Fractal

Δημήτρης Σωτάκης: “Από μια κραυγή βγαίνει ένα βιβλίο”

Συνομιλεί με τον Διονύση Μαρίνο //

 

SotakisΕίδα τα καλύτερα… αυτιά της γενιάς μου να ακούν Μάικλ Τζάκσον, Τζορτζ Μάικλ, Ντουράν Ντουράν. Εμείς που είχαμε λίγο πιο «στραβά» το γυρίζαμε σε Cure, Joy Division και Smiths. Να, όμως, που στην επόμενη γωνία στρίβοντας για το Rosebud, βλέπω τον Μάικλ Τζάκσον να περπατάει ανάποδα –κλασικό moon walking. Ναι, ο Μάικλ πηγαίνει στο Κολωνάκι. Μαζί του είναι και ο Δημήτρης Σωτάκης.

Αυτός δεν θα τον ανέστησε; Καλά να πάθει!

 

Τον ρωτάω (τον Σωτάκη, όχι τον Τζάκσον) άκουγες τη μουσική του; Μου απαντάει δίχως συστολή, «ναι, τον άκουγα. Ως συνθέτης ήταν πολύ καλός». Τόσο καλός άραγε για να γίνει ο κεντρικός ήρωας του στο έσχατο βιβλίο του «Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον» (εκδ. Κέδρος);

Μου λέει: «Πολλοί με ρώτησαν γιατί δεν έβαλα κάποιον άλλον, τον Τζάκερ ας πούμε. Ο Τζάκσον έχει μια παιδικότητα και το όνομά του προκαλεί ίντριγκα. Αυτό που ήθελα να δημιουργήσω ήταν μια παράδοξη συνθήκη, όχι όμως προς χάριν της παραδοξολογίας. Υπάρχει μια αλλόκοτη συνάντηση του ήρωα του βιβλίου με τον Τζάκσον, κάτι που δυναμιτίζει τη λογική. Ο συγκεκριμένος τραγουδιστής ήταν ένα τρανταχτό παράδειγμα για το φλέγον ζήτημα της ανθρώπινης περίπτωσης».

Άρα, όσοι περιμένουν να διαβάσουν για τον… κανονικό Τζάκσον μάλλον έχουν ατυχήσει. Το κέντρο βάρους είναι άλλο. Ο Δημήτρης Σωτάκης μου εξηγεί: «Το βιβλίο σαφώς και είναι συμβολικό. Με διαφορά, δε, είναι το πιο εξομολογητικό. Αυτή τη φορά δεν κράτησα κάτι για μένα. Ήταν ένα βιβλίο που οριοθέτησε το τέλος της σχέσης που έχτισα με τον αόρατο αναγνώστη με όλα τα προηγούμενα βιβλία μου. Η λογοτεχνική προδιάθεσή μου ήταν να κινηθώ σε παράδοξες καταστάσεις, αλλά το ζητούμενο είναι πάντα ο άνθρωπος, αλλιώς είναι σαν να έχεις γράψει μια μπούρδα. Ναι, πρέπει να γυρίζουμε σε παραδοσιακές φόρμες και εγώ από εδώ και πέρα θέλω να διηγηθώ μια ιστορία που φυσικά θα έχει τη δική μου οπτική, αλλά θα δίνω πλέον βάρος στην ιστορία και όχι στην ατμόσφαιρα και στα… δεύτερα επίπεδα ανάλυσης».

Γυρνάμε συνεχώς γύρω από το θέμα του συμβολισμού, του παράδοξου, των πραγματικών θεμάτων ενός βιβλίου. Είμαστε σαν μύγες γύρω από το στόμιο ενός μπουκαλιού πορτοκαλάδας. Μου δίνει μια καλή εκδοχή: «Τα βιβλία μου είναι μια κραυγή. Αν είχα άλλο τρόπο να το βγάλω μια κραυγή, να κάνω μια περφόρμανς, ας πούμε, θα το έκανα, αλλά δεν έχω τέτοιο ταλέντο. Τα βιβλία είναι η αφορμή για να μιλήσουμε για τη μοναξιά, τη φιλία, την κατάθλιψη. Το τελευταίο βιβλίο έχει αυτά τα στοιχεία. Μια κραυγή γεννάει μια ιστορία».

