Fractal

19 Ιουλίου – Εντγκάρ Ντεγκά

Eπιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα //

 

Ο  Εντγκάρ Ντεγκά, γεννημένος σαν σήμερα το 1834, ήταν Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης και χαράκτης, από τους σημαντικότερους του 19ου αι. Θεωρείται από τους θεμελιωτές του Ιμπρεσιονισμού, μολονότι ο ίδιος απέρριπτε τον όρο και προτιμούσε να αποκαλείται ρεαλιστής. Ήταν σπουδαίος σχεδιαστής και δεξιοτέχνης στην απόδοση της κίνησης, όπως φαίνεται στους πίνακές του με θέματα τον χορό (περισσότερα από τα μισά έργα του απεικονίζουν χορεύτριες), τις ιπποδρομίες και τα γυναικεία γυμνά. Οι προσωπογραφίες του είναι αξιοπρόσεκτες για την απόδοση του σύνθετου ψυχισμού του εικονιζομένου και της ανθρώπινης απομόνωσης.

 

 

Στα 21 του, μετά από ολιγόχρονες σπουδές νομικής, μπαίνει στη Σχολή Καλών Τεχνών και παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής.Το 1859 ανοίγει ατελιέ και τρία χρόνια μετά γνωρίζει τον Εντουάρ Μανέ, κι επηρεασμένος εντάσσεται στον Ιμπρεσσιονισμό. Το 1880 κερδίζει τον σεβασμό και την καταξίωση όλου του παριζιάνικου καλλιτεχνικού κόσμου. Αναγνωρισμένος ως αυθεντία της κινούμενης ανθρώπινης μορφής ήταν κυρίως γνωστός για τις χορεύτριες του, που τις απεικόνισε σε πίνακες, χαρακτικά και γλυπτά σε μπρούντζο. Το 1881 εξέθεσε το πρώτο γλυπτό του, “τη χορεύτρια δεκατεσσάρων ετών” (Σάο Πάολο, Museu de Arte), που το ακολούθησαν ένα πλήθος μικρά κέρινα προπλάσματα .

Για τον τρόπο απόδοσης της κίνησης ο Ντεγκά μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος της κινηματογραφικής τεχνικής. Στους πίνακές του βρίσκουμε την αυθεντικότητα της απεικόνισης, που είναι «κομμένη» συχνά, τη διαδοχικότητα των διαφόρων πλάνων, την κινητικότητα του χώρου, η οποία επιτυγχάνεται με την εισαγωγή σε ζιγκ-ζαγκ πλάγιων γωνιών.. Η συνθετική τάση του είναι να συλλάβει το στιγμιότυπο, ότι πιο εφήμερο και φευγαλέο υπάρχει στην πραγματικότητα, φθάνοντας έτσι σε αποτελέσματα εκπληκτικά μοντέρνα, σχεδόν κινηματογραφικά.

Καθώς η όρασή του χειροτέρευε, στράφηκε προς τη γλυπτική και τα παστέλ, που δεν απαιτούσαν οξεία όραση. Το 1908 η όρασή του χειροτερεύει και σταματά οριστικά να ασχολείται με την τέχνη. Του κάνουν έξωση από το σπίτι του, και παρά το γεγονός ότι βρέθηκε καινούργιο στούντιο, αυτός συνέχισε να τριγυρνά στους δρόμους του Παρισιού. Τέσσερα χρόνια μετά, το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Νέα Υόρκη) αγοράζει το έργο του “Μπαλαρίνες” ξοδεύοντας ποσό αστρονομικό για την εποχή, και μάλιστα για ιμπρεσιονιστικό πίνακα.

Το 1917 πεθαίνει στο Παρίσι, στις 27 Σεπτεμβρίου, σε ηλικία 83 ετών. Τη σορό του συνοδεύουν, μεταξύ άλλων, ο Κλωντ Μονέ κι ο Ζαν Λουΐ Φορέν.

‘Εχει πει:

 

• Η Τέχνη είναι πάθος. Δεν την παντρεύεσαι νόμιμα. Την βιάζεις.

• Όλοι έχουν ταλέντο στα είκοσι πέντε. Το δύσκολο είναι να το έχεις στα πενήντα.

• Μόνο όταν δεν ξέρει πια ο καλλιτέχνης τι κάνει, κάνει καλά πράγματα.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top