Fractal
Home / ΘΕΑΤΡΟ / Δημήτρης Βερύκιος: «Χωρίς όνειρο δεν υπάρχει ζωή».
04/06/2015, 11:48 μμ

Δημήτρης Βερύκιος: «Χωρίς όνειρο δεν υπάρχει ζωή».

Από τον Δημήτρη Νάκη //

 

Κατανόηση και συμπόνοια, το κλειδί τού σήμερα και τού χτες. Αυτή είναι μία συνέντευξη με τον Δημήτρη Βερύκιο για την παράστασή του «Το όνειρο ενός γελοίου», που ανεβαίνει στο Θέατρο Βαφείο με συμμετοχή της Ευτυχίας Δημητρακοπούλου, σε σκηνοθεσία Τάκη Χρυσικάκου.

 

ver4

 

Ο Δημήτρης Βερύκιος έχει φοιτήσει στη Δραματική Σχολή του Ε. Χατζίκου. Έχει σπουδάσει, επίσης, σκηνοθεσία στο Centro Cinematografico e Televisivo di Roma, καθώς και Διοίκηση και Οικονομία Επιχειρήσεων. Στο θέατρο έχει πολυάριθμες συμμετοχές και πολλές φορές πρωταγωνιστικούς ρόλους σε παραστάσεις όπως «Κόκκινα φανάρια» (με τον Α. Γαλανό σε σκηνοθεσία Σ. Ξαρχάκου), «Φωνάζει ο κλέφτης» (του Δημήτρη Ψαθά σε σκηνοθεσία Φ. Γεωργίτση), «Φωτεινός» (με τον Αρ. Βαλαωρίτη και τη Συμφωνική ορχήστρα OBLIC Βελιγραδίου), «Λόγος αγγέλου» (Άγγελος Σικελιανός) κ.α.Στον κινηματογράφο, είχε ρόλους στην πρόσφατη ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη, «Τα τέσσερα μαύρα κοστούμια», στην ταινία «Isotta» (Σκηνοθεσία M. Fiume, Α’ ρόλος, ταινία μεγάλου μήκους στην ιταλική, Φεστιβάλ Βενετίας 1996), στην ταινία «Το επόμενο θύμα» (Σκηνοθεσία Λ. Κομνηνός, Α’ ρόλος, ταινία μεγάλου μήκους), όπως επίσης και στην ταινία «Το πέταγμα του κύκνου» (Σκηνοθεσία Ν. Τζίμας, ταινία μεγάλου μήκους στην αγγλική) κ.α.Πολυάριθμες συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές όπως «Οι ατρόμητοι» και «Μαρία η άσχημη» (Σκηνοθεσία Θ. Κωνσταντόπουλος), «Αν μ’ αγαπάς», «Οι Στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη», «Καλημέρα Ζωή», «Λάμψη», «Casa di Macaroni», «Ερωτικά της Εδέμ» κ.α. καθώς και σε δυο σειρές που προβλήθηκαν στην κυπριακή τηλεόραση, «Τα μοιραία φεγγάρια» και «Τα άσπρα μπαλόνια», με τεράστια επιτυχία.

 

Κύριε Βερύκιε, πώς επιλέξατε αυτό το έργο;

«Καλή ερώτηση. Δεν πιστεύω σε επιλογές. Αν δούμε τη ζωή μας σαν ένα έργο που εξελίσσεται, τα πάντα τα θεωρούμε επιλογές. Έχω μία άλλη άποψη. Πιστεύω ότι τα πράγματα γύρω μας κινούνται σε τροχιές που έχουν μία κάποια συνέπεια, το κάθε τι είναι έκφανση της ίδιας της ζωής που είχε έρθει η στιγμή να γεννηθεί.»

