Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Είναι κάποιες στιγμές…”
21/09/2016, 10:45 πμ

Διήγημα: “Είναι κάποιες στιγμές…”

Του Νίκου Τσούλια // *

 

DSC00225

 

Δεν ξέρω αν ο χρόνος είναι περισσότερο αντικειμενικός ή περισσότερο υποκειμενικός, δεν ξέρω αν ο χρόνος είναι συνεχής ή κβαντισμένος και κοκκώδης, δεν ξέρω τι σημαίνει ότι ο χρόνος είναι σχετικός και όχι απόλυτος, ότι είναι ενιαίος με τον χώρο. Ακόμα και όταν τα πορίσματα της επιστήμης και του ορθολογισμού για το σύμπαν σού καταθέτουν την κρατούσα θεωρία περί χρόνου, υπάρχει ένα μεγάλο κενό στο οποίο ο προσωπικός σου κόσμος προσλαμβάνει και εκφράζει τη δική του εικόνα σε σχέση με τον χρόνο με έναν τρόπο διαφορετικό.

Είναι κάποιες στιγμές που έχουν τέτοιο φορτίο που ισοδυναμεί με ό,τι μπορούν να κουβαλήσουν χρόνια και χρόνια πολλά, που δημιουργούν εξελίξεις και γεγονότα για όλους τους μελλοντικούς σου καιρούς, που καθορίζουν ακόμα και την ίδια τη ζωή σου. Πώς γεννιούνται αυτές οι στιγμές; Είναι δική σου υπόθεση ή τις φέρνουν οι καταστάσεις; Γιατί αυτές χρωματίζουν τόσο πολύ την εικόνα της ζωής σου, την ίδια σου την εικόνα;

Ατέλειωτες οι στιγμές της ζωής, άπειρες οι μικρές μονάδες του χρόνου που ζούμε, οι περισσότερες (σχεδόν όλες) αθροίζονται και τσουβαλιάζονται όλες μαζί, δεν ξεχωρίζουν, δεν σου δίνουν κάποια ιδιαίτερη γεύση. Μπορεί όμως δύο ή τρεις στιγμές να γίνουν οι συντελεστές δημιουργίας της ζωής σου και του εαυτού σου. Συνήθως μπορείς και τις προσδιορίζεις και τις έχεις φυλαχτό μνήμης και συνείδησης. Είναι η πρώτη θέα του παιδιού σου που σου αλλάζει τη ζωή, που νιώθεις πλέον τόσο διαφορετικό τον εαυτό σου από πριν, είναι το μεγαλείο της ζωής που το γεύεσαι ως συνδημιουργός, είναι που νιώθεις μικρός θεός. Είναι η επιστήμη που τελικά θα σπουδάσεις, είναι η στιγμή που θα ακούσεις την επιτυχία σου στις εισαγωγικές εξετάσεις, είναι το επάγγελμα που τελικά θα κάνεις και θα έχει την απαρχή του από τη στιγμή της πρόσληψης, είναι η γυναίκα (ή ο άντρας) που θα επιλέξεις και θα κάνεις μαζί της (του) το ταξίδι της ζωής και θα έχει την αφετηρία στην απόφαση εκείνης της στιγμής, είναι οι μεγάλες επιλογές της οικογένειας, των παιδιών σου, οικονομικές, κοινωνικές κλπ που επιλέγονται κάποιες συγκεκριμένες στιγμές.

Ωστόσο, πέραν τούτων των αιτιολογημένων στιγμών, είναι και κάποιες άλλες στιγμές που δε σου διαμορφώνουν μεν τον εξωτερικό κόσμο, αλλά φωλιάζουν στα πιο μύχια κοιτάσματα της σκέψης σου και τις έχεις πάντα στην πρώτη γραμμή του μυαλού σου και σου αγαλλιάζουν τη σκληρότητα και το ανούσιο της καθημερινότητας. Είναι κάποιες στιγμές που γίνονται εστίες φωλιάσματος στης ψυχής σου το εικονοστάσι, που τις αναλογίζεσαι χωρίς εξωτερική αιτία και σου προσφέρουν μια πνευματική ευφορία και σε εισάγουν σε μια παρθένα κοιλάδα συλλογισμών και στοχασμών, ασύντακτων και απίθανα ελεύθερων. Και είναι στιγμές που δε νομιμοποιούνται από τις εκδηλώσεις της ορατής ζωής σου. Και εδώ έγκειται το ξάφνιασμα που μάς κάνουν και το μεγαλείο που τόσο γενναιόδωρα μάς χαρίζουν.

