Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος στο Εργαστήρι του συγγραφέα
12/10/2016, 12:04 μμ

Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

lip4

 

Οι «Λιπεσάνορες» είναι ένα βιβλίο που έχει τα στοιχεία του παραμυθιού, αλλά είναι μια αληθινή ιστορία που ολοκληρώνει ένα πολεμικό τραγούδι.

Η άλλη όψη του έπους της Ιλιάδας, όχι αυτή των επικών μαχών, των αθάνατων ηρώων και των ιστορικών γεγονότων, αλλά αυτή των γυναικών πίσω από τους πολυτραγουδημένους ήρωες.

 

Νύχτα…

Αινιγματική η στιγμή, η ώρα που η νύχτα γεννάει όνειρα κι όλα μέσα μου αλλάζουν σχήματα… οι μικροί ψίθυροι δυναμώνουν, ξυπνάει το μυστήριο…  το ανομολόγητο μυστικό ενσαρκώνεται… κι όσο η νύχτα συμβαίνει όλα μέσα μου γίνονται μύθος………..

 

Αγαπώ εκείνα τα μακρόσυρτα βράδια που η πόλη κοιμάται κι εγώ με τη σκέψη μου αλωνίζω σε κόσμους μαγικούς που ανακουφίζουν τη μελαγχολία μου.

Με τέτοιου είδους αισθήσεις ξεκινώ πάντα να γράφω… συντροφιά με τρία Κάπα… κερί… κονιάκ… καπέλο…

Έτσι χτίζονται οι μύθοι μέσα σε στιγμές ζωής .

 

lip3

 

Μια ασυγκράτητη στιγμή, σατανική θα έλεγα,

Με επιθυμίες παράλογες χωρίς χρόνο, δίχως ύλη

Αλλά μια από αυτές τις στιγμές είναι και η στιγμή της έμπνευσης…

Εκεί μου ανοίγει μια πόρτα… να φύγω μακριά από το σήμερα, σε έναν βαθύτερο εαυτό που αποτελεί τμήμα της συγγραφικής μου ανάγκης.

 

Οι λέξεις, Λες σαν βελονιές σε καμβά απλώνονται και γράφουν ιστορίες για τις προθέσεις μας…

κι ενώ οι λέξεις πληθαίνουν… η σκέψη ταξιδεύει ελεύθερη, σκαρώνει ήρωες παραμυθιών με πρίγκιπες και πριγκίπισσες που μπορούν να διαβαίνουν σε μαγεμένα δάση ανάμεσα και να ιστορούν με βαθύτατη επίγνωση και με μια οξύτητα αισθήσεων μύθους για πόθους και πάθη, για πόνους και θανάτους.

Σαν τη μοίρα με τα παράλογα λάθη της ζωής

που όμως, πολλές φορές μια παράλογη στιγμή μπορεί να είναι η ωραιότερη στιγμή της ζωής μας.

Συνήθως αυτά συμβαίνουν στον έρωτα… αλλά έρωτας είναι και η συγγραφή, τουλάχιστον, για μένα…

 

Μα παράλογη δεν υπήρξε ποτέ η στιγμή όταν άρχισα να γράφω τις Λιπεσάνορες;…  Κι όταν μου ήρθε η έμπνευση να ασχοληθώ με 17 γυναίκες που βίωσαν το έπος ενός δεκαετούς πολέμου μετά τόσες χιλιάδες χρόνια (αδιευκρίνιστη η ακριβής ημερομηνία κάπου τέλος πάντων στο 1135 πχ), άρχισα να διαβάζω, να διαβάζω ανελλιπώς όπου υπήρχε πηγή αναφορικά με την Ιλιάδα και για τις γυναίκες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτήν.

 

lip1

 

Λιπεσάνορες, τα χρόνια του φιδιού

Οι δρόμοι αλλάζουν, οι καιροί αλλάζουν, οι τρόποι αλλάζουν, αλλά ο σκοπός είναι ίδιος… Αυτή είναι η μοίρα των θνητών, η μοίρα μας, να αγωνιζόμαστε και να αντιστεκόμαστε… να πολεμάμε και να πέφτουμε, να πέφτουμε και να νικάμε. Πάντα μπροστά μας, η αρχή μιας νίκης• κι ενός τέλους.

Οι γυναίκες, δεν έχουμε ζωή να μας ανήκει, χαμένες είμαστε στα χέρια των αντρών… το ξέρετε θαρρώ και μην καμώνεστε εσείς οι νέες πως σας λείπει η πείρα… γυναίκες είστε και δεν ξεγελιέται το είναι σας.

Πώς αλλιώς να μιλήσω για εκείνες τις σημαντικές μορφές που η ζωή τους έγινε θρύλος; Που ακόμη και κάτω απ’ τη σκιά των αντρών τους έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας.

Έγιναν δρόμοι ζεστοί που θα ακολουθούνται για πάντα από τις επόμενες γενιές.

Αυτή ήταν και η αφορμή να ασχοληθώ με ένα τόσο γνωστό θέμα, αλλά με μια διαφορετικότητα απ’ τη συνηθισμένη ιστορική καταγραφή της Ιλιάδας του Ομήρου.

Η ιδέα της σύλληψης να γράψω για 17 γυναίκες που ζήσανε τα δεινά ενός δεκαετούς πολέμου, ήταν για μένα ένα προσωπικό στοίχημα να καταφέρω αρχικά να τις γνωρίσω για να εισχωρήσω στον διαφορετικό προσωπικό και ψυχικό κόσμο τους, καθώς όσο κρατούσε το γράψιμο με έθετε ενώπιον της πάλης μεταξύ των δύο φύλλων όσο και στις ψυχικές και πνευματικές αντιθέσεις τους.

