Fractal

Ο Δημήτρης Σούκουλης στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

“Το Σκουληκοσύννεφο”, Ένα παραμύθι για μεγάλους – Εκδόσεις Θερμαϊκός

 

Μια φορά κι έναν καιρό έγραψα ένα παραμύθι. Βέβαια, όχι πολύ καιρό πριν. Μην νομίσετε ότι αναφέρομαι σε χρόνο υπερσυντέλικο και μακρινό. Πριν από ένα χρόνο περίπου, το Σεπτέμβρη του 2016. Τότε γράφτηκαν οι πρώτες γραμμές για ένα σκουλήκι και μέσα σε ένα χρόνο κατάφερα, να τελειώσω την ιστορία του και να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Θερμαϊκός.

Τα ελατήρια για τη συγγραφή του ήταν μόλις δύο: μία μηλιά φυτεμένη σε γλάστρα στον ισόγειο κήπο των φίλων μου στη Ρώμη, του Livio και του Paul και μία φωτογραφία που είχα τραβήξει και στείλει στην Ερούλα, η οποία βλέπει στις μουντζαλιές και στον ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα, περίεργα όντα. Και τι είχε δει, νομίζετε, στον απειλητικό γαλαζόγκριζο ουρανό της Ραβένας που της είχα στείλει; Ένα σκουλήκι.  Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιστορία, αν και δεν μου ήταν εύκολο, ανάμεσα στις καθημερινές μου ενασχολήσεις, εσωτερικά σκαμπανεβάσματα και κατακρημνίσεις, από μία πρόσφατη ερωτική ιστορία που δεν ευόδωσε κι ο συγγραφέας του παραμυθιού προσπαθούσε να καταλάβει τα αυτονόητα, τα οποία  βρίσκονταν κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη του.

Το σκουλήκι, λοιπόν, δεν ήταν ερωτευμένο. Όχι, αυτό. Ερωτευμένη ήταν μια μύγα της ιστορίας, η Τούλα, από την Αθήνα και δύο γουρουνάκια του Sant’Antonio, που αν δεν τα ξέρετε, είναι αυτά που άμα τα πειράζεις γίνονται μπαλίτσες. Το σκουλήκι, μέχρι εκείνη τη μέρα, το οποίο δεν είχε όνομα, ούτε βαφτιστικό ούτε επώνυμο ζούσε στην ανωνυμία, όπως κι ο βιογράφος του.  Μέχρι που πήρε κάποιες αποφάσεις για τη ζωή του. Γιατί οι αλλαγές να ξέρετε, είτε είναι εσωτερικής καύσης, είτε εξωτερικές από συνθήκες που είναι τυχαίες και απρόβλεπτες, είτε στην περίπτωση του σκουληκιού συμβαίνουν και οι δύο μαζί. Κι επειδή δεν του πήγαινε να διαβάζει ιστορίες μέσα από τα βιβλία, όπως έκαναν οι συγκάτοικοί του και δεν ξεμύτιζαν ποτέ έξω από το μήλο αλλά  ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο με τα χρώματά του και τα αρώματά του σύρθηκε έξω από το μήλο. Και βγήκε. Και γνώρισε έναν άλλον κόσμο, γεμάτο ζωή, φωνές, ιστορίες και πάθη, χαρά και λύπη. Τώρα, μην με ρωτήσετε τι συνάντησε, με ποιον μίλησε, τι του αφηγήθηκαν τα άλλα έντομα που το συνάντησαν και γιατί όλα αυτά στη Ρώμη.  Κάπου ανάμεσα εκεί κρύβομαι κι εγώ. Η δική μου προσωπική ιστορία, οι δικές μου ανησυχίες κι η δική μου λύτρωση.

 

 

Εσείς όμως να ξέρετε ότι τα έντομα είναι πιο έξυπνα από τους ανθρώπους και δεν ζουν με αυτονόητα που μας καθίζουν βαριά στη γη. Δεν περιμένουν μία μεταμόρφωση, μία αλλαγή να τους παρουσιαστεί ξαφνικά στα πόδια. Δεν παραπονιούνται άπραγα και οκνηρά. Αντίθετα παίρνουν το ρίσκο και ακολουθούν το ένστικτο τους. Παίρνουν την απόφαση και πετούν από πάνω τους όλα όσα τους στέκονται εμπόδιο στην πραγματοποίηση των ονείρων τους. Γι’ αυτά κανένας έρωτας δεν μένει απραγματοποίητος.  Δεν δειλιάζουν και δεν ντρέπονται για τα αισθήματά τους.  Γι’ αυτά, αν θέλετε να ξέρετε, κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο. Γιατί, στο τέλος, -να η απόδειξη- και το σκουλήκι δίχως όνομα έγινε ένας θρύλος, απόκτησε όνομα με Σ κεφαλαίο. Αν περπατάτε συχνά με το λαιμό τεντωμένο και με το κεφάλι σηκωμένο προς στον ουρανό, κι έχετε πίστη, θα το δείτε κι εσείς να περνάει από πάνω σας και θα ανοίξετε κουβέντες. Μόνο να ‘χετε πίστη.

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top