Είναι τα μεγάλα ολοστρόγγυλα μάτια της μικρής τσιγγανοπούλας, της Παναγιάς, που μόλις καταφτάνω στο χωριό θα πάει να ντυθεί καλά και να στολιστεί και θα μου φέρει δώρα του περιβολιού, είναι το βλέμμα της, βλέμμα φοβερά εκφραστικό, γεννημένο από τις βασικές ανάγκες της ζωής και από τη φτώχεια, που σου κεντρίζει την απάθεια της υλικής ευμάρειας και σε οδηγεί σε έναν κόσμο ταπεινότητας. Είναι της σχολικής αίθουσας κάποιο περιστατικό, κάποια καλή στιγμή που αγκιστρώνεται στην ψυχή σου και την έχεις συνταξιδιώτη στον ατέρμονα προσωπικό στοχασμό σου. Είναι το σκίρτημα που νιώθεις στα μάτια μιας νέας κοπέλας, που σε πιάνει από το χέρι και σε οδηγεί στους πρώτους έρωτες, στα μονοπάτια της νιότης σου και σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι σε κοίταξε ερωτικά και γράφεις περγαμηνές για τον εαυτό σου στο φαντασιακό σου κόσμο και καμαρώνεις για τη ματιά που σου δώρισε, ανεξάρτητα αν ταλαντεύεσαι ανάμεσα στη φαντασίωση και στην πραγμάτωση.

Είναι το χάζεμα στης βροχής τη θέα, που σου γεννάει τόσους συλλογισμούς, μιας βροχής που είναι απομεινάρι στην επιφάνεια της σκέψης σου και έρχεται και επανέρχεται χωρίς λόγο και αιτία. Είναι οι συλλογισμοί που γεννήθηκαν σε εκείνη τη βροχή κάτω από τα πεύκα στο μικρό λόφο που αγνάντευε τη λίμνη, που ο ουρανός και η λίμνη είχαν «γίνει ένα», με της βροχής την ορμή να είναι το συνταίριασμά τους και έσυραν οι συλλογισμοί όλο το τοπίο πριν έλθει το νερό του ποταμού και γίνουν τα χωράφια μας λίμνη και έμειναν οι συλλογισμοί εκείνοι και απολιθωμένοι και ζωντανοί σαν να ήταν οι διαμεσολαβητές ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, σαν να μη μπορούσα να διατηρήσω της μνήμης τα στοιχεία από μόνα τους χωρίς εκείνη τη στιγμή της βροχής, σαν να τα γέννησε αυτή και να τα έκανε δικά της.

Είναι πολλές αυτές οι στιγμές, στιγμές ξεχωριστές, στιγμές που περιγελούν το χρόνο, στιγμές που γεμίζουν τη ζωή μας, στιγμές που κεντρίζουν το στοχασμό μας και πλάθεις γεγονότα και ερμηνείες χωρίς να τα διακρίνεις μεταξύ τους και έτσι δημιουργείς νέο – μυθικές εκδοχές για καθετί που σε απασχολεί, στιγμές που σε δημιουργούν και τις δημιουργείς, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ποιος έκανε την αρχή. Και εύχεσαι να έχεις πολλές τέτοιες στιγμές στη ζωή σου, για να παίρνει η ψυχή σου ανάσες στην έρημο της πεζότητας, στην έρημο του ξεφυλλίσματος του ημερολογίου που απλώς προσθέτει ημέρες αλλά όχι και νόημα.

 

DSC07321

 

* Ο Νίκος Τσούλιας είναι καθηγητής σε λύκειο. Έχει εκλεγεί πρόεδρος της ΟΛΜΕ τέσσερις φορές (1996 – 2003). Διδακτορικό στην Ειδική Αγωγή. Δύο βιβλία: “Σε πρώτο πρόσωπο” και «Παιδείας εγκώμιον».  Συνεργάστηκε με: «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» (1980 – 1986), «ΕΞΟΡΜΗΣΗ» (1988 – 1996) και “ΤΟ ΑΡΘΡΟ” (2010- σήμερα) καθώς και με αρκετά περιοδικά. (https://anthologio.wordpress.com/)

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top