Fractal

«Εδώ δεν υπάρχει άσυλο». Πράξη Τρίτη: «Τα Jetz» + Video

Επιμέλεια: Γιάννης Παναγόπουλος //

 

Τo Fractal και οι δημιουργοί του: «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο», θα πορευτούν μαζί ως η στιγμή που το φιλμ τους κάνει πρεμιέρα σε αίθουσες.  Αυτή την εβδομάδα ο παραγωγός – σεναριογράφος της ταινίας γράφει για την ιδιαίτερη σχέση του με τους συντελεστές της ταινίας που γυρνά. It’s only Rock ‘n Roll babe!

Ο Νίκος Χανιωτης έχει αναλάβει τη διεύθυνση φωτογραφίας της ταινίας.

Ο Νίκος Χανιωτης έχει αναλάβει τη διεύθυνση φωτογραφίας της ταινίας.

 

>> Κάντε “κλικ” εδώ για να ακούσετε εδώ το μουσικό θέμα της ταινίας >>

 

Οι Ded City Jetz live

Οι Ded City Jetz live

«Τα Jetz»

Από τον Θανάση Γιαννόπουλο.

Είναι Μάιος του 2007 και έχουμε πιάσει πρώτη θέση, σαρδέλες μπροστά στη σκηνή του Gagarin 205, είναι εκείνο το φοβερό τριήμερο της επανεμφάνισης (μετά από 20 χρόνια) των Last Drive –δυο μέρες ήταν να παίξουν, αλλά ο κόσμος ήθελε κι άλλο -εμείς όμως δεν έχουμε έρθει μόνο γι’ αυτούς. Πριν καμιά βδομάδα έχω γνωριστεί, μέσω του blog μου ως συνήθως, με τον Νίκο Χανιώτη, πρώην μπασίστα των Ονειροπαγίδα και νυν των Ded City Jetz, αυτοί λοιπόν θ’ ανοίξουν τους Last Drive κι έχω μια περιέργεια να τους δω. Βγαίνουν στη σκηνή με τρομερή διάθεση –δεν είναι και λίγο να ανοίγεις κάποια από τα ινδάλματά σου… Για να μην τα πολυλογώ –από εκείνο το βράδυ γίνομαι φανατικός των Ded City Jetz κι αρχίζω να κάνω κολλητή παρέα με τον Νίκο («dances like a man on a holly mission», όπως λέει ο leader του συγκροτήματος Πέρυ Παγώνης) Χανιώτη. Στο συγκρότημα παίζει κιθάρα κι ο Βασίλης («the sexiest man on earth» σύμφωνα με τον Πέρυ) Ζερβακάκης –ο οποίος πέρα από σέξι είναι και φοβερό άτομο.

Όταν ξεκινάει να στήνεται το συνεργείο του «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο» συνηθίζουμε να συναντιόμαστε με τον Μιχάλη Καφαντάρη (τον σκηνοθέτη) στην Ακαδημία Πλάτωνος, κοντά στο γραφείο του. Εκεί μένει κι ο Χανιώτης, έρχεται κι αυτός σε κάποια από τις συναντήσεις –ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που ο Νίκος γνωρίστηκε με τον Μιχάλη. Στις δυο κουβέντες που άλλαξαν μεταξύ τους βρέθηκαν με κοινά ενδιαφέροντα, στη μισή ώρα έγιναν φίλοι, στο μήνα πάνω σκέφτονταν να νοικιάσουν σπίτι μαζί! Θα μιλούσαμε για ένα ονειρικό λαβ στόρι αν και οι δυο τους δεν είχαν μακροχρόνιες σχέσεις! Ο Χανιώτης έχει κάνει σχολή κινηματογράφου και δουλεύει επαγγελματικά σαν φωτογράφος –τι πιο λογικό λοιπόν από το να του ζητήσουμε να αναλάβει τη διεύθυνση φωτογραφίας της ταινίας; Είπε «να το σκεφτώ», του εξηγήσαμε οτι δεν τον έπαιρνε γιατί, εκτός των άλλων, και οι τρεις μέναμε σε σπίτια των οποίων ο αριθμός είναι 9! (Σημείωση: από τότε, ο Νίκος και ο Μιχάλης έχουν αλλάξει σπίτια –αλλά πάλι σε νούμερο 9 μένουν –τι σου λέει αυτό;)

