Fractal
Home / ΣΙΝΕΜΑ / «Εδώ δεν υπάρχει άσυλο». Πράξη πρώτη. Κείμενο και βίντεο – τρέιλερ του φιλμ.
18/09/2014, 12:23 μμ

«Εδώ δεν υπάρχει άσυλο». Πράξη πρώτη. Κείμενο και βίντεο – τρέιλερ του φιλμ.

Επιμέλεια: Γιάννης Παναγόπουλος //

 

-Τo Fractal και οι δημιουργοί του: «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο», θα πορευτούν μαζί ως η στιγμή που το φιλμ τους κάνει πρεμιέρα σε αίθουσες. Σήμερα ανεβάζουμε το πρώτο (μεγάλης διάρκειας) τρέιλερ της ταινίας.

Δείτε το εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=k0M-OR0I_Ck

 

2film

«Πειραγμένη» φωτογραφία με μέλη από το κάστ αλλά και τους δημιουργούς του «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο».

 

– Ο Θανάσης Γιαννόπουλος παραγωγός και σεναριογράφος της ταινίας «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» παρέκλινε της αποστολής του, να μας ενημερώνει από το μέτωπο των γυρισμάτων. Πριν γίνει αυτό, νιώθει την ανάγκη να επιστρέψει στα βασικά. Σημειολογεί στις απόψεις ενός από τους ήρωες του, του Νίκου Νικολαίδη. Ο τελευταίος είναι σαν να κυκλοφορεί ανάμεσα στο κάστ του φίλμ τις στιγμές των γυρισμάτων του…

 

«Βάλε και μια βροχή για ατμόσφαιρα»

Από τον Θανάση Γιαννόπουλο

 

«Πάντα πίστευα, ότι για να δημιουργηθεί μια όμορφη σχέση, πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπάρχει ο έρωτας, αλλά πιο σημαντικό κι απ’ αυτό είναι να υπάρχει μια δυνατή σχέση φιλίας παράλληλα μ’ αυτή τη συνωμοτική αίσθηση ότι “μια συμμορία γεννιέται.” Τότε υπάρχει περίπτωση να γεννηθεί και μια όμορφη ταινία.

Αυτό λοιπόν που αγαπώ πιο πολύ στο σινεμά είναι αυτές οι ολοκληρωτικά απελπισμένες σχέσεις, απελπισμένες, γιατί όλοι ξέρουμε ότι θα πεθάνουν με το τέλος της ταινίας και την δραπέτευση των φίλων μου ηθοποιών και των ηρώων που δημιουργήσαμε, απ’ το βασίλειο της πραγματικότητας προς το βασίλειο τής αιώνιας (24 καρέ το δευτερόλεπτο) κίνησης».

Το παραπάνω απόσπασμα από ένα παλιό κείμενο του Νίκου Νικολαϊδη με τίτλο «Αγαπώ το Σινεμά» είναι η πληρέστερη σύνοψη της ιστορίας που έχει να κάνει με τη δημιουργία της ταινίας «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο» -μιας ιστορίας στην οποία είχα την τύχη να συμμετάσχω.

Τα καλά παιδιά αυτού του site μού ζήτησαν να γράψω κάποια κείμενα («γύρω στις 500 λέξεις το καθένα», είπαν) για να αποτυπώσω τη διαδρομή αυτής της ταινίας μέχρι τη μέρα που θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες –δεν είναι καθόλου τυχαίο το οτι επέλεξα, οι πρώτες 100 λέξεις του πρώτου κειμένου να ανήκουν στο Νικολαϊδη. Επειδή, κάθε τι που οικοδομείται, πατάει σε κάποιες βάσεις (κι αν δε με πιστεύεις, ρώτα το φιλαράκο τον Κάρολο Μαρξ) –μια από τις βάσεις της ταινίας είναι ο Νικολαϊδης. Χωρίς βάσεις τα οικοδομήματα γκρεμίζονται, ακόμα περισσότερο, χωρίς βάσεις τα οικοδομήματα δεν χτίζονται καν. Διότι πού στο διάολο να χτίσεις –στον αέρα;

