Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / Συνεντεύξεις συγγραφέων / Νέοι Ποιητές της Θεσσαλονίκης -Ειρήνη Καραγιαννίδου: «Ποιητή, δρόμος δεν υπάρχει,τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας».
29/04/2015, 1:39 μμ

Νέοι Ποιητές της Θεσσαλονίκης -Ειρήνη Καραγιαννίδου: «Ποιητή, δρόμος δεν υπάρχει,τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας».

Συνέντευξη στην Κατερίνα Καριζώνη και στην Χλόη Κουτσουμπέλη

 

kar-Ποιητής γεννιέται κάποιος ή γίνεται; 

Πρέπει να γεννηθείς σαν ποιητής για να γίνεις ποιητής έπειτα από μια μακριά, απέραντη και υπολογισμένη κραιπάλη όλων των αισθήσεων.

 

-Από πού πηγάζει το ποίημα; Πού ενεδρεύει; Ποια είναι η διαδικασία εξόρυξης;

Γράφουμε για να υπάρχουμε; Ή γράφουμε άρα υπάρχουμε;Όλοι κουβαλάμε μνήμη και κάτι εσωτερικό που φτάνει κάποια στιγμή να περισσεύει.Έτσι σηκώνει μπαϊράκι, ανταρτεύει και πάει περίπατο.Όταν η στιγμή περάσει, γυρίζει η σελίδα και η ιστορία συνεχίζεται.

 

-Αυτονομείται ποτέ; Πότε ξεκινάει το ταξίδι του; 

“Caminante, no hay camino se hace camino al andar” Παραφράζοντας Antonio Machado,  “Ποιητή, δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας”. Το ποίημα δεν χάνει ποτέ την αυτονομία του, Το εγώ του ποιητή παραμένει αυτόνομο, η κούρσα δική του και ο αναγνώστης υπάρχει απλά ως συνοδηγός.

 

-Διδάσκεται η ποιητική τέχνη; 

Δεν φημίζεσαι για την καλή σου φωνή. Παρακολουθείς μαθήματα ορθοφωνίας και φωνητικής. Μαθαίνεις την τεχνική του πως να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες, αλλά στην σκάλα του Μιλάνο δεν θα σταθείς ποτέ, παρά μόνο για μια αναμνηστική φωτογραφία.

 

-Ο ποιητής όταν γράφει παραμένει στα όρια του εαυτού του; Ή γίνεται ένας άλλος; Και ποιος; 

Η τέχνη σημαίνει πάντα μια μεταμόρφωση. Ο ποιητής φορά κι ένα ακόμη πρόσωπο πέρα από το καθημερινό του όταν γράφει.  Και αυτό είναι το δύσκολο: Ο συνδυασμός αυτών των δύο προσώπων του ποιητή. Του καθημερινού και του άλλου, του μεταμορφωμένου και του φανταστικού, που μεταμορφώνει τα γεγονότα σε λόγια μιας συνείδησης που ξεπερνάει το άτομο και πάει βαθιά μέσα στον άνθρωπο εκεί που κατ’ εξοχήν λειτουργούν το όνειρο και τα μαγικά στοιχεία της πρωταρχικής μας ύπαρξης.

 

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ποιητή; 

Ο φόβος ότι θα αργήσει και ο φόβος ότι θα φτάσει πριν από όλους. Ο φόβος για τα σκυλιά για τα οποία του έχουν πει πως δεν δαγκώνουν. Ο φόβος ότι θα ζήσει υπερβολικά λίγο ή υπερβολικά πολύ ώστε να δει το βιβλίο του σε τιμή προσφοράς του ενός ευρώ σε κάποιο καλάθι παζαριού βιβλίων. Φόβος, “Οἱ φόβοι γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα…”

 

-Μπορεί η ποίηση να επουλώσει το τραύμα; 

Θίγοντας αυτόν τον “σωστικό” χαρακτήρα της ποίησης, παραβάλλω κάτι που έγραψε ο Μάριος Μαρκίδης : ” Βιάζονται Κύριέ μου να γράψουν ποιήματα για να γιατρευτούν δεν έπρεπε να βιάζονται

Βιάζονται Κύριέ μου να φύγουνε στις λέξεις […]”.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Σαν ένα καρυωτακικό “καταφύγιο που το φθονούμε”, γιατί παραδόξως και λογικά συνάμα, η επούλωση συμβαίνει όχι με την αποδρομή της, αλλά με την επιδείνωσή της.

 

-Τι γνώμη έχετε για την άποψη ότι τελικά η ποίηση είναι πάντα βιωματική; 

Σαφώς και το βίωμα είναι η αρχή κάθε δημιουργίας, όμως τι σημαίνει βιωματική ποίηση; Βιώματα είναι μόνο εκείνα που προέρχονται από την εμπειρία ή και οι φαντασιώσεις και οι ισχυρές πνευματικές καταστάσεις που ζει κάποιος στο τώρα; Δεν θα μπω λοιπόν σε κατηγοριοποίηση βιωματική ποίηση ή μη βιωματική. Αυτό δεν με ενδιαφέρει καθόλου, ούτε για την δική μου γραφή ούτε για κανενός άλλου· για το αν είναι βιωματικά, αυτοβιογραφικά ή φανταστικά. Δεν μετριούνται τα λογοτεχνήματα με τέτοιου είδους κατηγορίες. Αυτό που μετράει είναι το “δούναι” και η μόνη διάκριση που μπορώ να δεχτώ είναι εκείνη, ανάμεσα σε ποιήματα που αγγίζουν ή δεν αγγίζουν.

 

-Υπάρχει εμμονή σε κάποιο θέμα στα ποιήματά σας και αν ναι σε ποιο;

Εμμονές που παλεύουμε δια βίου. Ιδέες που δύσκολα μπορούμε να τις θεωρήσουμε ξεχωριστές και μη συμπλεκόμενες εξαρχής και μέχρι τέλους. Αυτές του έρωτα, του θανάτου, του πολέμου και της ειρήνης. Όχι της υποφαινόμενης, της άλλης.

 

-Ποια πιστεύετε ότι είναι η διαφορά ανάμεσα στην ποιητική και την πεζογραφική διαδικασία γραφής;

Εσωτερικά καμία. Και οι δυο μπορεί να υπάρξουν εξίσου δηλητήρια .

 

——

 

 Η Ειρήνη Καραγιαννίδου γεννήθηκε στη Δράμα το 1979. Σπούδασε νομική και ιστορία της τέχνης. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Η πρώτη της ποιητική συλλογή “Οι τέσσερις εποχές του [α]”κυκλοφόρησε το 2013 από τις εκδόσεις λογότεχνον.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , , , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top