Fractal

Ελεάννα Μαρτίνου: Η σύγχρονη φόρμα είναι τα φράκταλς

Συνέντευξη στον Διονύση Μαρίνο //

 

martinouΗ ζωγράφος Ελεάννα Μαρτίνου συνομιλεί ενεργά με την πόλη. Οι πίνακές της αποτελούν έναυσμα διαλόγου με το άστυ, αλλά και απαρχή δημιουργικής αναζήτησης μέσα από μορφές και τοπία. Μας μιλάει για τα project της που βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλά και για τα επικείμενα σχέδιά της.

 

Επικαλυπτόμενες γραμμές, ρευστές γεωμετρίες, συμπλέγματα χρωμάτων και υλικών. Πώς είναι ο κόσμος που βλέπει η Ελεάννα Μαρτίνου;

Με ενδιαφέρει το πλέγμα, ένα δίκτυο που συνενώνει φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους πράγματα. Με το ίντερνετ μπορούμε ταυτοχρόνως να έχουμε πολλές εικόνες και μιλώντας στο skype να επικοινωνούμε ζωντανά δημιουργώντας τον δικό μας χωροχρόνο.

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα «ελευθεριότητα» στον τρόπο που χρησιμοποιείς καθημερινά υλικά και τα εντάσεις στα έργα σου. Η καθημερινότητα λαμβάνει έναν αφομοιωτικό χαρακτήρα στον έργο σου.

Η ταχύτητα δύσκολα επιτρέπει να δώσει κανείς προσοχή στο καθημερινό. Αγαπημένη μου συνήθεια να χαζεύω τα μυρμήγκια και τις διαδρομές τους να διασταυρώνονται, όταν έχω την ευκαιρία. Επίσης, η ενέργεια, η σύνδεση και η σχέση μεταξύ πολύ διαφορετικών ανθρώπων.

eleanna2Η αστική σύλληψη στα έργα σου είναι ένα δυσδιάστατο φυλάκιο που ψάχνει την τρίτη του διάσταση. Τι συμβολίζει για σένα το αστικό τοπίο, οι σκληρές γραμμές μιας μεγαλούπολης που τρώει τις σάρκες της, αλλά παράλληλα ζει το όμορφο δράμα της;

Το αστικό σύμπλεγμα μεταφράζεται σε ήχους που απεικονίζονται σε χρωματισμένες επάλληλες γραμμές και επιφάνειες. Ένας περίπατος στο κέντρο της Αθήνας με ταξιδεύει. Προβάλλω πάνω της εικόνες όπως οι Φυλακές του Πιρανέζι ή ακόμη φανταστικούς χώρους από ταινίες επιστημονικής φαντασίας και δράσης, όπως το Μάτριξ. Μ᾽αρέσει να περπατάω μόνη μου και ν᾽ανακαλύπτω μικρομάγαζα ή στοές. Το εργαστήριο όπου δούλεψα το 2007 έως το 2009 ήταν παλιό κρατητήριο, στην οδό Νοταρά, ένας από τους χώρους του μεταπτυχιακού εικαστικών τεχνών πριν μεταφερθεί στην οδό Πειραιώς. Επίσης, η μπλε πολυκατοικία στην πλατεία Εξαρχείων. Ακόμη υπάρχουν θραύσματα από το μπλε χρώμα του Παπαλουκά στην ταράτσα. Ένα από τα έργα που δουλεύω εἰναι το Ariadne’s project, με φίλους εντός και εκτός συνόρων και περιλαμβάνει τη σύνδεση διαφορετικών τόπων και ανθρώπων μέσω διαδικτύου. Τα κατεστραμένα οδικά σήματα της Αθήνας είναι ένα από τα κομμάτια του παζλ και τα συγκεντρώνουμε σε μια ομάδα στο φέισμπουκ από το 2010. Επίσης, το ροζ τσιμεντένιο μίνι εκκλησάκι που κάποιος έφτιαξε με τα χεράκια του στην οδό Πατησίων είναι μία από τις πρόσφατες ανακαλύψεις.