Δημήτρης Σωτάκης «Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον», εκδ. Κέδρος, σελ. 256

Δημήτρης Σωτάκης «Η ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον», εκδ. Κέδρος, σελ. 256

Η «Ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον» γέννησε και κάποια κείμενα, παρένθετα της κεντρικής ιστορίας, για τα οποία έγινε πολύς λόγος. Ήταν χρήσιμα; Λειτούργησαν μέσα στο μυθιστόρημα; Γιατί τα επέλεξε; Μου εξηγεί: «Σε αρκετά βιβλία βάζω κάποια κεφάλαια, άσχετα με την πλοκή. Ίσως τώρα να το παράκανα, αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου. Τα χάρηκα αυτά τα κείμενα. Είναι πιο καλογραμμένα, πιο σκοτεινά, πιο πυκνά. Μάλιστα, γράφτηκαν πρώτα αυτά και στη συνέχεια λειτουργώντας για πρώτη φορά με μαθηματική λογική τα ενέταξα μέσα στα κεφάλαια του μυθιστορήματος».

Στο μυθιστόρημα υπάρχει και η κρίση, θέμα κοινό πλέον στα περισσότερα μυθιστορήματα που κυκλοφορούν εσχάτως. Του λέω πως το κάνει πλαγιομετωπικά, έχει λίγη διαφορετική άποψη: «Όχι, την δείχνω με το δάχτυλο. Δεν θέλω να κρυφτώ. Δεν γίνεται να μην γράψεις για την κρίση, μέσα στην κοινωνία ζούμε. Με συντάραξε η δολοφονία του Φύσσα και όλος αυτός ο πανικός με τη Χρυσή Αυγή και δεν γινόταν, με τον δικό μου τρόπο, να μην γράψω γι’ αυτά. Δεν το φοβήθηκα καθόλου το πολιτικό στοιχείο στο βιβλίο. Ακόμα και στο τέλος που βάζω μια ακραία συνθήκη πολέμου, θέλω στην πραγματικότητα να μιλήσω για την πολεμική που αναπτύσσεται εντός της ελληνικής κοινωνίας. Ποτέ άλλοτε δεν έχουμε ζήσει τέτοιο πόλεμο όπως σήμερα».

Τα βιβλία του Δημήτρη Σωτάκη έχουν το δικό τους φανατικό κοινό, το «Θαύμα της Αναπνοής» έχει φύγει από τα ελληνικά σύνορα και ταξιδεύει σε διάφορες χώρες, ο ίδιος γεύεται ένα κομμάτι αναγνωρισιμότητας. Και; «Δεν έχω παράπονο. Έχω αποδοχή, αλλά είναι άλλος ο συγγραφέας Σωτάκης και άλλος ο Δημήτρης. Ο πρώτος είναι καλύτερος από τον δεύτερο που είναι… άστα να μην το συζητάμε. Έχουμε πολλούς εαυτούς. Ο συγγραφικός εαυτός μου είναι πιο σοβαρός από εμένα, αλλά δεν γίνεται συνέχεια να σκεφτόμαστε τα σοβαρά και τα σημαντικά. Είμαστε άνθρωποι και θα κάνουμε και βλακείες και να δούμε και Τσάμπιονς Λιγκ και θα μιλήσουμε και για γυναίκες. Όσο για τα βιβλία, οι πωλήσεις είναι καλές τηρουμένων των συνθηκών, η έξοδος στο εξωτερικό ήταν πολύ σημαντική και από οικονομικής άποψης, επομένως δεν έχω παράπονο».

Πολιτικές φιλοδοξίες, μήπως; Είναι και της μόδας τώρα τελευταία με τους συγγραφείς. Μου το κόβει αμέσως. «Με τίποτα! Έχω ρίξει πολύ δουλειά με τα βιβλία για να ρίσκαρα με την πολιτική. Μου έκαναν πρόταση να κατέβω στις δημοτικές στον Δήμο Ζωγράφου και είπα ‘’όχι’’. Χάνεις την αξιοπιστία σου με την πολιτική. Αν ήμασταν στο Βέλγιο μπορεί να απαντούσα θετικά, αλλά στην Ελλάδα τα πράγματα είναι άγρια».

Λέμε για τα μικρά κείμενα που ανεβάζει στο facebook και σχεδόν όλα κινούνται στον… νουάρ χώρο του μετρό. Και όσα δεν του ήρθαν στο μετρό, εκείνος τα βάζει με το ζόρι (γελάει εξηγώντας πως δεν του αρέσουν καθόλου τα λεωφορεία). Λίγο ακόμα και θα αρχίσουμε να τραγουδάμε το Beat it του Μάικλ Τζάκσον. Δεν χρειάζεται. Το κάνω ο ίδιος. Την ώρα που τραβάμε με το καλαμάκι την τελευταία τζούρα του καφέ, ένας λιγνός τύπος, με πλουμιστά ρούχα και ασπρόμαυρο δέρμα, ανεβαίνει την Σκουφά ψιθυρίζοντας έναν γνώριμο σκοπό. Βρε, λες να έχει δίκιο ο Σωτάκης και ο Μάικλ να ζει ανάμεσά μας;

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top