Ο σέξυ Βασίλης Ζερβακάκης

Ο σέξυ Βασίλης Ζερβακάκης

Όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα (μετά εκείνο το καταπληκτικό βιντεοκλίπ για το «No Asylym here» το τραγούδι των τίτλων που έγραψε ο Κώστας Μάστορης) με πήρε τηλέφωνο ο Ζερβακάκης για να μου πει πόσο γουστάρει αυτό που κάνουμε. «Δεν έρχεσαι στο γύρισμα;» προτείνω. «Μετά χαράς», λέει ο Βασίλης.

Στο πρώτο μας γύρισμα ανακάλυψα δυο πράγματα:

1) Οτι ο Μιχάλης με το Νίκο βρίσκονται με κλειστά μάτια –σκέφτεται ο ένας και κινηματογραφεί ο άλλος χωρίς ν΄ αλλάξουν κουβέντα, λένε και κάτι τρομακτικά του στυλ: «το πήρες έτσι;» «το ‘χω» και γελάνε όταν τους ρωτάω: «ποιο πράγμα ρε παιδιά»;

2) Χωρίς Ζερβακάκη γύρισμα δεν γίνεται –ο άνθρωπος δεν είναι απλά φροντιστής (και κάμεραμαν και φωτιστής και ό,τι άλλο χρειαστεί), είναι η βαλβίδα ασφαλείας του συνεργείου. Σ΄ εκείνο το πρώτο γύρισμα, όταν όλα πήγαν στραβά κι όλοι ήμασταν έτοιμοι να απελπιστούμε, εμφανίστηκε από το πουθενά ο Βασίλης με μια σακούλα φωνάζοντας: «παγωτάκι παιδιά;» Και, πίστεψέ με, ποτέ δεν τα παρατάς μετά από ένα παγωτάκι…

Ο Νίκος, πέρα από τη διεύθυνση φωτογραφίας είναι και ο βασικός κάμεραμαν –ο Μιχάλης με τον Γιάννη Χαριτίδη (τον μοντέρ) λένε ότι μετά από τόσες ώρες γυρίσματος δεν έχουν βρει ακόμα πλάνο του που να είναι για πέταμα. Αυτό είναι σημαντικό για μια «ψαχτείτε για ψιλά μπας και βγει το γύρισμα» παραγωγή, αλλά για μένα το σημαντικότερο είναι κάτι άλλο: Ένα μεσημέρι, πριν κάνα τριάρι χρόνια, καθόμαστε σε μια πλατεία με το Νίκο και τον Μιχάλη. Έχουμε υποστεί ένα ακόμα κήρυγμα περί του πόσο ακατανόητα για τον κόσμο είναι αυτά που θέλουμε να κάνουμε –αυτά τα κηρύγματα έχουν τη συνήθη κατάληξη: «’ντάξει, ρε παιδιά, να σας ελεήσουμε, τέλος πάντων, αφού θέλετε να κάνετε το όνειρό σας, αλλά μη περιμένετε να το δει κανένας αυτό που θα γυρίσετε». Είμαστε σίγουροι οτι κάνουν λάθος, αλλά για να το αποδείξουμε πρέπει να φτιάξουμε την ταινία. Πώς όμως; Μόνοι –χωρίς στήριξη από κάποια εταιρεία; Με τι μέσα; Ο Νίκος δεν έχει μιλήσει σε όλη τη διάρκεια του κηρύγματος, ακούει σιωπηλός εμένα και το Μιχάλη να αραδιάζουμε δυσκολίες κι όταν τελειώνουμε, βγάζει το πακέτο του, μας κερνάει τσιγάρο και λέει: «Όλα αυτά είναι μαλακίες –το θέμα είναι αν θέλουμε να το κάνουμε. Θέλουμε; Θα γίνει! Κάντε τσιγάρο».

Αυτός είναι ο Νίκος, λέει λίγα, έχει δίκιο –εντάξει, δεν είναι μονολιθικός κι απόλυτος –ας πούμε, πριν κάνα χρόνο σταμάτησε τα Άσσος φίλτρο που κάπνιζε και πλέον παίρνει καπνό. Άσσος. Αγοράζει και φιλτράκια έξτρα.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top