Fractal
Home / Η μουσική μέσα τους / Dreamline. Ένα συγκρότημα που δεν θα δεις ποτέ «ζωντανά» κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς *
15/04/2015, 6:07 μμ

Dreamline. Ένα συγκρότημα που δεν θα δεις ποτέ «ζωντανά» κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς *

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

dreamline_here_and_gone_cover_layers

 

Είναι μία κουβέντα που έγινε συνέντευξη. Και πριν από αυτό, ήταν σκόρπιες ηχογραφήσεις από δεκάδες πρόβες που συγκεντρώθηκαν για να γίνουν – μόνο – άλμπουμ βινυλίου. Όταν ο Γιώργος Κουλούρης, μπασίστας, εκτός των άλλων, και των θρυλικών South Of No North, είπε: «Θα ήθελα να έρθεις σπίτι. Να ακούσεις κάτι που ετοιμαζόμαστε να κυκλοφορήσουμε ως Dreamline και μόνο αν σου αρέσει να μιλήσουμε δημόσια γι’ αυτό» δεν φανταζόμουν πως θα συναντιόμουν με ένα ακουστικό θαύμα. Το «Here and Gone» των Dreamline είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που θα «σερβίρει» η αγγλόφωνη ελληνική σκηνή στο κοινό της την χρονιά που τρέχει. Με τον Γιώργο Κουλούρη περάσαμε χρόνο ξαπλωμένοι στο χαλί του λίβινγκ–ρουμ του μιλώντας για το χτες, το σήμερα και τις «ελλειπτικές» προσδοκίες του γύρω από τους Dreamline. Ενός μουσικού γκρουπ που η σχέση του με την παραδοσιακή έννοια του όρου είναι εντελώς αλλόκοτη.

 

* Το άλμπουμ: «Here and Gone» των Dreamline έχει 11 τραγούδια. Τους ζητήσαμε να μας «παραχωρήσουν» ένα. Το έκαναν.  Λέγεται: «The Snake».  Ακούστε το:

 

 

 

– Ετοιμάζεστε να κυκλοφορήσετε άλμπουμ βινυλίου. Πότε ξεκινήσατε τις ηχογραφήσεις του;

– Μπορεί να ακουστεί περίεργο αλλά, αν δοκιμάζαμε να επιστρέψουμε στην πρώτη πρόβα που κάναμε, θα έπρεπε να επιστρέψουμε κάπου στις αρχές της χιλιετίας. Όταν μαζί με τον Φοίβο (ντράμερ των South Of No North) και τον Κώστα τον Κούζα, που έπαιξε πλήκτρα στους Metro Decay και τους Not Metro Decay, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που θα ονομάζαμε περισσότερο μουσική έρευνα μακριά από οτιδήποτε στημένο και όχι συγκρότημα. Και οι τρεις είχαμε την ανάγκη να παίξουμε μουσική μόνο για τη μουσική. Το όνομα εκείνου του σχήματος ήταν Parasagas. Δεν μας άκουσε ποτέ κανένας, αλλά εμείς θεωρήσαμε πως μέσα του ανακαλύπταμε τη χαρά της μουσικής δημιουργίας. Και αυτό δεν ήταν καθόλου μα καθόλου λίγο.

 

– Οι Parasagas ήταν ένα σχήμα που έμεινε σε αυτό που οι μουσικοί ονομάζουν «τζαμάρισμα»;

– Δεν θα το έλεγα αυτό. Πηγαίναμε στο στούντιο, παίζαμε ελεύθερα και, όταν αισθανόμασταν πως ερμηνευτικά φτάναμε σε εκείνη τη στιγμή που αισθανόμασταν πως μουσική και αισθήσεις γίνονταν «ένα», αρχίζαμε να ηχογραφούμε. Εκείνη η εποχή μάς άφησε εκατοντάδες ηχογραφημένες ιδέες. Κάποια στιγμή, τον Μάιο του 1999 ηχογραφήσαμε το πρώτο μας c.d. Και το λέω έτσι γιατί γνωρίζαμε πως τα κομμάτια του ήταν αποτέλεσμα δουλειάς συγκροτήματος, όχι προϊόντα αυτοσχεδιασμού. Σε εκείνες τις ηχογραφήσεις θυμάμαι πως παίζαμε μουσική με τις ώρες και όταν φωνάζαμε στον ηχολήπτη «κλειδώσαμε», εννοούσαμε πως εκείνη ακριβώς τη στιγμή υπήρχε μουσική δημιουργία που έπρεπε να ηχογραφηθεί. Οι Parasagas ήταν η βάση των Dreamline. Μίας μπάντας που δεν βρέθηκε ποτέ στον ίδιο χρόνο.

