Διήγημα: «Εγώ, η θαλασσινή»
Της Ανδρομάχης Κομνού // *
Εγώ η θαλασσινή, των απλωμένων γαλάζιων, των γλάρων συνοδοιπόρος, του Ποσειδώνα νύφη με ξέπλεκα μαλλιά-δίχτυα, των δελφινιών φιλί και του καρχαρία δόντι, ξεβράστηκα μια μέρα που τα σύννεφα ταξίδευαν μ’ απλωμένες φτερούγες και τα κύματα βογκούσαν μ’ έναν μακρόσυρτο ήχο ετοιμόγεννης φάλαινας, υπόκωφο και τρομακτικό, στις ακτές του Tromso. Κουρελιασμένη και μισόγυμνη με πέταξαν στα βράχια που σαν μαχαίρια έκοψαν την ουρά μου από το υπόλοιπο σώμα. Έμεινα μέρες πολλές εκεί περιμένοντας μάταια να φανεί ο πρίγκιπας που ερωτεύεται την γοργόνα, [όπως στα παραμύθια που λέγαμε μεταξύ μας εγώ και οι άλλες κάτω βαθιά στα ανήλιαγα νερά, κρυφά από το μάτι το προστακτικό του Πελαγαίου και από τα πρόστυχα αυτιά των πλοκαμοφόρων κυπατζήδων του] καμιά ψυχή ωστόσο περιπλανώμενη, μοναχική η ψυχοπονιάρα δεν φαινόταν να αναγνωρίζει αυτή την ακτή, πόσο μάλλον να την έχει περπατήσει. Μόνο κάτι περίεργα πουλιά που ποτέ μου δεν τα είχα ξαναδεί με κόκκινο ράμφος και κόκκινα πόδια [μετά έμαθα πως τα ‘λεγαν Φρατέρκουλα] ερχόταν και καθόταν δίπλα μου [μάλλον με είχαν συνηθίσει] στην αρχή διστακτικά και μετά πιο συχνά, μέχρι που στο τέλος άρχισαν να μου αφήνουν ωμά ψάρια δίπλα στο στόμα νοιώθοντας την αδυναμία μου και την παραίτησή μου. Βέβαια όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι και εδώ όλη αυτή η δύσκολη κατάσταση ομολογουμένως σωματικά και ψυχικά στο διττό της νόμισμα μου επέτρεψε να ονειρεύομαι και να σκέφτομαι…
Το θαλασσινό νερό δεν μπορούσε να διώξει από τη μια την δίψα μου αλλά, από την άλλη σπάζοντας πάνω στα βράχια με δρόσιζε και δεν άφηνε το δέρμα μου να ξεραθεί… Δεν ξέρω, υποθέτω πως δεν πέρασε πολύς καιρός -ίσα μέχρι να στεγνώσει εντελώς η γλώσσα – που μέσα σε μια αδιευκρίνιστη κατάσταση ζωής και θανάτου ένοιωσα πως στη θέση της ουράς είχα βγάλει ανθρώπινα πόδια…, έτσι περιέργως ξυπνώντας λοιπόν από όλο αυτό το λήθαργο τόλμησα να σηκωθώ, και για πρώτη φορά στη θαλασσινή ζωή μου να κάνω τα πρώτα μου βήματα … Ποιά εσωτερική δύναμη ορθώθηκε και μετουσιώθηκε σε θέληση; Άγνωστη, δική μου; Σημασία έχει πως ξύπνησα, πως σηκώθηκα, πως περπάτησα.
Αποχαιρέτησα τους φίλους μου και σωτήρες, τις μικρές μου καλόγριες,[η επιστημονική ονομασία του γένους Fratercula είναι μεσαιωνική λατινική, και προέρχεται από το frater «αδελφός (μοναχός)», της οποίας χρησιμοποιείται το υποκοριστικό μέσω της κατάληξης -ula. Η ακριβής απόδοση του όρου είναι «μικρή αδελφή (μοναχή)» και παραπέμπει στο χαρακτηριστικό ασπρόμαυρο παρουσιαστικό του πτηνού, που θυμίζει «καλόγρια»] και το λιγοστό αλλά πολύ ουσιαστικό φαγητό τους, και βήμα το βήμα εισχώρησα στο εσωτερικό μιας χώρας που πρώτη φορά έβλεπα με πράσινα δένδρα ψηλά, με νερά κρυσταλλένια, με ήχους πουλιών και πατήματα ζώων που με μάγεψαν… Περπάτησα… σιγά, απαλά, αθόρυβα, όπως ταιριάζει στο χνώτο του δάσους με την προσοχή στραμμένη σε κάθε συνάντηση με το αναπάντεχο … …Πέρασε καιρός…. Κάποτε, στο βάθος ενός ξέφωτου, εκεί που με έβγαλαν τα βήματα, είδα μια καμινάδα να καπνίζει… και όσο περισσότερο πλησίαζα άρχισα να διακρίνω ότι υπάρχει κι ένα άλλο είδος ζωής, ένα κατάλυμα,- για κουρασμένα βήματα θλιμμένες συνειδήσεις- που από μέσα ακουγόταν τραγούδια και μουσικές… Όσο πλησίαζα τόσο περισσότερο διέκρινα φωνές ανθρώπων και γέλια και χαρές και χαμόγελα λες κι είχαν στερέψει της πηγής οι πόνοι, το δάκρυ, οι αποχαιρετισμοί. Ζω, εδώ τώρα πια… έχω αφήσει τη βαθιά θάλασσα, τους γλάρους και τα δελφίνια, τώρα παρέα μου είναι τα βαθιά φυλλώματα, τα ζαρκάδια, οι λίμνες, ο ήλιος του μεσονυκτίου. Νοιώθω γαλήνη, στην ελευθερία του αέρα όταν σκορπιέται και χαϊδεύει το πρόσωπό μου, νοιώθω ηρεμία όταν κοιτάζω το φώς να εισχωρεί στις σκιές της ψυχής μου…
Υ.Σ. Καμιά φορά – για να ‘μαι ειλικρινής- ξεφεύγει μια στο τόσο μια ματιά φαντασίας στο πελαγίσιο παρελθόν μου, και στέκομαι εκεί για λίγο παγώνοντας τη στιγμή σα φόρο τιμής σε ό,τι έζησα μαζί του….