Τι ενώνει, αν ενώνει τα πρόσωπα και τα τοπία στην τελευταία σου δουλειά; Από τη μια την έχουμε την οργάνωση και την καλλιτεχνική ευταξία ενός χάους και από την άλλη μια οπτική αναδόμησης πάνω σε πρόσωπα σημαντικών συγγραφέων, φιλοσόφων, ποιητών.

Η ενότητα Πρόσωπα/Τοπία αποτελεί σε μικρογραφία ένα δίκτυο που συνδέει σε επίπεδο ιδεών και αφήγησης το έργο των προσωπικοτήτων που συλλέγω, διαβασμένο και μεταφρασμένο σύμφωνα με την αίσθησή μου. Τα έργα είναι έτσι τοποθετημένα ώστε  να αποτελούν τις κουκίδες ενός δικτύου που εξακτινώνεται στο χώρο. Πρόκειται για μια προσωπική συλλογή ανθρώπων που με ενδιαφέρουν και βρίσκεται μόνο στην αρχή της. Επικεντρώνω πλέον σε γυναικείες προσωπικότητες δημιουργώντας τελικά ένα είδος γενεαλογικού δέντρου με αρχηγό τη γιαγιά μου. Ξεκίνησα με κέντρο τη γιαγιά μου και μετά επιλέγω άλλα μέλη, άλλα φυλλώματα και κλαδιά. Και όλα αυτά συνδέονται, περιπλέκονται, εμπλέκονται, συμπλέκονται. Τα πρόσωπα είναι τα σημεία σύνδεσης και διασταύρωσης του πλέγματος.

eleanna1Η φόρμα επιδέχεται συνεχών αλλαγών; Ή μήπως είναι άτοπο να μιλάμε για φόρμα σε έναν κόσμο σπαραγμένων συντεταγμένων;

Η σύγχρονη φόρμα είναι ίσως τα φράκταλς ενός υπολογιστή, και ο κατακερματισμός του υπαρκτού χώρου με μέσο επικοινωνίας τα κοινωνικά δίκτυα. Ένα είδος φόρμας είναι η κατάργησή της ή η επαναληπτικότητα ενός μοτίβου πολλές φορές, σαν το χορό ενός δερβίση που στρέφεται διαρκώς γύρω από τον εαυτό του.

Τα έργα σου συνομιλούν με το μεταμοντέρνο ρεύμα στη λογοτεχνία, με την εξαίσιο μινιμαλισμό της μουσικής, με το αστικό πλέγμα. Ποιες είναι οι δικές σου ρίζες και ποια η οπτική σου;

Έχω σπουδάσει κλασική μουσική στο ωδείο Αθηνών και ενδιαφέρομαι για τη σύνδεση ήχου και εικόνας. Τα μέσα και τα υλικά που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει είναι απεριόριστα. Η βασική ιδέα είναι αυτή που οδηγεί στην επιλογή του υλικού που την εξυπηρετεί. Προσωπικά, έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στη ζωγραφική με τέτοιο τρόπο ώστε οι δύο διαστάσεις να υπονοούν την τρίτη, ανεξάρτητα από το μέγεθος του έργου. Είναι πολύ πιο δύσκολο και θέλει αρκετή εμπειρία να μπορεί κανείς με ένα μικρών διαστάσεων έργο να οδηγείται σε ένα αποτέλεσμα. Εκεί ακριβώς έχει σημασία να βρίσκονται οι κατάλληλοι χώροι και οι μηχανισμοί που να είναι δεκτικοί σε μια καλλιτεχνική πρόταση ανεξάρτητα από το αν το έργο είναι ευπώλητο. Ειδικά από το 2008 και μετά στην Ελλάδα, επικρατούν αυστηρά τα οικονομικά κριτήρια για την έκθεση ενός έργου. Αυτὀ όμως δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση πως η καλλιτεχνική παραγωγή δεν υπάρχει. Ειδικά τώρα, αναγκαζόμαστε όλοι να πάρουμε θέση. Άλλο ο βιοπορισμός και άλλο η τέχνη. Και άλλο βέβαια η κριτική εκ του ασφαλούς από όσους παίρνουν ακόμη μόνιμο μισθό, έστω και μειωμένο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top