 

Τι σημαίνει για εσάς η λέξη όνειρο;

«Θα έλεγα χωρίς επιφύλαξη ότι το όνειρο είναι συνώνυμο της ζωής. Εγώ την τοποθετώ στο κέντρο. Όσο πλησιάζεις το όνειρο τόσο το εκπληρώνεις, δεν σου είναι ξένο. Δυστυχώς, εμείς οι άνθρωποι μένουμε στην περιφέρεια, δεν έχουμε επαφή με το κέντρο μας. Αυτό προσπαθεί να μας διδάξει το συγκεκριμένο έργο.»

 

Τι έχετε να μας πείτε για αυτόν τον γελοίο άνθρωπο;

«Είναι περίεργο αλλά αυτό που τον κάνει γελοίο είναι πως έχει μία ασυνήθιστη συνειδητότητα, τον ξεχωρίζει από τους άλλους, έχει μια ενστικτώδη και υπερβατική προσέγγιση για τον εαυτό του. Αντιλαμβάνεται με έναν παράδοξο τρόπο πως είναι αληθινά γελοίος.»

 

Στην εποχή μας συναντάμε τέτοιους γελοίους;

«Το μεγαλείο του έργου είναι ότι η συγγραφή του έγινε το 1877 αλλά ανήκει σε όλες τις εποχές. Όλα τα συναισθήματα, οι απορίες και οι εντάσεις που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στο σήμερα είναι εκεί και ξεδιπλώνονται με μία εκπληκτική μαεστρία. Ο θεατής μεταλαμβάνει του πνεύματος του Ντοστογιέφσκι και παρατηρεί ότι λίγα πράγματα μας χωρίζουν απ’ το χτες.»

 

Τι σας εντυπωσιάζει εσάς προσωπικά σε αυτό το έργο;

«Μπορώ να πω ότι μου προσφέρει έναν τρόπο για να ορίζω τι θεωρώ γελοίο στη ζωή. Παρατηρώ τη ματαιοδοξία των ανθρώπων και την αδυναμία τους να ζήσουν το υπέροχο ταξίδι της ζωής. Παρακολουθώ το κάθε τι που φέρνει στην ανθρώπινη ψυχή την αλαζονική έπαρση τού εγώ. Δυστυχώς στην αποκορύφωσή του συναντάται με το τραγικό αλλά η λέξη αγάπη στο τέλος είναι λυτρωτική.»

 

Αν το γράφατε εσείς, τι θα αλλάζατε ή τι θα προσθέτατε;

«Η επιτυχία του μεγάλου συγγραφέα είναι αυτή. Η ταύτιση που σε ολοκληρώνει. Όχι, δεν θα πρόσθετα ούτε και θα αφαιρούσα τίποτα γιατί απλά αυτό το κείμενο είναι σαν να το’ χω γράψει εγώ κι εσύ. Πρέπει εδώ να παρατηρήσω ότι η παρέμβαση της συγκεκριμένης άριας δίνει έναν τόνο μελαγχολικό και συγχρόνως μας αγαλλιάζει. Μία υπέροχη φωνή, όπως της Ευτυχίας Δημητρακοπούλου, συνοδεία φλάουτου, μας ταξιδεύει στον χώρο και στον χρόνο, σε ένα παράλληλο σύμπαν τόσο όμοιο με το δικό μας.»

 

Ποιο συναίσθημα σας κυριεύει την ώρα που ερμηνεύετε τον ρόλο;

«Απολαμβάνω την κάθε λέξη, τη δύναμη και την ένταση του λόγου αλλά αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο συναίσθημα είναι η συμπόνοια που νιώθω για τους θεατές και για μένα τον ίδιο. Τέλος, η αγάπη που γίνεται κατανόηση, ολοκληρώνει την ύπαρξή μας και που χωρίς αυτήν είμαστε γελοίοι.»

 

Σας ευχαριστώ κύριε Βερύκιε για τη συνέντευξη και την ευαισθησία που της προσδώσατε.

Κι εγώ σας ευχαριστώ και θα ήθελα να ευχηθώ η λέξη αγάπη να μην ηχεί ξένη στις καρδιές μας.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top