Διήγημα: “Κι όλο πηδούσε πιο ψηλά…”
Του Δημήτρη Βαρβαρήγου // *
Ο τρελός, ξάπλωσε επάνω στην άμμο, ένιωθε χαρούμενος γιατί κανείς δεν ήταν εκεί να τον περιγελάει. Μετρούσε το θρόισμα των κομμάτων και κοίταζε τον γαλάζιο ουρανό. Θυμήθηκε εκείνη, τη νέα κοπέλα, όταν κι εκείνος ήταν νέος, περνούσε έξω από το παραθύρι της κι άκουγε το θρόισμα του φορέματος της, την άκουγε να τραγουδάει. Κρυφά σήκωνε τα μάτια του κι έβλεπε την όμορφη καμπύλη του στήθους της. Τα μάτια της που λάμπανε όπως τ’ αστέρια. Το χαμόγελό της που έμοιαζε με φλόγα. Τα κόκκινα μαλλιά της που κυμάτιζαν όμοια με θάλασσα.
Ένιωθε να του κόβεται η ανάσα, τόση ομορφιά, ούτε ο ωκεανός δεν έκρυβε στα βάθη του. Γεμάτος όνειρα και φαντασία, άρχιζε να σιγοσφυρίζει και να χορεύει.
Το κορίτσι τον έβλεπε και γελούσε με τρυφερή αναίδεια κι έγνεφε στη γάτα της να πηδήξει στην αγκαλιά της, να τον δουν μαζί και να γελούνε και να τον περιγελούνε.
Κι ο τρελός, όλο και πηδούσε πιο ψηλά, όλο και πηδούσε πιο ψηλά, χαρούμενος και φώναζε: «Τι όμορφος που είναι ο ουρανός»… κι ένιωθε να ευπρεπίζονται οι σκιές του… καμιά ακαταστασία της ψυχής του δεν έβγαινε στο φως όταν γελούσε.
«Είσαι αυτό που ονειρεύομαι», της φώναζε κι εκείνη γελούσε κι αυτός όλο και πηδούσε πιο ψηλά, όλο και πηδούσε πιο ψηλά.
Ήταν τόσο όμορφη, ταίριαζε στη σάρκα της το καλοκαίρι, μαύρο σαν σοκολάτα.
Η κολακεία, εκείνος ο μικρός διάβολος που είχε μέσα της ξυπνούσε, σήκωνε το φόρεμα της σαν αστραπή, τα δυο της πόδια φάνταζαν στα μάτια του και τα ‘κλεινε αμέσως.
Τον τύφλωνε η τόση ομορφιά της…
«Είσαι έργο του κακού», της φώναζε κι όλο πηδούσε πιο ψηλά, όλο πηδούσε πιο ψηλά.
«Ναι», του φώναζε εκείνη, «είμαι γυναίκα κι έχω μέσα μου ένα διάβολο… γι’ αυτό σου αρέσω τρελέ, γιατί είμαι γυναίκα», κι άφηνε ξάφνου ασάλευτο το σώμα της και σταματούσε το τραγούδι και δεν ακουγόταν άλλο το θρόισμα από το φόρεμα της. Τότε ξαφνιασμένος σταματούσε κι ο τρελός να πηδάει ψηλά…
«Κι εγώ έχω ένα θεό», της φώναζε, «τη μοναξιά μου… Εκεί θα πάω να ξαπλώσω στην άμμο και να σκέφτομαι την ομορφιά σου διάβολε. Να ονειρευτώ πως ο θεός μου σε έπλασε γυναίκα μου», και χλόμιαζαν τα μάγουλα του σαν άκουγε την άγρια φωνή της.
«Χάσου τρελέ, από μπροστά μου, δεν θέλω να παίξω άλλο μαζί σου».
* Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος γεννήθηκε στην Αθήνα. αποφοιτά από αγγλική σχολή λογοτεχνίας «awarded by the writing school» και γράφει σήριαλ για την τηλεόραση, θέατρο και λογοτεχνία. Το βιβλίο «Υπατία» παρουσιάστηκε στην κεντρική αίθουσα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο το 2007, γυρίστηκε ταινία με τον τίτλο «Agora» και θεατρικό έργο από την θεατρική ομάδα «Ανάδρασις».Έχει εκδώσει συνολικά 18 μυθιστορήματα ενηλίκων, 7 παιδικά βιβλία και οκτώ θεατρικά έργα. Το βιβλίο «Λιπεσάνορες, τα χρόνια του φιδιού», εκδόσεις «Μπατσιούλας – Momentum». Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, είναι: Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco λόγου, τεχνών κι επιστημών για την Πετρούπολη. Μέλος των «Ιστορικών συγγραφέων». Στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού «Ρωγμές». Συντάκτης της εφημερίδας «Μορφωτικός της Πετρούπολης». Μέλος στο Διεθνές Πολιτιστικό Φόρουμ «Ανάδρασις». Οργανωτής Λογοτεχνικών εκδηλώσεων. Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου, Αταλάντης, Στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης, στους εκδοτικούς οίκους Άγκυρα και Έναστρον.
