Fractal

Διήγημα: “Είναι αγάπη να…”

Του Νίκου Ρούπα // *
 

 

f11

 

Βαθιά υπόκλιση… Αυλαία. Τέλος

Αγάπη είναι να κρατάς φυλαχτό στον κόρφο σου κάθε τι που σ’ έχει πληγώσει, και την πληγή που σου ’κανε να την φροντίζεις με περίσσια προσοχή, όχι για να την επουλώσεις μα για ν’ αφήνεις πάντα ένα μικρό κερί και μια φλογίτσα να τρεμοπαίζει στην ενδεχόμενη άπνοια της ψυχής σου. Είναι αγάπη, στις δύσκολες ώρες, στο δεν πάει πιο πέρα, στο να υιοθετείς λόγους αναζήτησης για μια καλύτερη μέρα κάθε που ανοίγεις το παράθυρό σου, και ν’ αφήνεις στη διαθήκη σου όλα σου τα κινητά κι ακίνητα βιώματα στα αλανιάρικα πετούμενα και τα πρόσωπα εκείνα που δεν πιάνονται φίλοι ποτέ, όσο κι αν τα ταΐσεις. Αγάπη είναι να ερωτεύεσαι ανέλπιστα, και να βάζεις στο εικονοστάσι του καθιστικού σου τους πρώην και νυν εραστών σου και να μη χάνεις ευκαιρία να εκθειάζεις τις καλοσύνες των πρώην σου. Αγάπη είναι η σπασμένη λόγχη, μια απαίσια λαβωματιά στα πλευρά σου που γίνεται αντίδωρο για το καλό όσων σε απαρνήθηκαν. Είναι το καλωσόρισμα των βροντωδών και άοσμων πορδών του ανέμου, η ανέχεια των προκλητικών μικρών νεαρών στην ακραία εμφάνισή τους στα μπαρ στις συναυλίες και στα σκοτεινά σοκάκια ώρες βραδινές. Ο βοριάς που φυσάει ακριβώς στις τέσσερις. Μια βολική βροχούλα από εκείνο το γκρι συννεφάκι που μας γύρισε τον κώλο του σε μια κρίσιμη ώρα όπου ξυλιασμένος περίμενες κάτω από το μπαλκόνι του καλού σου, πριν μεγαλώσει σε καταιγίδα, για να κλέψεις λίγη απ’ τη σκιά αυτής σου της αγάπη όπου νωχελικά κι απαθέστατα ακουμπά την αρίδα της στη πολυθρόνα κοιτώντας ειδήσεις. Είναι κι αυτό αγάπη.

Αγάπη είναι να χάνεις τα τραίνα προκειμένου να ταχυδρομήσεις ένα φιλάκι στον καλό σου, να ξεχνάς τα ψώνια σου στο χρεοκοπημένο μπακάλικο της γειτονιάς, να λησμονείς δήθεν τα γενέθλια του έρωτά σου και να θυμάσαι πάντα τις επετείους που σε αφορούν σε σχέση με εκείνον. Αγάπη είναι να μαζεύεις απ’ το δρόμο τα ψιλά πού ’πεσαν απ’ τα τρεμάμενα χεράκια της γριούλας και να της επιστρέφεις μαζί και το πορτοφόλι σου. Επίσης μπάτσοι σε χρέη τροχονόμου έξω από σχολεία, ο χύτης της γειτονιάς σε ρόλο φύλακα των υπολοίπων ή ο ένας κάποιος φίλος σου που προθυμοποιείται να συνεισφέρει δανεικά στη δύσκολη ώρα σου, αποτελούν μικρά αλλά εξαιρετικά δείγματα αγάπης. Αγάπη είναι να μπορείς να γίνεις ο θύτης για να οικτίρεις δήθεν αλλά χλευαστικά το θύμα σου. Να νοσταλγείς ό,τι δεν θα ’θελες να ξαναζήσεις. Να κάνεις τα κουσούρια σου ευαγγέλιο. Να ’σαι κάθε τρις και λίγο σταυροκοπούμενος του κυριακάτικου πρωινού εκκλησιάσματος, και στον μεσημεριάτικο υπνάκο σου με πουπουλένια πια τη συνείδηση, να ονειρεύεσαι αγερικά όλους τους ξευτιλισμένους από πόθο κακούς δράκοντες. Να ’σαι το παραμύθι εσύ! Να βιώνεις το δράμα τ’ αλλουνού και μάταια αλλά αλαφρωμένος να χτυπιέσαι που δεν βρήκε εσένα η συμφορά, είναι η αγάπη που επιφυλάσσουμε για το ακριβό μας τομάρι, τάζοντας στη συνέχεια σε θεούς κεριά με κέρματα. Αγάπη είναι να’ σαι αόμματος και να παρακαλείς τον θεό να σε συγχωρέσει. Να κατατρίβεσαι σε μύχιες επιθυμίες και πόθους πονηρούς και λάγνους και να προβαίνεις στο μετέπειτα σε δωρεές. Να στοχάζεσαι και ν’ ακούς μαζί την εξομολόγηση τ’ αλλουνού. Αυτό είναι αγάπη. Να ’σαι το πάθος και να διαλαλείς τον έρωτα παντού. Αγάπη είναι να βουτώ μες στον ίσκιο σου την 12ατη μεσημβρινή εκεί όπου δεν υπάρχει σκιά. Να σε αγκαλιάζω την ώρα που ανέμελα ακουμπάς ανάμεσα σε ρόδα κι ανεμώνες, στο λιβάδι γεμάτο ασφοδέλους στα Κύθηρα Σεπτέμβρη μήνα. Να, να να… Αγάπη είναι δίχως κόστος.

 

Αθήνα 2003

 

 

* Ο Νίκος Ρούπας γεννημένος στην Αθήνα και με καταγωγή από την Εύβοια, είναι μουσικός. Απ’ το 2002 ασχολείται εντατικά με τη μετάφραση ελληνικών αρχαιολογικών κειμένων στην αγγλική σε συνεργασία με πολλούς Έλληνες αρχαιολόγους. Κείμενά του έχουν εκδοθεί στο ArchaeologyMagazine of New York, καθώς και προσωπικές του αρθρογραφίες κατά το 2011-2012. Η αγάπη του τόσο για τη γλώσσα όσο και την ιστορία αυτής αποτελούν αναπόσπαστοι παράγοντες τόσο στις ποιητικές του απόπειρες, στα πεζά, όσο και στα διηγήματά του.

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top