Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Ποίηση της Ελένης Χωρεάνθη
28/12/2016, 11:24 πμ

Ποίηση της Ελένης Χωρεάνθη

 Από τα «Στιχηρά ιδιόμελα» της  Ενδυμίων

 

Στην Ελένη Γκίκα για το 2017

 

ch

 

Έπεφτε σιγαλά το αγιάζι

στο απόμερό του το περβάζι,

άνοιγε ολόχρυση ασπίδα

του φεγγαριού μια κλέφτρα αχτίδα

 

και χρύσωνε το απλό κλινάρι

που πλάγιαζε το παλικάρι.

Από ψηλά η χλομή Εκάτη

στον έρωτα έκλεισε το μάτι.

 

Κι ερωτευμένη η Σελήνη

στου Ενδυμίωνα την κλίνη

έγειρε. Μυρωμένο ατλάζι

άπλωσε η νύχτα στο περβάζι.

 

Μέρωσε ο έρωτας την κλίνη,

το σύμπαν ξύπνησε απ’ τη δίνη

του αισθήματος. Και ανθοφόρες

στο σπήλαιο έγιναν οι ώρες.

 

Ο Ενδυμίων κι η Σελήνη,

στου έρωτα λούζονταν την κρήνη

και ξάγρυπνη, ολόρθη η πλάση

το χάραμα έδιωχνε με βιάση.

 

 

 

 

Το κρασί της αρνησιάς

 

x2

 

«Σαν το κρασί δεν είσαι συ, ό, τι κι αν λένε.

Δεν έχει μάτια το κρασί να ψευτοκλαίνε…»

 

Όσο κρασί κι αν με κερνάς

ο χρόνος δε λυγίζει.

Κι ό, τι αγαπάς αν προσπερνάς,

αχ, δεν ξαναγυρίζει.

 

Δεν είναι ο έρωτας κρασί

γλυκό που να μεθάει

να λάμνεις με το όνειρο

κι όπου θέλει ας σε πάει.

 

Ο έρωτας είναι πικρό

φίλτρο που βαλαντώνει,

είναι κεντρί φαρμακερό

κι όπου χωθεί πληγώνει.

 

Κέρνα λοιπόν κρασί γλυκό

το χρόνο να μεθύσει

και πλέξε όνειρο άλικο

τη λύπη για να σβήσει.

 

Κι ο χρόνος μίση και καημούς,

και τις πληγές να κλείσει,

πριν μας ξεβράσει ναυαγούς

σε κάποιο ερημονήσι…

 

Και μείνουμε πραματευτές,

αιώνιοι ταξιδιώτες,

πλανόδιοι μικροπωλητές,

θύματα ή προδότες…

 

Αθήνα, Δεκέμβρης 2000 Π. Φ., 21 Δεκεμβρίου 2016

 

 

 

 

Κοριτσάκι με βαπόρι

 

x3

 

Πού πας, κοριτσάκι, με το βαπόρι

δίχως τιμόνι, χωρίς κουπιά;

Θα σου ξεσκίσει το ξεροβόρι

τα μεταξένια σου άσπρα πανιά.

 

Πού πας; Θα μπλέξεις σε δρόμους μπλάβους,

το φως λιγνεύει. Δεν θα προκάνει

το καραβάκι σου να βγει απ’ τους κάβους.

Το άγριο κύμα θα το ξεκάνει.

 

Βιάζεσαι, τρέχεις να συμμαζέψεις

στην τρυφερή σου, μικρή αγκαλιά

κοχύλια, βότσαλα κι ανθούς να δρέψεις

από τα κύματα στη σιγαλιά.

 

Φυλάξου. Σκέψου ό, τι έχεις γι’ απόψε,

μάζεψε λέξεις, ταίριαξε στίχους,

πρόσεχε, ύφαλοι, τη φόρα κόψε

κι απ’ τους ανέμους σύναξε ήχους.

 

Κάνε, καρδιά μου, πριν έρθει το βράδυ

τώρα που οι θύελλες έχουν κοπάσει,

κλώσε τον στίχο σου στημόνι και υφάδι

και ύφανε, το όνειρο τόπο να πιάσει.

Π. Φάληρο, 27 Οκτωβρίου 2016

Φωτογραφία της Ελένη Χωρεάνθη.

 

 

 

 

 

Κορίτσι με ομπρέλα στη βροχή

 

x4

 

 

Πού πας, κορίτσι μου, χωρίς πανωφόρι

μέσα στη μπόρα μ’ ανεμελιά;

Πρόσεχε! Είναι άγριο το ανεμοβόρι

θα σου μαδήσει τα ωραία μαλλιά.

 

Πού πας, μικρή μου, με την ομπρέλα;

Πέφτει χαλάζι, γδαρτή βροχή.

Χαλάει ο κόσμος, αυτό είναι τρέλα

να ‘σαι μονάχη σου στην εξοχή.

 

Με τον παλιόκαιρο στήνεις αμάχη,

παίζεις αστόχαστα με το νερό.

Με τέτοια θύελλα να μην σου λάχει

να λογαριάζεσαι με τον καιρό.

 

Π. Φάληρο, Οκτώβρης 2016

 

 

 

 

 

Σονέτο

 

x5

 

…………………………………………..Εις εαυτόν

Καλή σου ώρα, καλή μέρα

κι αρχίνα να τα βγάζεις πέρα

μ’ όλου του κόσμου τα θεριά

που ακονίζουνε σπαθιά

 

τα σωθικά σου να τρυπήσουν

και την καρδιά σου να ξεσκίσουν

Και με την κάθε μαχαιριά

να μπήγουν όλο πιο βαθιά

 

την προβοσκίδα τους στο αίμα

έντεχνα και μαστορεμένα

Και μην ακούς που πιπιλίζουν

 

παινέματα φτιασιδωμένα

ν’ ακούς πώς πίσω σου γρυλλίζουν

λόγια πικρά, φαρμακωμένα

(Π. Φάληρο 30-10-2016)

 

 

 

Περισυλλογή

 

x6

 

Τι να τα κάνεις τα λειψά τα προσιτά,

τα τετριμμένα, τα πεζά, τα αδιέξοδα,

ξοδεύοντας καιρό στα περιττά,

στο βόλεμα, στους τύπους, στα ανέξοδα.

 

Μας παίζει άσχημα παιγνίδια ο καιρός,

χάσαμε τον ρυθμό στο αναμέτρημα.

Ο κόσμος έγινε άγριος, βλοσυρός

και μείναμε μεσοστρατίς στο ενδιαίτημα.

 

Ο ταλαιπωρημένος χρόνια στοχασμός

σκοντάφτει ανήμπορος σε κάθε κίνημα

κι ακολουθεί του κόσμου χαλασμός.

Κι όμως ήταν γενναίο το ξεκίνημα!

 

Πρώτη μέρα στο «Σπίτι Λογοτεχνίας Πάρου»,

6 Αυγούστου 2013 –

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top