Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / «Ό,τι διαιρείται χάνεται, λοιπόν, όπως η αγάπη»
18/05/2016, 1:55 μμ

«Ό,τι διαιρείται χάνεται, λοιπόν, όπως η αγάπη»

Γράφει η Εύα Μοδινού //

 

egw-to-mayroΚώστας Γ. Παπαγεωργίου, «Εγώ το μαύρο θα κρατάω έως θανάτου», Εκδόσεις «Κέδρος», 2016

 

Η νέα ποιητική συλλογή του Κώστα Παπαγεωργίου είναι ένα σύντομο εγχειρίδιο ανατομίας του σιωπηλού μόνιμου πόνου.

Των συναισθημάτων δηλαδή, που δεν εκφράζονται αλλά σχηματοποιούνται μέσα μας σαν μικρά ανάγλυφα μιας μνήμης αλύτρωτης.

Η ευαισθησία του ποιητή, χωρίς να υπερεκχειλίζει ποτέ, διατρέχει τα ποιήματα με τέτοιο τρόπο ώστε ν’ αποκρυσταλλώνεται σε μια πύκνωση οριακή.

Έτσι κάθε ποίημα δομείται σαν μια μαθηματική εξίσωση επίλυσης του ανέκφραστου, γιατί «έχει ανάγκη απόδειξης η ζωή∙ ο πόνος όχι αφού πονάει κανείς κι ερήμην της ζωής του.» Για ν’ αποδειχθεί στο τέλος ωστόσο, πως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν παρά μόνο όταν οι φιλόδοξοι λύτες υποχωρήσουν μπροστά στο μυστήριο του ανέκφραστου. Ίσως ούτε και τότε, αφού αυτό που μπορεί να ειπωθεί θα είναι πάντα ένα μέρος του όλου, η αλήθεια όπως θεάται και βιώνεται από τον καθένα μας ως δι’ εσόπτρου εν αινίγματι.[1]

Άλλωστε «δεν γίνεται στάθμη της λύπης να διακρίνεις στο σώμα ενός ανθρώπου∙ σε ξεγελάει καμιά φορά το εφήμερο λευκό του χιονιού πριν το άσπρο γίνει καθεστώς.»

Η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας όμως, ως μια γνώση που οδηγεί στην οδύνη, (κατά τον Εκκλησιαστή: ο προστιθείς γνώσιν προσθήσει άλγημα) τροφοδοτεί αέναα τη λύπη ώσπου να γίνει μια μόνιμη κατάσταση. Αυτήν τη λύπη ο Κώστας Παπαγεωργίου μετασχηματίζει σε ποίηση, αφού «η λύπη δεν υφαίνει ουράνιο τόξο αλλά τα χρώματα θερίζοντας συνθέτει ένα μεσίστιο γιατί που φτάνει δήθεν από μακριά επειδή ποτέ δεν έφυγε».

Θα μπορούσαμε να πούμε βέβαια πως η αγάπη μπορεί να γίνει το αντίδοτο της λύπης ή το αντίβαρο, αλλά ο ποιητής «αποδεικνύει» και πάλι πως η αγάπη, όταν δεν είναι κραταιά ως θάνατος, υπόκειται στη στρέβλωση του εγώ, διαιρούμενη μέσα σε διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες ώσπου μοιραία αποδυναμώνεται. « Ό,τι διαιρείται χάνεται λοιπόν όπως η αγάπη.»

Άραγε η οδύνη, με τη μεταφυσική προέκτασή της, σαν δεύτερη φύση μας, σαν μόνιμη νοσταλγία για τη χαμένη μας Εδέμ, είναι τελικά ο καταλύτης της ζωής;

Ή μήπως είναι μια σχεδία με την οποία ταξιδεύουμε στο μυστήριο του θανάτου;

Ο Κώστας Παπαγεωργίου με αυτήν τη σχεδία ταξιδεύει στη μνήμη, βαστώντας το μαύρο έως θανάτου, ιχνηλάτης αυτής της θαμπής ανεξερεύνητης σκιάς που η ζωή αφήνει πίσω της: της λύπης.

Γιατί «Ας όψεται το μαύρο αλάτι των δακρύων οι αλυκές του αθέατου της θέας το κάλπασμα στου βλέμματος το πίσω μέρος και τα βήματα που χωρίς νόημα πια διανύουν ένα εδώ ασυνάρτητο.»[2]

 

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου

 

_______________________________

[1] Ά επιστολή Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους.

[2] Όλοι οι στίχοι του κειμένου που παρατίθενται σε εισαγωγικά είναι από τη συλλογή του Κ. Γ. Παπαγεωργίου «Εγώ το μαύρο θα κρατάω έως θανάτου».

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top