* H Ανδρομάχη Κομνού γεννήθηκε και ζει στο Βόλο. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και σαν ραδιοφωνική παραγωγός από το 1993 στον Θεσσαλία fm, Δημοτική Ραδιοφωνία Βόλου και Ακρόαμα -Planet. Είναι ραδ. παραγωγός του Poets -radio.net. Γράφει ποίηση και πεζό λόγο.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ο ατυχής βίος της ανθρωπότητας
Γράφει η Λίλια Τσούβα // Χλόη Κουτσουμπέλη «Ο βοηθός του κ. Κλάιν», εκδ. Μελάνι, σελ. 214 Καφκικό περιβάλλον, ανατριχίλα αστυνομικού μυθιστορήματος, διαρκές σασπένς και φιλοσοφική διάθεση. Το μυθιστόρημα της Χλόης Κουτσουμπέλη «Ο βοηθός του κυρίου Κλάιν» αποδεικνύεται μυθιστόρημα
Περισσότερα -
Ποίημα: “Στις ακτές του Chesapeake”
Της Λίας Σιώμου // ON THE CHESAPEAKE SHORES Abandoned little house on the Chesapeake shores The wind blowing through the wooden, rotten shutters The sea breeze softly blending with the dust Covering the
Περισσότερα -
To what if του Γαλλικού φασισμού
Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας // Καρίμ Αμελάλ «Μπλέ άσπρο μαύρο», εκδ. Πόλις, σελ. 448 Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες λογοτεχνικές εμπνεύσεις είναι αυτή που βασίζονται σε διάφορα what if. Τι θα συνέβαινε εάν η ροή της ιστορίας και κάποια γεγονότα
Περισσότερα -
Δύο ποιήματα
Γράφει ο Ηλίας Οικονομόπουλος // Δύο ποιήματα (1) Μέτρα τις μέρες που φεύγουν στα κατώφλια των σπιτιών, νιώσε το φεγγάρι που ανθίζει πάνω στα νυχτερινά λουλούδια, ξεδίψασε στον ποταμό που αργοκυλάει σπρώχνοντας κουρασμένα τ’
Περισσότερα -
Διήγημα: “Δέκα”
Γράφει ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος // * Δέκα μέρες που έφυγε η Kim για την Πράγα, κι άλλες τόσες να γυρίσει· αν γυρίσει, πίσω. Το γνωστό πηγαινέλα· για να μη γίνει ποτέ το ‘θα δούμε’, ένα σκέτο ‘ναι’. Δέκα μέρες
Περισσότερα -
Ιωάννα Καρυστιάνη: “Το γράψιμο είναι μια άσκηση μνήμης”
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // Ως σκιτσογράφο την γνώρισα την Ιωάννα. Στο περιοδικό “Εικόνες” πριν από μια δεκαετία. Κάποιοι άλλοι, όμως την έζησαν στο Πολυτεχνείο ως σύμβολο. Ο “καλόγερος” έλεγαν. Και την ακολουθούσαν. ‘Ολους τους φρόντιζε. Έτσι γενναία,
Περισσότερα -
☆ «Ρασόμον. Η εκδοχή της αλογόμυγας». Μια αριστουργηματική επίδειξη σκηνικής επάρκειας στο Θέατρο 104.
Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα // * Η απόλυτη επί σκηνής ποιητική μυσταγωγία, όπου ενεργοποιείται το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου (της διαίσθησης) χωρίς να σβήνει εντελώς το αριστερό ημισφαίριο (της λογικής, για τους δεξιόχειρες). Μια ιδιότυπη κρεμαστή γέφυρα συνδέει
Περισσότερα
