Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Προφήτες του μηδενός”
07/09/2016, 10:48 πμ

Ποίηση: “Προφήτες του μηδενός”

Γράφει ο Έκτωρ Πανταζής //

f16

 

 

«να φυλάγεσαι, λέω, τους αυτόχειρες που έγραφαν.»

ΤΖ.ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ-

 

 

Ιστορίες Για Τα Βαθιά

-οι ζώνες του κενού πνέουν στο πρόσωπό μας

-έχε το νού σου

Δίνει η ποίηση στα πιο προικισμένα παιδιά της την πιο ακριβή

κόλαση ισοβίως, γιατί τα πιο προικισμένα παιδιά της μόνο στην

ποίηση εμπιστεύονται, αυτή τη μισητή τους τροφό.

ποίηση Τεταραγμένη

(Είμαστε πεθαμένοι, θάψτε μας

σ ένα σοκάκι της ερήμου

με επίγραμμα ένα στίχο του Ομήρου

Μαζί με τις συλλογές μας κάψτε μας)

————-

Με τ’ αποφόρια από του Δάντη τα κολάσιμα

σύρει τη χαλύβδινη κουρτίνα της γης

βλέπει τί μάς κρύβει από το θάνατο

σε μια μελέτη με όλα τα γκάζια

στη μούρη της ζωής

αποσβολωμένος απόβλητος ως οι αγαπητοί του

της απόμερης ακτής (απόπερα)

η έρημος μεγαλώνει, στης ίριδας την κόγχη

 

ΑΚΑΝΘΑ ΣΤΟΝ ΚΑΝΘΟ *

Η σύνθεση είναι μια σύγχυση ρυθμών από ρύακες παντοειδείς. Μια ποίηση αν περιχαρακωθεί στα εθνικά όρια της γλώσσας και δεν συνομιλεί με τις άλλες και ειδικά τις πιο προχωρημένες γλώσσες, χάνει τους χυμούς της, αποστραγγίζεται, μαραίνεται κλείνεται στο περιθώριο γίνεται επαρχιακή, σβήνει. Ακόμα χειρότερο όμως είναι η ποίηση μιας χώρας, δηλ η ποίησή μας, να πάψει να συνομιλεί μέσα στην ίδια της τη γλώσσα. Πρέπει να γυρίσει πίσω, βαθιά στα δικά της νάματα, γιατί η γλώσσα των μεταφράσεων της στενεύουν το γλωσσικό ορίζοντα με την τυποποιημένη τους γλώσσα, της στερούν τις πηγές των χυμών που δεν είναι άλλο από τις δικές της ρίζες που βυθίζονται μακριά στην προϊστορία της, την ποίηση την αρχέγονη, τα γόνιμα χώματα και τις στάχτες ,το λίπασμά της, το μυστήριό της, τις ιδιαίτερες συγκινήσεις που φωλιάζουν στον αρχαίο της στίχο, στο ψαλτήρι, στην ψυχή της χώρας το δημοτικό τραγούδι, αυτό το κουρελάκι της τραγωδίας.

Βέβαια μια λογοτεχνία δεν μπορεί να ανθίζει παρά εκεί που ο λόγος κάνει υψηλό πυρετό και βυθίζεται στα συγκινησιακό υπόστρωμα της ζωής από πολύ κοντά από μακριά και από μέσα.

*

Η ποίηση σε δείκτες Ακούμε την ίδια λέξη αλλά με διαφορετικό τρόπο, απαίτηση να ξαναγίνει η ποίηση τα ίδιά της. Τα πράγματα είναι μολυσμένα από τον ήδη μολυσμένο περίγυρο και ξαναμολυσμένα από τη διαρκή επέκταση και ένταση της μόλυνσης. Η ποίηση, η γλώσσα, έχουν και αυτό το καθήκον της αποτοξίνωσης, του μολυσματικού ιστού καθαίρεση, και στο λόγο και στον κόσμο και στο πράγμα, η ακοή δεν είναι δεδομένη.