Οι ταινίες του Νικολαϊδη καθόρισαν πολλούς από τη γενιά μου και αυτές οι ταινίες ήταν ένας δίαυλος συνεννόησης με το Μιχάλη Καφαντάρη, το σκηνοθέτη τού «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Βλέπεις, εγώ είχα μια ιδέα για το κατά πού πρέπει να πάει το πράγμα (μονολεκτικά αυτό ονομάζεται: σενάριο), κι ο Μιχάλης έπρεπε να φροντίσει για τη μεταφορά του πράγματος κι ακόμα περισσότερο έπρεπε να φροντίσει ώστε το πράγμα να μη σπάσει, να μη χαλάσει, να μην ξεφτίσει στη διαδρομή. Τελικά, έκανε πολύ περισσότερα –δηλαδή πήρε το πράγμα από τα χέρια μου, το διέλυσε και το ξαναέστησε, ώστε να φτάσει στον προορισμό του καλύτερο απ΄ ότι το φανταζόμουν. Συνεννοηθήκαμε; Και με το παραπάνω. Γιατί αγαπάμε και οι δυο τον Νικολαϊδη κι όταν ήθελα να του περιγράψω πώς φανταζόμουν μια σκηνή τού το έλεγα με αναφορές σε εκείνες τις ταινίες –«θυμάσαι τη σκηνή με τον ξανθό χαφιέ στη Συμμορία; Αυτή κλέβω εδώ» Κι όταν εκείνος ήθελε να μου ζητήσει να φτιάξω τους διαλόγους κάποιας σκηνής, τηλεφωνούσε –«έλα φίλε, θέλω έναν voice over διάλογο Βάλεϊ-Σπυριδάκη από “Περίπολο” είσαι μέσα;» Όχι ότι θα βρεις μέσα στην ταινία κάποια σκηνή που θα σου θυμίζει το ξυλοφόρτωμα του ξανθού από τη “Συμμορία”, ούτε ισχυρίζομαι ότι μπορώ να γράψω διαλόγους που να θυμίζουν εκείνους τού Νικολαϊδη –αλλά αυτή ήταν η βάση της συνεννόησής μας με το Μιχάλη. Κι ακόμα –όταν κάναμε εξωτερικό γύρισμα και άρχιζε να βρέχει, αντί να σιχτιρίσουμε την ατυχία μας, γελάγαμε και λέγαμε ταυτόχρονα: «έτσι ρε συ –βάλε και μια βροχή για ατμόσφαιρα».

Και οι άνθρωποι του Νικολαϊδη ήταν αυτοί που μας στήριξαν για να ξεκινήσουμε και να προχωρήσουμε την ταινία. Με πολλούς τρόπους. Από το «σας γουστάρω γιατί κάνετε το δικό σας χωρίς να σας νοιάζει τι λένε οι άλλοι –έτσι έκανε κι ο Νίκος», μέχρι τις κάμερες που μας δάνειζαν για τα γυρίσματα, τους χώρους που μας έδωσαν για να ζήσουμε τους δικούς μας μύθους…

Δεν έκανα όλη αυτή την αναφορά στο Νικολαϊδη και τους ανθρώπους του για να πω απλώς ένα «ευχαριστώ» -το έκανα γιατί μου αρέσει να ξεκινάω από τις βάσεις. Και για να εξηγήσω την άποψή μου ότι αυτή θα είναι μια φοβερή ταινία- επειδή είχαμε καλή παρέα στο ξεκίνημα και στη συνέχεια, η παρέα έγινε ακόμα καλύτερη.

«Και η ταινία; H ταινία μάς έδωσε ωραίο ταξίδι. Xωρίς αυτή δεν θα βγαίναμε στο δρόμο!» Νίκος Νικολαϊδης.

 

Η Όλια Λαζαρίδου στη διάρκεια γυρισμάτων της ταινίας.

Η Όλια Λαζαρίδου στη διάρκεια γυρισμάτων της ταινίας.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top