Fractal

«Εδώ δεν υπάρχει άσυλο». Πράξη δεύτερη. Μια, πρώτη, γνωριμία με το καστ της ταινίας.

Επιμέλεια: Γιάννης Παναγόπουλος //

 

Τo Fractal και οι δημιουργοί του: «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο», θα πορευτούν μαζί ως η στιγμή που το φιλμ τους κάνει πρεμιέρα σε αίθουσες.  Αυτή την  εβδομάδα ο παραγωγός – σεναριογράφος  της ταινίας μιλά για τον σκηνοθέτη του Μιχάλη Καφαντάρη. Και περνά από υψηλή ανάλυση τα δάκρια δύο από των πρωταγωνιστριών του.  Άραγε θα καταφέρει ν’ αποδώσει τη «σκηνή»;

 

φωτο 1

Ο σκηνοθέτης Μιχάλης Καφαντάρης

 

 

«Με πόσες μπαμπελούλες καθαρίζουμε;»

Από τον Θανάση Γιαννόπουλο.

 

Το γύρισμα έχει τελειώσει, μαζεύουμε… Ο Μιχάλης κοιτάζει τις μπότες του που κουβαλάνε 10 κιλά χώμα. «Τις κράταγα για τα γυρίσματα, για γούρι, τώρα νομίζω ήρθε η ώρα να τις πετάξω», λέει. «Σίγουρα;» τον ρωτάω. «Τελειώσαμε φίλε», χαμογελάει.

Έτσι έκλεινε το τελευταίο μου post από την καταγραφή των γυρισμάτων τού «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο» στο blog της ταινίας. Θυμάμαι ότι, καμιά ώρα μετά τη δημοσίευση, μού έστειλε μήνυμα η Βάσω Καμαράτου (η μια από τις πρωταγωνίστριες της ταινίας). «Μας τσάκισες», μου έγραφε, «έχω λιώσει στο κλάμα». Το να κάνεις τη Βάσω να κλάψει είναι εύκολο –όσο εύκολο είναι να κάνεις στάχτη ένα δέντρο με το βλέμμα σου… Εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, η Βάσω έχει τόση ψυχή μέσα της που θα ήταν αρκετή για να αναστήσει ολόκληρο το 1ο Νεκροταφείο (και το μισό 2ο) αλλά, διάβολε, αυτό που θαύμαζα πάντα σε αυτή είναι ο τσαμπουκάς της, η ακατέργαστη δύναμη που βγάζει στην ερμηνεία της (σε βαθμό να αναγκάζομαι να κοιτάζω αλλού όταν παίζει κάποια βίαια σκηνή επειδή τρομάζω). Τις μέρες που ακολούθησαν την ολοκλήρωση των γυρισμάτων βρεθήκαμε με τη Βάσω και τη Βιργινία Κλαστάδα (τη σύντροφό της και επίσης πρωταγωνίστρια στην ταινία) –«κοιτάζαμε το τελευταίο ποστ, ήταν κι εκείνη η φωτογραφία –και κλαίγαμε παρέα», μου έλεγαν. «Τι θα γίνει τώρα δηλαδή; Δεν θα κάνουμε κάτι άλλο;» Κάπως έτσι είναι η ομάδα του «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο». Θα ξεκινήσω από σήμερα να τους προλογίζω –όχι για άλλο λόγο, παρά για να τεκμηριώσω την άποψή μου ότι συνταρακτικοί άνθρωποι κάνουν συνταρακτικές ταινίες.

