Fractal

Ποίημα: “Παλινωδία”

Της Ελένης Χωρεάνθη //

 

poetry_pen

«… που μες στη σκέψη τες ακούει το μυαλό…»
Κ. Π. Καβάφης

 

Α

Από τους δρόμους του μυαλού περνάει ο έρωτας
που σπάζει τον ορίζοντα στα δυο
κι ως άνεμος περιχαρής,
τραχύς, ανένδοτος,
άγριο ποτάμι αυλακώνει τον καιρό,
βαθαίνει στην ανάμνηση
και μεγαλώνει ο κύκλος της φθοράς.

 

Β

Όπως ερχόταν απ’ τα όρη το σκοτάδι
και η νύχτα προχωρούσε βιαστική προς την καρδιά μου,
έχωσα την υπομονή στην από μέσα κρύπτη του μυαλού
και πήρα την απόφαση να δράσω:
Να στολιστώ και να λουστώ μ’ αρώματα,
το πρόσωπο ν’ αλλάξω με ψιμύθια και το ριζικό.
Πολλούς εκήδεψα νεκρούς,
τα οράματά μου, ιδανικά,
πολλούς κατάσαρκα έθαψα θνητούς
τα όνειρά μου.

 

Γ

Απόψε θα ντυθώ μανδύα αλλοτινό,
χλαμύδα θα φορέσω ελληνιστική
να βγω να περπατήσω στους μεγάλους δρόμους,
να σεργιανίσω στις απέραντες εκτάσεις του καιρού,
στον Άδη θα κατέβω του μυαλού
νεκρούς να ανταμώσω τεθνεώτες,
μαντεία να ρωτήσω,
ποταμούς αλαργινούς,
χρησμούς να πάρω απ’ τον Τίγρη, τον Ευφράτη
κι από τον Ινδό.
Σε πολιτείες μυθικές θα πορευτώ:
Στην Αλεξάνδρεια, στη Σιδώνα και στην Αντιόχεια
να συναντήσω βασιλιάδες αλεξανδρινούς,
να μπω σ’ αραχνιασμένα καπηλειά
και σε μυροπωλεία
εκεί που σύχναζαν αμαρτωλοί ποιητές
κι έχουνε κάτι από την αφροσύνη
κι από τη μαγεία τους αφήσει,
από τα πάθη, από την παραφορά
κι από τη διαφθορά τους.
Να ιδώ τις περασμένες μέρες τους κεριά σβησμένα,
εικόνες να συλλέξω των ωραίων σωμάτων
που η λαίμαργη εποίησε επιθυμία του μυαλού
στου καφενείου του βοερού το πίσω μέρος
που έρημος κάθεται ένας γέρος
σώματα ωραία ζωγραφώντας τρυφερά, ερωτικά,
κλίνες που αντάμωναν οι κολασμένοι εραστές,
χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ
ελληνικότητας ιμάτιο φορώντας.

 

Δ

Θα ξεστρατίσω από την ευπρέπεια
και «χωρίς αιδώ»
θα βγω να σεργιανίσω στις ταβέρνες,
στα πορνεία,
στων λιμανιών τα οινομαγειρεία
που γυροφέρνουν πένθιμες οι επιθυμίες,
να συμμαζέψω λέξεις, μνήμες, και μορφές,
ρυθμούς να συναθροίσω και λυγμούς αμαρτωλών
το ποίημα της αφθαρσίας των να συνθέσω
κατά πώς έπραξαν οι ποιητές της παρακμής
όταν τους κύκλωνε η τραγικότητα του τέλους
σγουραίνοντας της διαφάνειας την αιδώ
κι έγραψε τ’ όνομά τους ιστορία.

 

Ε

Μια νύχτα τρυφηλή
με πανσέληνο να κατεβαίνει να κατεβαίνει απ’ τα βουνά
την άλικη ελληνιστική χλαμύδα θα ντυθώ
και με ψιμύθια τις ρυτίδες θα καλύψω
ο νους μου να φορέσει γιορτινά
και στης Εκάτης το γιορτάσει ν’ αγρυπνήσει.

 

Π. Φ. 22 Μαΐου 2013

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top