www.dvarvarigos.gr | http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αρλέτα, εσύ να είσαι καλά”
16/04/2024, 7:24 μμ -
Ποίημα: “Αραχνοΰφαντη επικράτεια”
16/04/2024, 7:23 μμ -
Διήγημα: “Δε θα με τρελάνουν”
16/04/2024, 7:21 μμ -
Ποίημα: “επιστροφή”
16/04/2024, 7:20 μμ -
Δύο ποιήματα | “η άφεση κατοικεί την άνοιξη”
16/04/2024, 7:19 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: “Το δέντρο”
Γράφει η Έμμα Τσιβρά // Το δέντρο Φυτρώνει: ανάμεσα στους ώμους μου μπλέκονται τα κλαδιά του -στα μαλλιά μου στην πλάτη μου βαραίνει -ο ροζιασμένος του κορμός οι ρίζες του βαθιά -μες
Περισσότερα -
✔ Ο Κωνσταντίνος Θεοφανέλης στο εργαστήρι του συγγραφέα
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // -Υπάρχει τελετουργία γραφής [συγκεκριμένος χώρος, χρόνος, συνήθειες] ή παντού μπορείτε να γράψετε εσείς; Είναι πολλοί οι συγγραφείς που τονίζουν την αξία μιας συγγραφικής ρουτίνας, με την έννοια της γραφής σε συγκεκριμένες ώρες και
Περισσότερα -
«Κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν τον σωρό»
Της Αγγελικής Κώττη // Η ενόχληση κάποιων για τη συμβολική κίνηση του νέου πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να καταθέσει λουλούδια στο μνημείο των εκτελεσμένων, στην Καισαριανή, καταδεικνύει πως η χώρα εκτός από έλλειμμα Δημοκρατίας έχει και έλλειμμα στην ιστορική
Περισσότερα -
Μια στιγμή παραμυθιού, στου παρόντος χρόνου παρέα.
Γράφει ο Χρήστος Νιάρος // Φωτογραφίες: Mary Gian // Μια στιγμή παραμυθιού, στου παρόντος χρόνου παρέα. Γειωμένος στην παραλία και στο μεταίχμιο των αναστοχασμών, σε μια μέθεξη απογεύματος, βρέθηκα να συλλέγω κοχύλια και σπασμένα βότσαλα. Σε αυτή
Περισσότερα -
Σε ένα φύλλο Τριφυλλιού
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // Σημείωμα για το ποιητικό έργο «Λευκοί Νάνοι» της Κατερίνας Λιάτζουρα από τις εκδόσεις Βακχικόν Φαντάσου ένα ποίημα που προσπαθεί να χωρέσει εντός του μηχανισμούς ολόκληρους. Μηχανισμούς του σύμπαντος, της καταστροφής, της γέννησης των
Περισσότερα -
Το ποίημα της εβδομάδας | Ιφιγένεια Θεοδώρου, «Το νερό μας δείχνει το δρόμο», από το μυθιστόρημα «Μελέκ θα πει άγγελος», εκδ. Πατάκη
Επιμέλεια- ανθολόγηση: Καλομοίρα Πιέτρη- Αυγούστη // Ιφιγένεια Θεοδώρου, «Το νερό μας δείχνει το δρόμο», από το μυθιστόρημα «Μελέκ θα πει άγγελος», εκδ. Πατάκη Έτσι είναι η ζωή. Μια θάλασσα με κύματα, δεν σταματάει η θάλασσα ούτε
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το μάτιασμα”
Της Γεωργίας Μαμά // * Κοιτάζω το νερό που τρέχει. Βάζω τα χέρια μου κάτω από τη βρύση, γεμίζω τις χούφτες μου με το δροσερό υγρό, τις φέρνω κοντά στο πρόσωπό μου και δεν αργώ να το
Περισσότερα
