατε «από τον ποιητικό μου λόγο»; Γιατί διαβάζοντας τα, έχουμε ακούσει την εσωτερική  μας φωνή, έχουμε μυηθεί στον λόγο της και με αισθητικά κριτήρια θα συνεχίζουμε να διαβάζουμε Λογοτεχνία γιατί μας διδάσκει τέρποντας. Γιατί αυτή η ποιητική συλλογή βγήκε στην ώρα της.

 

 

* Δημοσιεύθηκε στο διαδικτυακό περιοδικό τέχνης «Cantus Firmus».

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top