Με τον Μιχάλη Καφαντάρη γνωριζόμασταν μέσω των blogs μας. Αλληλοδιαβαζόμασταν. Ροκενρολάς ο Μιχάλης –ήρθαμε πιο κοντά όταν είχε λιώσει στο γέλιο με μια αφήγησή μου για το ’80, όπου, σε μια συναυλία των Blue Jeans, την ώρα που τα παιδιά αρχίσανε να παίζουν Gene Vincent, Eddie Cochran και τέτοια, ακούστηκε από το κοινό η μνημειώδης ατάκα: «μάγκες –τώρα ούτε με 10 μπαμπελούλες δεν καθαρίζετε». Όσο έψαχνα για σκηνοθέτη, είχα κοιτάξει παντού αλλού εκτός από δίπλα μου. Ευτυχώς η γυναίκα μου η Βάσω δεν έχει την πρεσβυωπία μου και μια μέρα είπε: «Τι ψάχνουμε για σκηνοθέτη; Ο Μιχάλης από το “Ένοχο Παρελθόν” δεν έχει κάνει μουσικό ντοκιμαντέρ;» Είχε κάνει όντως –το Greeceland, ένα ντοκιμαντέρ για το ελληνικό ροκ εν ρολ! Βρεθήκαμε, ο Μιχάλης γούσταρε το θέμα της ταινίας, περάσαμε μαζί και χώρια από 40 κύματα μέχρι να ξεκινήσουμε. Ο Μιχάλης είναι ζωγράφος (της Καλών Τεχνών). Δηλαδή, βλέπει εικόνες μέσα στο κεφάλι του και τις ανασυνθέτει στο κάθε γύρισμα. Είναι ο άνθρωπος που θέλεις να πιεις μπύρες μαζί του μέχρι τελικής πτώσεως –αυτό όμως εκτός γυρίσματος. Όταν κάνει γύρισμα, αν τύχει να μην είσαι άμεσα εμπλεκόμενος καλύτερα να μην πέσεις πάνω του. Θα σε βρίσει, θα σου ζητήσει συγνώμη και θα σε ξαναβρίσει στο καπάκι: «τώρα έχουμε δουλειά φύγε από δω ρε μαλάκα –συγνώμη φίλε αλλά καταλαβαίνεις, είναι δύσκολα τα πράγματα –άντε γαμήσου τώρα». Δεν ξέρω πώς πάνε τα πράγματα σε άλλα γυρίσματα, με άλλους σκηνοθέτες, όμως στη δική μας ιστορία όλοι γουστάρουν τον Μιχάλη. Όχι επειδή είναι ωραίος στην παρέα για μπύρες, αλλά επειδή έχουν δει πλάνα από τα γυρίσματα. Κι επειδή νιώθουν κάτι όταν κάνουν γύρισμα μαζί του, δεν ξέρω τι είναι αυτό το «κάτι» αλλά εκείνοι το ξέρουν. Κι ο Μιχάλης αγαπάει το συνεργείο του και τους ηθοποιούς και τα μέλη των συγκροτημάτων (τα οποία αντιμετωπίζει σαν ηθοποιούς κι όχι σαν απλούς συνεντευξιαζόμενους). «Αφού είναι ωραίος, πρέπει να τον βγάλουμε κι ωραίο στην ταινία –αλλιώς είμαστε ξεφτίλες», συνηθίζει να λέει για τα μέλη των συγκροτημάτων.

Κοιτάζω τον μετρητή –ήδη έχω ξεπεράσει τις 500 λέξεις που μου ζήτησαν τα καλά παιδιά αυτού του site και είμαι ακόμα στον σκηνοθέτη. Αναγκαστικά λοιπόν αυτή η παρουσίαση θα γίνει σε συνέχειες… Αξίζει τον κόπο. Άλλωστε, άρχισα το κείμενο με ένα μικρό ψέμα –βλέπεις, το τελευταίο μου post από την καταγραφή των γυρισμάτων έκλεινε με αυτή εδώ τη φράση:

Τελειώσαμε.. Ή τώρα αρχίζουμε, όπως το δει κανείς…

 

Τα γυρίσματα της ταινίας έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί. Σύντομα θ’ αρχίσει η τεχνική της επεξεργασία.

Τα γυρίσματα της ταινίας έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί. Σύντομα θ’ αρχίσει η τεχνική της επεξεργασία.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top