Το λ της ελευθερίας στη γλώσσα και στον ουρανίσκο, η άρνηση της ποίησης είναι σαν την αλλαγή κόμματος, πας δεξιότερα ή αριστερότερα, σαν να λέμε γίνεσαι αμεσοδημοκράτης, αλλά είναι και αιτία βάθους στη γλώσσα και της ποίησης. Το αρνητικό επί το έργο εισέρχεται στη λογοτεχνική και ποιητική σκέψη, η ποίηση ξεδιπλώνει πτυχές στο νοητικό ορίζοντα, μέσα στο δικό της Γολγοθά τα πράγματα συμβαίνουν σαν ναυάγια, ναυάγια και της γλώσσας, μας γνωρίζει τα πλάσματα του βυθού που περιβάλλουν τους ναυαγισμένους, αλλά μέσα στα βυθισμένα έχει και θησαυρούς.

για δύτες.

Σωτήριο μύθευμα το δοκίμιο ποίημα, διασωσμένη σάρκα του ποιήματος ξεβράστηκε στην ακτή, κι εδώ η επιφύλαξη στην ευχή, παρότι λόγω έλλειψης πίστης μπορεί καμιά φορά να δουν με διαύγεια.

Η επίθεση στην ποίηση δε μοιάζει καθόλου με το πλατωνικό εγχείρημα, είναι μια βαθιά διάθεση να την αρνηθεί ως ανεπαρκή τρόπο αλήθειας, όμως η ποίηση δεν επεξεργάζεται την αλήθεια ή την ακρίβεια, είναι τρόπος, είναι πρόσβαση στην ομορφιά, κι υπάρχει ποίηση ουσίας, αυθεντική της γλώσσας απορία. Το γλωσσικό και οι απορίες του δεν μπορούν να περιορίζονται σε μια γλώσσα, το βεβαιώνουν οι τόσες διαπολιτισμικές κινήσεις, το νεώτερο κόσμο βαστάνε στους ώμους κάποιες εκατοντάδες από κάθε γωνιά γενιά και γλώσσα και επιτήδευμα, μέρος τους είναι το λογοτεχνικό στερέωμα, και ιδού το ρώτημα.

CREDO

(Θέλουν να γνωρίσουν τα σκοτεινά ενώ στέκονται στον ήλιο) γονυκλισίες σε αρχαίες εκκλησίες, αν δεν πάμε στο βάθος της μιλιάς ποιός ν’ ακούσει, ποιόν θ’ ακούσεις, ιδού ορός αλήθειας και αίματος: (Με άλλα αυτιά για κάθε τι. Αυτή η υποχώρηση είναι για τα επί μέρους, στήνουμε αυτί, ακροαστικά στήθους. Ασκητική τάξη),“Ο κόσμος μου είναι η γλώσσα μου”, “Εκεί που η λέξη αποκόπτεται κανένα πράγμα δεν μπορεί να υπάρξει”, “Όσοι εξακολουθούν να νοιώθουν τη φρικίαση στις ακρώρειες είναι απόβλητοι. Ενώ στην αρχή ήταν πρώτοι”, δεν μπορούμε χωρίς τη γλώσσα (η λέξη προς και τον κόσμο) δόνηση έκσταση ένταση. (Στο βαθμό που η ποίηση κατεστάθη φενάκη, που σύρει την ακρόαση στον ποιητικό αυτισμό, είναι η γλώσσα που δίνει στο ακρόαμα δικαίωμα, δείκνυμι είναι αυτό). Η λέξη σαν μέρος του κόσμου, και σαν μαγνάδι του, το διάφανο αραχοΰφαντο δεν καλύπτει τη γύμνια, την αποκαλύπτει. Η λέξη σύρει το πράγμα μαζί της αφού το έχει συναντήσει εκεί που κρύβεται όπως το έσω βλέμμα.

 

τρυφερή είναι η λύπη

Το έσω ούς

ακούει τη σιωπή του είναι

το είναι με μιλά

σχίζει τ αυτιά

βλέπεις

*

μιλούσε η γούρνα το νερό

*

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top