Όσο έμπαινα βαθύτερα στη ψυχολογία αυτών των ηρωίδων τόσο γινόταν η αναφορά μου ένας φόρος τιμής γι’ αυτές, που σιωπηρά ακολουθούσαν μια ειμαρμένη προδιαγεγραμμένη από τους άντρες.

Με ρομαντική διάθεση αναμείχθηκα συγγραφικά στην κλασική ελληνική ομορφιά ενός σπουδαίου έπους με αρχέγονες ρίζες, που αιώνες τώρα αναγεννιέται στην πατροπαράδοτη συνείδησή μας ως αναμνήσεις άλλων διαστάσεων, κουβαλώντας τη ψυχική υπόσταση των θρύλων του μακρινού, μα πάντα ζωντανού παρελθόντος μας.

Κατά την πενταετή διάρκεια συγγραφής αυτού του πλούσιου ιστορικά αλλά εξ’ ίσου φανταστικού ταξιδιού κατάφερα να βρεθώ πλάι στη ζωή γυναικών βιώνοντας μέσα απ’ τις αισθήσεις τους, την τραγικότητα του παράλογου πολέμου.

Οι αφηγήσεις εμφάνισαν γεγονότα που σχετίζονταν απόλυτα με τις ζωές τους και καθόρισαν τις πορείες τους, καθώς τα έζησαν κάτω απ’ τη σάρκα τους, και κύλησαν στο αίμα τους σαν ανάγκη να τα μεταδώσουν στις επόμενες γενιές.

Τις συνάντησα ως Άυλες Σκιές στην αιωνιότητα. Εμφανίστηκαν μέσα απ’ τις ρωγμές του τρισκότεινου Άδη, και μου αφηγήθηκαν τις περιπέτειες τους με διαφορετικό προσωπικό ύφος η κάθε μία φανερώνοντας τα δεινά και τις συμφορές τους, τις ψυχικές αντοχές τους, τις εσωτερικές συγκρούσεις τους, τα παθήματα και προσωπικά πάθη τους.

Πως ένιωσαν τη χαρά, τη λύπη, τον έρωτα, την αγάπη, τη συμβίωση, τη μητρότητα, την αντρική επιβουλή, τον πόλεμο, την προδοσία, τη σκλαβιά, το θάνατο.

Μου μίλησαν για τους άντρες, τούς ήρωες, τη τόλμη, τη φιλία, την αξία των ιδανικών, τη γενναιότητα ν’ αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.

Αφηγήθηκαν τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.

Δεν ξέρω να πω, πόσο μύθος, πόσο αντίθετος με τη σημερινή πραγματικότητα μπορεί να είναι ετούτος ο πόλεμος που ο απόηχος του θα συνεχίσει πάντα να σαγηνεύει τις σκέψεις μας.

Όμως το σίγουρο είναι πως κρύβει τις ίδιες αλήθειες από αυτές που όλοι γνωρίζουμε και μας κυβερνάνε.

Μίσος, συμφορά, πόνο, οδύνη, κακουχίες, δυστυχία, αφανισμός και μέσα απ’ όλα αυτά τα δεινά να ζωντανεύουν ιστορίες αγάπης και αυτοθυσίας.

 

lip2

 

Ξεκινούσε για μένα ένα προσωπικό στοίχημα να καταφέρω αρχικά να γνωρίσω αυτές τις γυναίκες για να εισχωρήσω στον διαφορετικό προσωπικό και ψυχικό κόσμο τους,

Ασχολήθηκα πάλι 5 χρόνια, όπως είχα κάνει και με την Υπατία, αλλά η ψυχική μου πληρότητα δεν περιγράφεται με λόγια… ήταν ένα θαυμαστό ταξίδι, μία απόλυτη ταύτιση με εκείνες τις γυναικείες μορφές.

 

Τις συνάντησα ως Άυλες Σκιές στην αιωνιότητα.

Εμφανίστηκαν μέσα απ’ τις ρωγμές του τρισκότεινου Άδη, και μου αφηγήθηκαν τις περιπέτειες τους με διαφορετικό προσωπικό ύφος η κάθε μία… φανερώνοντας τα δεινά και τις συμφορές τους, τις ψυχικές αντοχές τους, τις εσωτερικές συγκρούσεις τους, τα παθήματα και προσωπικά πάθη τους.

 

 

Οπισθόφυλλο

17 τραγικές φιγούρες γυναικών με το ίδιο πεπρωμένο αφηγούνται την τραγωδία του πολέμου, τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου.

Μιλούν μέσα απ’ την ψυχή τους για τα δεινά και τις συμφορές τους, για τα δικά τους παθήματα και προσωπικά πάθη. Εκμυστηρεύονται μύχια μυστικά

Πως βίωσαν τη χαρά, τη φιλία, τον έρωτα, την αγάπη, τη μητρότητα, την εκδίκηση και την περιφρόνηση, τη σκλαβιά και το θάνατο.

Εξιστορούν τη τόλμη, τούς ήρωες, τη γενναιότητα, την αξία των ιδανικών ν’ αγωνίζεται κανείς για την πατρίδα του ως το τέλος.

 

Οι «Λιπεσάνορες» είναι ένα βιβλίο που έχει τα στοιχεία του παραμυθιού, αλλά είναι μια αληθινή ιστορία που ολοκληρώνει ένα πολεμικό τραγούδι.

Η άλλη όψη του έπους της Ιλιάδας, όχι αυτή των επικών μαχών, των αθάνατων ηρώων και των ιστορικών γεγονότων, αλλά αυτή των γυναικών πίσω από τους πολύτραγουδημένους ήρωες.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top