 

– Τι εννοείς;

– Όλο εκείνο το υλικό που ηχογραφήθηκε κάποτε από εμάς τους τρεις πολλά χρόνια αργότερα, στις αρχές του 2013, το δώσαμε στον Θάνο τον Βαβαρούτα. Έναν υπέροχο μουσικό που ηχογραφεί με το όνομα Housework. Από τις ημέρες που είχαμε αρχίσει να γράφουμε εκείνο το υλικό έως την ημέρα που του δώσαμε τα κομμάτια μας, η τεχνολογία είχε «ξεφύγει». Μπορούσαμε να επέμβουμε στα c.d. που είχαμε ηχογραφήσει πριν μία, και βάλε, δεκαετία. Ο Housework καλλιτεχνικά ήταν ο άνθρωπος που ψάχναμε χρόνια. Στη συνάντησή του μαζί μας θεωρήσαμε πως είχαμε βρει τον τέλειο κιθαρίστα – τραγουδιστή – στιχουργό – παραγωγό για το συγκρότημα. Και το λέω συγκρότημα, γιατί θεωρώ πως όλοι όσοι συμμετέχουν στους Dreamline το έκαναν με τον ίδιο τρόπο που θα το έκαναν σε μία μπάντα. Παίξαμε μουσική, απλώς η δουλειά του Housework ηχογραφήθηκε σε άλλον χρόνο. Οι Parasagas ηχογράφησαν από τον Μάιο του 1999 έως το 2002. Βρέθηκαν επίσης δύο φορές στη διάρκεια του 2005. Πρέπει να ηχογραφήσαμε κάπου 25 φορές. Δεν ξέρω ακριβώς πόσα κομμάτια είχαμε βγάλει. Μπορεί να ήταν περισσότερα από 200. Όλα ήταν ινστρουμένταλ. Όλα περιείχαν αυτό που επιδιώκαμε. Μία ελεύθερη σχέση με τη μουσική.

 

20150408_144240_8_bestshot

 

– Σε πόσα αντίτυπα θα κυκλοφορήσει το άλμπουμ των Dreamline;

– Σε 500. Ονειρεύομαι πως κάθε ένα από αυτά θα φτάσουν σε ανθρώπους που πραγματικά ακούνε μουσική. Οι Dreamline δεν θα παίξουν ποτέ λάιβ. Και ένας από τους λόγους έχει να κάνει με το γεγονός πως είναι αδύνατο να αναπαράγουμε τη μουσική μας το ίδιο – ή και καλύτερα – από το άλμπουμ. Όμως, μπορούν να ακουστούν. Ισως με τον τρόπο που κάποτε ακούγαμε μουσική. Θυμάμαι πως όταν ήμουν πιτσιρικάς, γνώριζα πως δεν υπήρχε περίπτωση να δω τα συγκροτήματα που άκουγα ζωντανά. Έβαζα τους δίσκους τους στο πικ–απ, άκουγα τη μουσική και φανταζόμουν πράγματα. Θεωρώ πως ακόμα και σήμερα ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει το ίδιο. Να αγοράσει ένα άλμπουμ βινυλίου και να το ευχαριστηθεί σαν μία αυτοτελή ιστορία.

 

– Θυμάσαι ποιο ήταν το άλμπουμ που σε καθόρισε ηχητικά;

– Ναι. Ήταν το Rattus Norvegicus των Stranglers. Το άκουγα 30 φορές τη μέρα, το ακούω ακόμα και σήμερα.

