Fractal

Διήγημα: “Εγώ και η ξενιτεμένη πριγκίπισσα της Τροίας”

Της Ευαγγελίας Γραμμένου // *

 

 

 

Εψές το βράδυ, άκουσα πάλι φωνές. Ήρθε ο Έκτορας, ο αγαπημένος μου. Όχι ο Αχιλλέας, ο Αχαιός, ο Άλλος, ο ξένος. Κι έτσι, όπως μίλαγε με την ερωτευμένη του γυναίκα, με λυγισμένους τους ώμους από το χρέος το βαρύ, με ρώτησε άξαφνα, αν ήξερα εγώ η Ελληνίδα, τι απέγινε άραγε η μικρότερη αδερφή, η Πολυξένη.

Στην Ιλιάδα καμιά αναφορά δεν γίνεται για αυτή, μόνο στα Ελληνιστικά χρόνια, στα Κύπρια έπη, στο Ιλίου Πέρσις και στην Εκάβη του Ευριπίδη. Μια εκδοχή αναφέρει ότι ο Πηλείδης την ερωτεύτηκε και έφυγε μαζί της, εγκαταλείποντας τον πόλεμο για το χατίρι της.

Ταξίδεψα λοιπόν μέσα στον χρόνο, πίσω, στο Ίλιον, τη νύχτα εκείνη….

Ο ήρωας Αχιλλέας, την ποθεί με τον έρωτα ενός μελλοθάνατου και ακόμα πιο πολύ, ίσως, γιατί θέλει να ξεγελάσει τη μοίρα του. Εκείνα τα πρώτα λεπτά που την αντίκρισε, πήρε την αντιηρωική απόφαση να γίνει αγρότης στη Φθία και οικογενειάρχης. Η ξένη η βασιλοπούλα είναι το εισιτήριό του για να γλιτώσει απ’ το αναπόφευκτο. Και κείνη; Η Πολυξένη;

Η μικρότερη κόρη του Πρίαμου, με την μάντισσα Κασσάνδρα να μονοπωλεί το ενδιαφέρον -και τον φόβο- για τις φοβερές μαντείες της, με τον Έκτορα να σηκώνει στους έμορφούς του ώμους όλο το Ίλιον, μεγαλώνει παράμερα, μόνη και δίχως την ασφυκτική πίεση της Τιμής. Παρθένα, τρομαγμένη, με τον ίσκιο του θανάτου και της καταστροφής, κάνει την αποκοτιά να φύγει με τον όμορφο Αχιλλέα, κρυφά. Οι χρόνοι περνούνε και τη βλέπω, στη νέα της πατρίδα, μητέρα, γιαγιά, να ζει μια ήσυχη ζωή, ξεχασμένη και ξεχνώντας.

Όμως η μνήμη είναι σώμα και πονά, και οι θύμησες, όσο κι αν καταχωνιάζονται στο μπαούλο, κάποτε εξεγείρονται και γυρεύουνε εκδίκηση. Και δεν ησυχάζουν αν δεν το καταφέρουν.

Η Πολυξένη η ξένη, είναι πια ελεύθερη από την δική μου πένα. Μπορεί να συνεχίσει όπως θέλει.

Ίσως ξανανταμώσουμε…

 

 

Πέμπτη 24 Μαΐου 2017

 

 

* Η Ευαγγελία Γραμμένου είναι Φιλόλογος και μεταπτυχιακή υπότροφος στο τμήμα Δημιουργικής γραφής του ΕΑΠ. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή “Με τη σελάνα στο κόκκινο” και ετοιμάζει τη δεύτερη. Είναι εν ενεργεία εκπαιδευτικός και το μότο της είναι ” ζην ποιητικώς”. Μέσα από τη διαδικασία της γραφής της δίνεται η ψευδαίσθηση ότι αλλάζει και το σύμπαν γύρω της. Αν ο Σάντσο Πάντσα γέρασε και πέθανε ο Δον Κιχώτης sempre vive!

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top