Fractal

Δύο ποιήματα

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

 

Δεν έκλεψα ποτέ μου.
Ήμουν πάντα
Ένας συνεργάσιμος άνθρωπος
Παρόλο που μου συνέθλιψαν
Τα δάχτυλα
Ανόητες ενστάσεις
Σε δίκες πικρές
Όποτε έβαζα το χέρι
Να ορκιστώ
Τα δάχτυλά μου λιγόστευαν
Επίπονη κατάσταση
Αναίμακτη πάραυτα
Να χαϊδεύεις το βαμβάκι
Και να φεύγεις
Με ξυραφιές στα χέρια.

 

~ • ~

 

Γεννήθηκε μια ημέρα
-την λες και μέρα
της μεγάλης απόφασης-
προβάλλοντας στο φως
πρώτα το ένα μάτι
αποσβολωμένο έχασκε
στην ήβη
μη ξέροντας τι να κάνει
να δώσει μια
βγαίνοντας στον κόσμο
ή να τυφλωθεί
και να χαθεί για πάντα.
Κορώνα γράμματα το ‘παιξε
και άντεξε
μια να κλείνει τα βλέφαρα
οσμιζόμενη τον κίνδυνο
του χαμού
και μια να τα ‘χει ορθάνοιχτα
κάνοντας πως βλέπει τα πάντα
ακόμα και τις χαραγματιές στο στήθος
κάθε που περνούσε αυτούς τους βάλτους
με τις καλαμιές
τις σάρκες της έσκιζε
κανείς δεν το κατάλαβε
μέχρι που πέθανε
κι αναγκάστηκαν να την γδύσουν
και να της βάλουν τα καλά της
τότε μόνο
καταλάβανε πως γεννήθηκε
την ημέρα του μεγάλου πόνου.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top