Fractal

Ένα ποίημα: “Στην Μάνα του οίκου ευγηρίας”

Της Ειρήνης Ανδρέου //

 

[απ’ το βιβλίο “της ψυχής μου τα κομμάτια”]

 

Photo-0008

 

Στην Μάνα του οίκου ευγηρίας

 

Στην είσοδο ένας ολάνθιστος μπαξές

και μια φιγούρα απομεινάρι ανθρώπου

πίσω του αφήνει για πάντα τις χαρές

έχει επιτελέσει τον σκοπό του..

 

Μια πεταλούδα φλερτάρει ένα άνθος

την χαμένη της την νιότη της θυμίζει

στου χρόνου του ανελέητου το βάθος…

χαμογελά συγχρόνως και δακρύζει.

 

Στο μπράτσο ενός παιδιού της ακουμπά

το νέο της το σπίτι να γνωρίσει

και στην ψυχή της μια πληγή βαθιά..

ξέρει, εκεί της μέλλεται να σβήσει.

 

Σε μια μικρή βαλίτσα όλο το βιός της…

τι να τα κάνει τα χρυσά και τα στολίδια…

ρυτίδες χαρακιές στο πρόσωπό της

τα όνειρά της πεταμένα στα σκουπίδια.

 

Μα κάτω δεν τα βάζει ούτε τώρα…

μια ηρωίδα ήταν πάντα στη ζωή.

Ναι, τώρα είν’ η πιο μεγάλη ώρα

την μάχη της να δώσει την στερνή.

 

Γύρω της όλο ερείπια μορφές…

κάποια ζητά την μάνα της και κλαίει.

Πισωγυρίσματα του νου στο χθες,

τον πόνο πνίγει και στο παιδί της λέει:

 

“Να ‘ σαι καλά, να μην μου μαραζώνεις,

στο πρόσωπο του ίσως είδε ενοχές.

Να ντύνεσαι καλά, να μην κρυώνεις..

μη νοιάζεσαι, φίλες θα κάνω εδώ πολλές…

 

Μπορεί το σώμα της να’ χει γεράσει

μα στην καρδιά και στο μυαλό είναι παιδί.

Τον πλούτο της ψυχής δεν έχει χάσει.

“Φτιάξτε καφέ” ζητά το μέλλον τους να δει.

 

Μεμιάς οι γέροι όλοι γίνονται παιδιά,

ζητούν ν’ ακούσουν πάλι παραμύθια.

Σπίθες ανάβουν μες στα μάτια τα σβηστά

και ζωντανεύουν οι καρδιές μέσα στα στήθια.

 

Κι αυτή που ήξερε πάντα να δίνει,

τους ταξιδεύει, έστω, σε ψευδαισθήσεις.

Ποιός δεν το έκανε μες στης ζωής τη δίνη

κι’ έτσι ξύπνησε αισθήματα κι αισθήσεις;

 

Σαν είσαι νέος, στο μέλλον θα επενδύσεις..

έχεις τον χρόνο, δεν χάνεις την ελπίδα .

μα όταν φτάσει πια ο καιρός της δύσης

μετροφυλλάς του χθες τα ίδια και τα ίδια…

 

Μονάχα κάποιες Κυριακές η και γιορτές

την πόρτα με λαχτάρα ατενίζει

των σπλάχνων της οι λατρεμένες οι μορφές

ίσως φανούν… μόνο αυτό ελπίζει.

 

Απ το πρωί φοράει τα καλά της

με μια καρφίτσα το πέτο στολισμένο…

κι αν τύχει κι άδεια μείνει η αγκαλιά της

το μαξιλάρι της το ξέρει, το μουσκεμένο…

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top