 

– Ξέρεις, το άλμπουμ σας, αν θα μπορούσα να το περιγράψω με λίγες λέξεις, θα έλεγα πως είναι: μοντέρνο, αστικό, μπλουζ. Ποια άποψη έχεις για τον ήχο σας;

– Θα σου απαντήσω αλλά πριν θέλω να πω μία μικρή ιστορία. Στείλαμε το υλικό των Dreamline σε φίλο που δεν είναι Έλληνας, είναι ηλικιακά μεγάλος, ακούει κλασική μουσική και ζει στη Νέα Υόρκη. Άκουσε το άλμπουμ και μας είπε πως είναι ένας πολύ καλός τζαζ δίσκος. Αυτός ο δίσκος χωρά πολλές απόψεις γύρω από τον ήχο του. Για μένα είναι η εξέλιξη, το dark-wave με στοιχεία progressive και ambient ήχων. Θεωρώ επίσης πως έχει υπέροχους στίχους. Τους διάβασα και ξέρω πολύ καλά γιατί το λέω αυτό.

 

– Οι South Of No North ήταν μία από τις σημαντικότερες αθηναϊκές μπάντες τη δεκαετία του ’80 κι εσύ ήσουν μπασίστας τους. Πώς σου φαίνεται το ενδιαφέρον, που δείχνουν για τα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80, άνθρωποι που εκείνη την περίοδο δεν είχαν καν γεννηθεί;

– Νομίζω πως την δεκαετία του ’80 η μουσική συνδυάστηκε με μία τεράστια έκρηξη. Ξαφνικά δημιουργήθηκαν νέα ηχητικά είδη. Κάποιος που άκουγε punk, μπορούσε να ακούσει και post–punk ταυτόχρονα, την ίδια εποχή. Παράλληλα, από παντού έσκαγαν φοβερές δουλειές συγκροτημάτων που ασχολούνταν με το Electro, το New Wave ή ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Όλο αυτό το πράγμα συνεχίστηκε, έστω και αναιμικά, μέχρι τη δεκαετία του ’90. Σήμερα, έτσι όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τη φάση, η εποχή της δημιουργίας είναι σαν να περνά μια κρίση ταυτότητας. Και, ίσως, αυτός είναι ο λόγος που πολλοί άνθρωποι κοιτούν προς τα πίσω.

 

– Οι South Of No North υπάρχει περίπτωση να επανασυνδεθούν;

– Όχι. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γίνει αυτό.

 

– Μπορείς να θυμηθείς δύο στιγμές, μία που θα έχει να κάνει με τους Dreamline και μία με τους South Of No North, που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

– Με τους Dreamline σίγουρα είναι οι στιγμές που συναντιόμασταν με τον Ηousework κάθε φορά που εκείνος έφερνε ολοκληρωμένα κομμάτια. Μιλάμε για έναν αξιόλογο και ιδιόρρυθμο μουσικό. Του δίναμε τις ηχογραφήσεις που είχαμε κάνει κάποτε κι εκείνος επέστρεφε με τραγούδια, που δεν πιστεύαμε τον τρόπο που επέλεγε να δουλεύει πάνω τους. Με τους South Of No North δεν θα ξεχάσω την εμφάνιση μας στο Gagarin, το 2003. Ήταν μία ονειρική στιγμή. Είχε πολύ κόσμο που γνώριζε τα τραγούδια μας, που μας δέχονταν γι’ αυτό που ήμασταν. Είχαμε κάνει πολλές πρόβες πριν το λάιβ. Είμαστε σίγουροι για τον ήχο μας. Κοιτώντας από τη σκηνή τον κόσμο που είχε έρθει να μας ακούσει, είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Ήταν κάτι που παρόμοιό του δεν είχα ζήσει ποτέ πριν.

 

– Τι σκέφτεσαι για το box που κυκλοφόρησε πρόσφατα και περιέχει τη δισκογραφία σας αλλά και έξτρα υλικό από τους South OF No North;

– Πως χαίρομαι γι’ αυτό, αν και το όλο πράγμα πέρασε από διάφορες περιπέτειες. Η Dead Scarlet είναι αποτέλεσμα της αγάπης της για το συγκρότημα. Το κουτί των South Of No North είναι κάτι που συζητάγαμε για πολύ καιρό. Και η κυκλοφορία του στάθηκε αποτρεπτική σε άλλους ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με το συγκρότημα, ούτε ζήτησαν την άδειά του να κυκλοφορήσουν δουλειές που ηχογράφησε στο παρελθόν.

* Το άλμπουμ: «Here and Gone» των Dreamline έχει 11 τραγούδια. Τους ζητήσαμε να μας «παραχωρήσουν» ένα. Το έκαναν. Λέγεται: «The Snake». Ακούστε το.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top